Περπατήσαμε ως το πέρας του χιονιού κι ανακαλύψαμε δυο πέτρινες ολόσωμες νιφάδες.
Βαλθήκαμε να τις λιώσουμε αλλά η μόνη μας τύχη ήταν ο διαμελισμός τους,
μέλη αμίλητα -κάποτε παγωμένα- που θύμιζαν το ασύνδετο των σαρωμένων μας υπάρξεων.
Πόσο να αντέξει η πέτρα όταν τη θρυμματίζεις με κύματα εσωτερικής αντανάκλασης;
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Το ευτυχές είναι ότι στο πέρας του χιονιού ανακαλύπτεις την πέτρα -έκανες δηλαδή το ταξίδι.
Το δυστυχές είναι ότι σε όλο το ταξίδι έφτιαχνες μια ασύνδετη σαρωμένη ύπαρξη.
Τελικά όμως η πέτρα γίνεται άμμος.
Το χιόνι γίνεται νερό.
Τα πάντα μετουσιώνονται αργά (πέτρα) ή γρήγορα (χιόνι) και μένει μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού μια αίσθηση του κρύου (χιόνι), μια αίσθηση της ακαμψίας (πέτρα).
Και μένει στον καθένα μας να μάθει να ζει με αυτές στο πίσω μέρος του μυαλού του (ναι, στο πίίίίσω μέρος του μυαλού, το επαναλαμβάνω) ενώ θα "μετουσιώνεται"!
την καλημέρα μου:)))))
οσο αντεξει...
.-)
"Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα. Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται... Αλλά εγώ θα χτίσω στην άμμο, σαν να 'τανε η άμμος, πέτρα..."
Ελπίζω να το θυμήθηκα σωστά ;)
Ο διαμελισμός τ' αλλάζει όλα.
"ο διαμελισμός τους … των σαρωμένων μας υπάρξεων..." (!!!)
bright Φω,
εσύ σίγουρα με μαθαίνεις γρήγορα πάντως! Τα πάντα μένουν εκεί πίσω και δεν παραλείπουν να εμφανίζονται μπροστά μας να μας υπενθυμίζουν ότι ποτέ δεν κρύβονται. Φιλιά πολλά!
μπλεκτος,
όσο υπάρχουν κύματα.. :)
madame,
σωστά τόπες... Του Θηβαίου ε; Ωραίο.. Ναι ο διαμελισμός ήταν η μόνη διέξοδος, αλλά προς ένα μεγαλύτερο αδιέξοδο.. Φιλιά!
Aeglie,
Καλώς σε βρίσκω.. Ναι ο διαμελισμός έφερε τη σάρωση, αλλά γίνεται κι αντίστροφα.. ;)
Post a Comment