Jürgen Theobaldy - Die Astronauten

ΟΙ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ


Όταν πετάω το χαρτί,
δεν πετάω και το ποίημα,
το κεφάλι σου γίνεται κεφαλή
εάν υποκλιθεί μπροστά στο λόγο,
ακόμα και μια ταφόπλακα μου λέει πιο λίγα
απ' ό,τι τα ίχνη των καθημερινών δρόμων
που ένας απ' τους τραγουδιστές μου περπάτησε.

Δύο φορές στη ζωή σου
περνάς από το κατάστημα,
όπου κλαίει στη βιτρίνα η κιθάρα
που διστάζεις ν' αγοράσεις.
Την τρίτη φορά το κατάστημα έχει εξαφανιστεί.

Εκπληκτικό, πώς άλλαξαν τόσα πολλά .
Μεγαλώνω μ' έναν δίσκο μουσικής,
μόλις που πρόλαβα να μεγαλώσω,
κι ο δίσκος κυλάει προς το Μουσείο.
Τώρα μπορείς να πατήσεις
πάνω στα μπλε καστόρινα παπούτσια μου,
καθώς χοροπηδάς έξω από την ουρά
μπροστά στο ταμείο.

Ένα βράδυ άμοιξα τα μάτια
και είδα στο φεγγάρι άντρες
να φοράνε στολές ασημένιες του δύτη
μ' ένα μαθητικό "σκονάκι" στο αυτί,
ένα μήνυμα στον ελεύθερο κόσμο,
το μήνυμα ήταν: Θα γίνει.

Μόνο αυτό που είναι γραμμένο επιβιώνει,
μόνο αυτό που είναι γραμμένο χάνεται.

Ακόμα και οι αστροναύτες ανεβαίνουν εκεί πάνω,
σε κάτι τόσο ακατοίκητο όπως η Αιωνιότητα,
γιατί θέλουν να επιστρέψουν
και να δώσουν συνέντευξη.
Σκοτάδι, και περνούν κομμάτια φεγγαριού κατά ριπές.
Βουβά ανασαίνοντας τίποτα δεν ακούω
εκτός από τον κρότο της ζώνης μου.



Translated by Stratis Pashalis
Πηγή: lyrikline.org