Η γλώσσα μας οφείλει τις κραυγές της
όταν η φωνή μας διώξει το χαμένο της πρόσωπο
θα ξέρουμε πως να συμφωνούμε με τη χαρά μιας σκιας
μας αρκεί ο ήλιος όσο δε μας τυφλώνει
και σίγουρα ξεχνάμε τη θέληση που διέσωσε ο κατακλυσμός
σάμπως να είμαστε έτοιμοι να πνιγούμε
ή είμαστε ήδη πνιγμένοι
περπατάμε τότε στο βυθό και δε σαλεύει η επιφάνεια
μια αόρατη ισορροπία βρέθηκε στα ίχνη της ανθρωπιάς.
9/2/10
