Άστατα προχωρούσαν τα αδόκιμα σύννεφα της καρδιάς του
Μέσα από πόλους ενύπνιας θέλησης αδημονούσε να περάσει με ασελγείς κινήσεις
Σαν από πάντα τον καλούσε το θεόρατο έδαφος της Πλησμονής
Εγκλώβισε τα κοράκια του κι αφάνισε τους μύθους από πράσινο μήλο
Σαν από πάντα νέος, σαν από πάντα να του ανήκει το αείποτε
Εμπνεύστηκε κλεισμένος μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι από αμέθυστο την ένωση υπέρ του θαύματος
Ατένισε από πάνω του την επέλαση των αστείρευτων συνειδήσεων
Έσπασε το μπουκάλι με μία σκέψη-ενόρμηση
Και τα κομμάτια που τον θέρισαν εξανθρώπισαν το εβένινο κορμί του.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
μ'άρεσε.
σταράτο κι όμορφο, να σαι καλά.
Ένωση υπέρ του θαύματος, δεν μπορεί παρά να με βρίσκει σύμφωνη.
Υ. Σ. Που έχεις χαθεί όμως εσύ;
abttha,
ευχαριστώ. Νά'σαι καλά κι εσύ :)
madame de la luna,
σίγουρα δε θα διαφωνούσαμε εκεί ;)
Όντως άθηκα λιγάκι αλλά παραμένω εν ενεργεία..
Θα τα λέμε. Φιλιά
Post a Comment