Απρόσεκτα εκκίνησα για το πεδίο της λήθης, άφησα πίσω μου σκισμένα χαρτιά και ψεύτικα φιλμ, μιας και θέλοντας να ζω το τώρα για να διατηρώ ακέραιη την ασβεστωμένη μου ευτυχία, έχτισα ένα παρελθόν σε σχήμα λαβύρινθου
με μένα στο ρόλο του μινώταυρου. Κάποτε έπρεπε να προχωρήσω χωρίς την ίδια αυταπάτη που καθόριζε τη σκέψη κι έτσι έριξα στο κενό τις δυο μεγάλες χάρτινες καρδιές, αυτές που είχα φτιάξει μόνο και μόνο για μας, για να μας (εφ)αρμόζουν, για να τις βλέπεις και να μεθάς την αλήθεια με φιλιά. Σήμερα διαθέτω μόνο την ειλικρίνεια
κι ένα μεγάλο εφήμερο όνειρο -αυτό που με οδηγεί πέρα απ' τα μονοπάτια του χαμού- κι έτσι πορεύομαι ζητώντας τίποτα περισσότερο από μια χούφτα φως, όχι φυσικό, αλλά δημιουργηθέν φως, από μένα για τους άλλους και λόγω αυτών,
για να νιώθω πως υπάρχω.Ιανουάριος '09
5 comments:
Φίλε. Καθόλου δεν σου ταιριάζουν οι Λαβύρινθοι. (Τολμώ να πω κι'ας μη σε ξέρω)
Εκείνο το όνειρο που λες, αξίζει το φως.
fractal,
ευχαριστώ. Γραμμένο μεν τον Ιανουάριο το παρόν κείμενο αλλά δεν παύει να διατηρεί μια ισχύ.
Το όνειρο αντλεί φως έτσι κι αλλιώς.
θαυμάσιο όμορφε άνθρωπε.
χνούδι,
σ' ευχαριστώ. χαίρομαι που περνάς και σ' αρέσουν. Περιττό να πω πως σε διαβάζω.
απλά υπεροχο!
Post a Comment