Ένας χρυσός έγινε σήμερα αμυδρή στάχτη στην αγκαλιά της κάθε μέρας
Χτυπούσα το καυτό σίδερο με τα χέρια αλλά παραμόρφωνα μόνο τα χέρια
Ένα απομεινάρι από φτερά αγγέλων κρατάω
εβένινη υφή των πόθων
κρουστή αναλαμπή των ηδονών.
Πότε θα πάψει να ακούγεται ο κρότος της θέλησης και θα ξανοιχτεί η θάλλασα του "έλα";
Όταν αφομοιώσεις το "δώσε"
Όταν μάθεις να ακούς το "συγγνώμη".
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Αν κατόρθωσες ν' αγγίξεις τους αγγέλους ακόμα και το απομεινάρι στα χέρια σου είναι κάτι... Όσο για τη θάλασσα του "έλα" δεν θ' ανοιχτεί, αν δεν τη διασχίσουν εκείνοι που να έχουν το θάρρος να πάρουν την ευθύνη και να γευτούν τη χαρά της Συνάντησης!
madame de la luna,
απ'τη ζωή στο τέλος ίσως το μόνο που μένει είναι η αμυδρή στάχτη των φτερών μιας πεταλούδας..
αρκεί βέβαια να τ'αγγίξεις όπως πολύ όμορφα είπες. Και η συνάντηση είναι το πλαίσιο αυτού του θεικού αγγίγματος.. Την καλησπέρα μου.
Post a Comment