Στην καταχνιά της ύπαρξης
Εκεί που σκίζονται τα δίχτυα
Ξεκίνησες ταξίδι για το τίποτα
Με μια βαλίτσα λογική και πυξίδα την ανάσα.
Κόκκινος ορίζοντας γλύφει τις κορυφές των πόθων
Ένα χέρι βουτάει στην ηδυπάθεια
Οδηγός η ανάμνηση της νιότης που ματώνει τη γέρικη καρδιά
Κι έτσι διασώζεται η αγάπη.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
αυτή η βαλίτσα λογικής, πολύ βαριά μου μοιάζει...
:)
φιλιά βρόχινα...
Υ.Γ.κοίτα με και στο http://secretsandshadows.blogspot.com
Διασώζεται η αγάπη όντως; Προσφάτως είπα κι επέμεινα με σθένος στην άποψη μου, πως όσοι αγαπιούνται βαθιά, είναι καταδικασμένοι να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου...
Ταξίδι για το τίποτα...
Γιατί όλα δυσκολεύουν? Γιατί?
Η αγάπη διασώζεται? Μόνο αν αλλάζει εμφάνιση. Αγάπη θα είναι πάλι αλλά διαφορετική.
Με λίγη νοσταλγία. Αυτή που κάνει την καρδιά να χοροπηδάει για λίγο. Στις γνώριμες εικόνες, στα γνώριμα αρώματα, στα γνώριμα ταξίδια για το τίποτα.
Καλημέρα. Δεν-λέω-ακόμα-για-χειμώνα.
νεράιδα της βροχής,
βαριά ή κούφια; πάντως με την έννοια ότι συνήθως καταντάει περιττή μάλλον είναι βάρος.. θα σε επισκεφτώ. φιλιά
madame de la luna,
καταδικασμένοι να καταστρέφονται ε; και όμως μέσα απ'την ένωση πηγάζει η αληθινή δημιουργία. Ίσως είναι αυτή η ένωση αντιθέτων που την διασώζει..
chryssa,
δυσκολεύουν από τη στιγμή που μπήκε αυτό το γιατί στη μέση..αλλά και πως να βγει; μάλλον με την πληθωρικότητα του πως.
Νοσταλγία διασώζει την αγάπη; ή όταν υπερισχύουν οι αναμνήσεις έρχεται το τέλος; μαζί σου πάντως.. η οικειότητα που φέρνει η νοσταλγία λοιπόν αρκεί να μη μένει η νοσταλγία αναπόκριτη..καλημέρα.
Post a Comment