Κομμάτια
Νομίζω μέσα μου έχουν όλα σπάσει. Η κόκκινη στιλπνή κεραμική
καρδιά κομμάτια πια στο πάτωμα, το φως της, που ηλέκτριζε πιο πριν,
τώρα πια λάμπει σταθερά στο σκοτάδι. Απ' το παράθυρο κοιτώ τις
ψυχές του πατέρα και της μάνας μου μες σ' ένα μαύρο σάλι να
γλιστρούν στον ποταμό, σ' αλλόκοτα νερά, με βάρκες παράξενες.
Χωρίς καρδιές, δίχως συκώτι, με πόδια δίχως πέλματα, πνεύματα πια.
Εγώ είμαι εδώ, στο τώρα, στιλπνή, σπασμένη και φλεγόμενη, γεμάτη
τρύπες. Να σφύζω επιτέλους, φως, ζωή, φωτιά. Κομμάτια πια.
translated by Kostas Koutsourelis
πηγη: lyrikline.org
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Πολύ ωραία επιλογή, ως συνήθως αλλά και μεγάλες αλήθειες συμπυκνώνει αυτό το ποίημα.
Post a Comment