Χρέος του ανθρώπου να θυμάται
Μην του ξεφύγει καμιά στιγμή και κλαίει άδεια δάκρυα
-γιατί κλαίει κι ας μην το θέλει -ακόμα κι αν καταφέρνει να μην το δείχνει-
Κι όταν μαζί του εφορμήσουν τα δρώμενα της κάθε μέρας
Και ξεδιψάσει την αγάπη που ιδρώνει το κορμί του
Και αμαρτήσει για να σώσει την πάντα συγχωρητέα ψυχή του
ασυγκράτητος μπροστά στον ήλιο που ομορφαίνει και το πιο άσημο κομμάτι της γης του
Τότε μέσα στο αφορισμένο δήθεν και το απενοχοποιημένο γιατί
Ανάμεσα στον ενεστώτα και τον αόριστο
θα φωνάξει με μια κραυγή σιωπής μπροστά στο θάνατο:
"Έζησα όσο μου έπρεπε κι ας μην έπρεπε"
-βυθιζόμενος ασυμφιλίωτος στη γαλήνη.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment