Thursday, August 28, 2008

μοναξιά - αλληλεγύη

Μοναξιά που διαπερνάει τα στήθια τον έφερε μπροστά στο άστρο που ακτινοβολούσε την αλήθεια
Μπροστά στη λάμψη του -άμοιρος σκλάβος- έμεινε να κοιτάει την αδυναμία του να δει από μέσα της
Τυφλωνόταν όλο και περισσότερο αλλά το άστρο καθοδηγούσε τη σιωπή του σε ευγενικά ύψη
Σίγουρα θα ξεπέρναγε την καθημερινή ασυδοσία όσο η ψυχή του ατένιζε τον ωκεανό της αλήθειας
Σύντομα ντύθηκε την τύφλωση, ξέρασε τη μνήμη, ερωτεύτηκε τη λησμονιά
Έμεινε έτσι -καθηλωμένος μέσα στη βουβή του ενύπαρξη να ακούει την αλληλεγγύη του κόσμου και να της δίνεται μέχρι την εντελεχή αφοσίωση στο μη είναι του- για πάντα.

Thursday, August 21, 2008

Ακροβατώντας

Τι μένει μετά την περιήγησή μας στον κόσμο των ζωντανών;
Μήπως και ο θάνατος στους ζωντανούς δε ζει;
Γιατί να καταπολεμάμε με τη ζωή τη ζωή του αντί να τις ενώσουμε και μέσα απ'την ένωση να έρθει η δημιουργία;
Είπε και επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών με ένα λόγο παραπάνω να μην αφήσει το θάνατο να πεθάνει μαζί του.

Thursday, August 14, 2008

δυο τετράστιχα για δυο σκέψεις

Στην καταχνιά της ύπαρξης
Εκεί που σκίζονται τα δίχτυα
Ξεκίνησες ταξίδι για το τίποτα
Με μια βαλίτσα λογική και πυξίδα την ανάσα.

Κόκκινος ορίζοντας γλύφει τις κορυφές των πόθων
Ένα χέρι βουτάει στην ηδυπάθεια
Οδηγός η ανάμνηση της νιότης που ματώνει τη γέρικη καρδιά
Κι έτσι διασώζεται η αγάπη.

Wednesday, August 6, 2008

Κατάληξη αναπεπταμένου ιστίου

Ένας χρυσός έγινε σήμερα αμυδρή στάχτη στην αγκαλιά της κάθε μέρας
Χτυπούσα το καυτό σίδερο με τα χέρια αλλά παραμόρφωνα μόνο τα χέρια
Ένα απομεινάρι από φτερά αγγέλων κρατάω
εβένινη υφή των πόθων
κρουστή αναλαμπή των ηδονών.

Πότε θα πάψει να ακούγεται ο κρότος της θέλησης και θα ξανοιχτεί η θάλλασα του "έλα";

Όταν αφομοιώσεις το "δώσε"
Όταν μάθεις να ακούς το "συγγνώμη".