Wednesday, September 23, 2009

Σχήμα (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης)

Συ που 'χεις φτερά
και η αδυναμία τα κατάλυσε
τα έκανε και σπάσανε
τώρα υπόμενε την πίκρα
δεχόμενος τα σβησμένα όνειρα
κατάλαβε πως από την αδυναμία σου
δημιούργησες την παρεξήγηση.
Συ που ονειρεύτηκες νάσαι
καθρέφτης καθαρός
της φωτεινής χάρης του ήλιου
νάναι μια στάλα που τον ήλιο αντανακλά
και απ' αυτόν μετά λειώνει και σβήνει
Μάη και Γιούνη το φεγγάρι τ' ολόγιομο
δυο μήνες περάσαν δίχως να το χαρείς.
Μπόρεσε τουλάχιστο καλύτερος να γίνεις
νικώντας τον πόνο που σε τρώει
σαράκι καθημερινό
που σε μακραίνει απ' ό,τι είσαι.

(Ιούλιος 1930)
Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988)

4 comments:

Madame de la Luna said...

"σαράκι καθημερινό
που σε μακραίνει απ' ό,τι είσαι.."

Ευθύβολος στίχος για μια τέτοια νύχτα. Που να την κρύψω την αμηχανία;

Καλό σου βράδυ Ανέστη.

shirine nour said...

πολύ ωραίο σχήμα!

Ανέστης Μ. said...

madame de la luna,
να μην την κρύψεις.. αμηχανία! τι πιο ανθρώπινο;
φιλιά μαντάμ μου.

chirine noir,
όντως.

shirine nour said...

chirine noir? oooxi
chirine nour, όπου νουρ= φως
...το αντίθετο δηλαδή!
ωραίο το μπλογκ σου!