ΦΟΡΑΩ ΜΙΑ ΧΙΜΑΙΡΑ

Οι λέξεις μου δε χώρεσαν σε κανένα ουρανό
ήρθε η ώρα να γειώσω τ' αστέρια
-διακρίνω μόνο εξ' επαφής-
κατήγορος πουθενά σε φωτεινό τοπίο
το σώμα διαβρώθηκε αρκετά πριν δοθεί σε ανέμους
κάπως έτσι συγκεντρώνω τη θάλασσα.

20/3/10

Ο ΧΑΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

Το μάτι που ξέρει να βεβαιώνει εκτάσεις

δοκιμάζει χείμαρρους αγριοκέρασων χορεύοντας μεμιάς

σαρώνει τις αυγές χαμηλωμένες στη γη

διχάζει τον ουρανό με δάκρυα

καμουφλαρισμένα στο νερό.

5/3/10

ΧΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ΩΡΕΣ

Η φωτεινότητα μας

δεν περισσεύει

ο ουρανός

δε χαραμίζεται

η σιωπή μας

επιβάλλεται

η νύχτα

αγγελιοφόρος ευχών

με τη φωτιά μας σύμμαχο

καθορίζει το μέλλον

της κάθε πρώτης μέρας του κόσμου.

8/3/10

ΦΥΓΗ

Τι δύσκολο
να χωρίσουμε τη θάλασσα
με μία μας λέξη.

8/3/10

ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ ΓΑΛΑΝΟΙ

Πλάθω οράματα να χωρέσει ο κόσμος
με άνεση ανθρώπου απόκοσμου
κοιτώντας τα παράθυρα για το χρώμα τ'ουρανού
ξεχασμένο μπλε που φώτισε καρδιές
στιγμιαία σώζει τ' όνειρο
που ζωντανό λαβώνεται ευτυχισμένο.


5/3/10

ΜΑΤΑΙΑ ΧΡΥΣΩΝΟΥΜΕ ΔΑΣΗ

Καρπωθήκαμε το δέρας της ηδυπάθειας
ενώ φοράγαμε αρβύλες
καμμένο το λάδι κι όμως εύχρηστο
μήπως ξέραμε ποτέ τι χρησιμεύει;
Τώρα φωνάζουμε προς τα πάνω άποροι
και δίχως απάντηση ξαναμετράμε τα λόγια μας
προσμένοντας ένα απ' αυτά να φτάσει στην καρδιά της ομορφιάς.

5.3.10

Αποδοχή εμμονής

Kαλύτερα έτσι

χωρίς ματωμένα σ' αγαπώ

χωρίς αριθμημένες οπτασίες

Καλύτερα έτσι

με διαβήτη στο χέρι

με συρραφή χρωμάτων

Καλύτερα από τώρα να διακρίνουμε τα φώτα

τυφλώνοντας τις χαραυγές με σήματα εφήμερα.

1/3/10

Επιβολή

Η τρέλα είναι σύμμαχος στη βροντή.
Ο κόσμος σε ξυπνά και είναι εκεί.
Όσο η ψυχή ξεδίνει με πνοή απότομη.
Καμιά φορά δε θα χρεώσουμε τις επιταγές μας δοσμένοι στο λάθος.

28/2/10

Το κοινό καλό

Η αγάπη μας δεν είναι παρηγοριά

η αγάπη μας είναι το μεγαλύτερο μυστικό

που δε χωράει στο μυαλό μας

αιώνια καρδιακό.

28.2.10

Βάρος είναι η προβολή μας

Όταν θα χαμηλώνουν τα φώτα
κι άσεμνοι όπως είμαστε θα νιώθουμε
ως τη στιγμή που η πέτρα θα γίνει χάρτινη
κι η φωτιά θα λάμπει με χάρη
το χρέος μας θά' ναι στο χρώμα τ' ουρανού
κι η ομορφιά θα χτυπάει με το ρόδο

δε θα πάψουμε να θυμόμαστε εφιάλτες.

23.2.10