Σαρκοβόρα όρνια όρμηξαν στον αφέντη της γης του τεχνητού πυρός
Tα έστεψε με τη νεφέλη του παλατιού του
Kαι σαν από πάντα εξημερωμένα έφυγαν στο πρόσταγμά του
Αφόρησες τη λύπη γιε του σέλατος και εφορμάς στο χθες διατάζοντας ν'αρχειοθετηθεί
Αλίμονο στο φόβο του νέου ερχομού που θα σαρώσει τα καλοβαλμένα χρώματά σου
Πως θα αγκαλιάσεις τον παράδεισο αν δεν τον ζωγραφίσεις ο ίδιος;
Ημίθεος ή θεός πρέπει να αποκαλείσαι;
Δεν κατάλαβες ποτέ τη διαφορά
Ώσπου το μεγάλο τίποτα σαν βόμβα εξερράγη
Κι έτσι αγκαλιά με τα θραύσματα φαντάζεις ακόμα μεγάλος
Σε σχέση με τα θραύσματα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
13 comments:
Καλημερα λιγοτερο φοβαμαι απο νυχτα σε νυχτα στροβιλοι ομορφα που διαβασα σε.θα σε κανω στεκι.
deja vu.
Έχω χάσει επεισόδια εδώ, γι' αυτό θα ξανάρθω και θα σε διαβάσω, με ησυχία, όπως εγώ ξέρω... Και θα τα πούμε, τότε.
Υ. Σ. Μου έλειψες, να ξέρεις. Φιλί!
Πως θα αγκαλιάσεις τον παράδεισο αν δεν τον ζωγραφίσεις ο ίδιος;
Στεκομαι μονο σε αυτον τον στιχο.Ισως του δινεις αλλο νοημα αλλα για μενα ειναι το πιο σημαντικο μαθημα στη ζωη.Τον παραδεισο τον δημιουργουμε εμεις στη ζωη μας,οποιες και αν ειναι οι συνθηκες που ζουμε.Ο,τι και χρωματα να μας δωσουνε,αν το πιστεψουμε πολυ ,θα μπορεσουμε να φτιαξουμε ενα μικρο παραδεισο για μας...
Υ.Γ.:Yποθετω πως εχεις διαβασει αρκετη ποιηση.Υπαρχει καποια συλλογη ή καποιος ποιητης που να ειναι αισιοδοξος?Συνηθως ειναι πολυ απαισιοδοξοι...
Θα μιλήσω τεχνικά παρά για την ουσία του γραπτού σου.
Κάποτε μου είχες γράψει ένα σχόλιο για το Δυτικό πολιτισμό. Νομίζω πως οι επιρροές σου είναι τελικά τα δυτικότερα του σοβαρού δυτικού πολιτισμού.(νεφέλη, σέλατος, Ημίθεος ή θεός). Αυτά βρίσκονται στη φαρέτρα σου και με αυτά πολεμάς.
Το τέλος κοφτό, αναπάντεχο και επιτυχημένο.
ανώνυμε,
χαίρομαι που τα διαβάζεις με αυτήν την οπτική. Σ'ευχαριστώ.
madame de la luna,
εμείς οι δυο όσα επεισόδια κι αν χάσουμε δε χανόμαστε :)
Θα τα ξαναπούμε σίγουρα. Φιλιά
elementstv,
ο Καζαντζάκης έγραφε "εσύ έχεις τα χρώματα και τα πινέλα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα"
υγ: ο καθένας την ποίηση την εισπράττει προσωπικά-γιαυτό είναι και μοναδική, αισιόδοξος ποιητής λοιπόν είναι αυτός που σου δημιουργεί αισιόδοξα αισθήματα,για μένα οι περισσότεροι είναι έτσι, από ελυάρ μέχρι ρίλκε.
Ποίηση είναι η φωνή του ανθρώπου. Δεν υπάρχει, συνεπώς, αισιόδοξη η απαισιόδοξη ποίηση, υπάρχουν μόνο φωνές. Γιατί όπως ο οικοδεσπότης μας γράφει στο προφίλ του, "γράφω για να βρω ανθρώπους".
"think positive" λένε οι υπέρμαχοι της συμπεριφοράς, αλλά πιο πριν χρειάζεται να αισθανθείς, τί και ποιό το εμποδίζει αυτό να γίνει. γιατί αν δεν εμποδιζόταν δεν θα υπήρχε λόγος να αλλάξεις τρόπο σκέψης. και αυτή η καταβύθιση στο συναίσθημα -το δικό μας ή των άλλων- πολλές φορές ανασύρει μαζί της και απαισιόδοξα, τί να κάνουμε? και η ποίηση είναι ένας τρόπος να τα "τίναξεις" - όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά- από πάνω σου. και οι αναγνώστες της, αν δεν έχει τύχει να βρεθούν σ΄ αυτή τη θέση, μάλλον δεν την έχουν ανάγκη. από την άλλη, είναι πολύ ωραίο να νοιάζεται κάποιος για την απαισιοδοξία του ποιητή. (αν δεις και γράφει ένα πολύ δικός σου άνθρωπος μια ωδή σε... μια χουφτα χάπια που ετοιμάζεται να καταπιεί, οσο καλαίσθητη και νάναι, δεν θα πεις "Α, ωραίο ποίημα!")
χαιρετώ, μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δεν μιλάω για το ποίημα.... αλλά εξ αφορμής της κουβέντας. κάτι ανάλογο έχει γίνει και στου Haris, εμένα μ΄ αρέσουν όλες αυτές οι κουβέντες, γιατί όπως και νάχει ένα ποίημα που αναρτάται έχει άλλη δυναμική, από ένα που γράφεται σε χαρτί και απείρως μεγαλύτερη από ένα άλλο που μένει στο συρτάρι. αλλά όλο αυτή η αμεσότητα συμπαρέλκει και μεγαλύτερη γνωριμία και ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη, από γραπτό σε γραπτό, από σχόλιο σε σχόλιο κλπ
δεν έχω σαφή θέση, αναρωτιέμαι μόνο, και νομίζω μόνο ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτή τη ταχύτητα χωρίς να παρασυρθούμε.
Wild blog!!!!
Καλό σαβ/κο
angel kiss
λάκων,
τα δυτικότερα του δυτικού πολιτισμού συναντιόνται με τα ανατολικότερα του ανατολικού τελικά...
Ευχαριστώ για την επισήμανση και το λιτό σχόλιο για το γραφτό.Στη φαρέτρα μου πάντως, αφήνω ό,τι κρίνω άξιο να μεταβιβαστεί.
haris,
φωνές φωνασκούσες που ακούν και ακούγονται λοιπόν. Αρκεί να ακούμε την ποιητική φωνή..εκτός από τα "μουσικά", υπάρχουν και τα "ποιητικά" αυτιά..
Καλώς σε βρίσκω κι εδώ.
"Ώσπου το μεγάλο τίποτα σαν βόμβα εξερράγη
Κι έτσι αγκαλιά με τα θραύσματα φαντάζεις ακόμα μεγάλος"
Κρατώ αυτά τα λόγια να με συντροφεύουν στο απέραντο τίποτα, στα κομμάτια του οποιου πνίγομαι. Στο απέραντο τίποτα του σήμερα του αύριο, του χθες.
imarias,
αυτήν την καταβύθιση στο συναίσθημα που αναφέρεις δε φαντάζεσαι πόσο τη συμμερίζομαι, πόσο πιστεύω πως την έχουμε ανάγκη.. Η ποίηση είναι μια ειλικρινής κραυγή όταν αφουγκράζει αυτό το συναίσθημα. Και δεν υπάρχει αισιόδοξη ή απαισιόδοξη κραυγή, μόνο ειλικρινής. Εφόσον πάντα μιλάμε για ποίηση και όχι για παρφουμαρισμένες λέξεις άνευ νοήματος, πεποιθήσεως και σοβαρότητας..
Η δεύτερη αναφορά που κάνεις για τη δυναμική του ποιήματος αναλόγως με το αν αναρτάται, μένει στο συρτάρι ή εκδίδεται ανοίγει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που δεν έχω καταλήξει κιόλας στο ζουμί της. Σίγουρα ένα ποίημα με δυναμική και με την ανάλογη διάθεση του συγγραφέα θα διαδοθεί σχεδόν αυτόματα εκεί που του πρέπει, και με περιστεριού πατήματα ακόμα παραπέρα.. Και κρυφό όμως να μένει κάτι μεταφέρεται, όπως αυτά τα συναισθήματα που μεταβιβάζονται σχεδόν αυτόβουλα.. Σίγουρα βέβαια ο γραπτός λόγος διαθέτει άλλα κανάλια.
Δεν παρασυρόμαστε όπως λες, αλλά κρίνουμε όπως αναπνέουμε και διατηρούμε μια παραπάνω τριβή μέσω αυτής της επικοινωνίας. Ας πούμε ότι κρατιόμαστε στον αφρό.
aurangel,
καλώς σε βρίσκω! Kαι καλές εκπομπές στο κάσμπα, η πρώτη σου που άκουσα ήταν εξαιρετική πάντως.. :)
pandora's box,
μην ξεχνάς πως ο πνιγμός στο τίποτα αποφέρει συνήθως κάτι..
Καλή σου μέρα.
πραγματικα ομορφο..
Post a Comment