Σαίξπηρ - Άμλετ

Να πας σε μοναστήρι. Προτιμάς τις γέννες;
Να γεννάς ένοχους;
Εγώ είμαι αυτό που λεν τίμιος. Όμως μπορώ
ν' αποκαλύψω για τον εαυτό μου πράγματα
που θάταν καλλίτερα να μην είχα γεννηθεί
Είμαι αλαζόνας μνησίκακος φιλόδοξος
Κουβαλάω κακίες, που δεν υπάρχει σκέψη να τις σκεφθεί
φαντασία να τις πλάσει καιρός να γίνουν πράξεις
Γιατί να υπάρχουν να έρπουν μεταξύ γης και ουρανού
υποκείμενα σαν και μένα. Είμαστε απατεώνες
Ποτέ μην πιστέψεις κανέναν από μας
Να φύγεις. Να πας σε μοναστήρι



Ασχήμηνες την απαλή ωραίοτητα της ντροπής
Έβγαλες ψεύτρα την αρετή. Έκοψες το λουλούδι
που φυτρώνει στο άσπιλο μέτωπο της αγάπης
κι έγινε εκεί μια φλύκταινα. Άλλαξες τους όρκους του γάμου
με τις βλαστήμιες των ζαριών. Αφαίρεσες την ζωή
από δύο ενωμένα σώματα και τραγούδησες πρόστυχα
το άσμα ασμάτων. Απόστρεψε το πρόσωπό του
ο ουρανός και τρόμαξε σα να ήρθε η ώρα της Δίκης
η γαλήνια η στέρεη γη, γι' αυτό που έκανες

Δες. Αυτήν την εικόνα πρώτα. Τώρα αυτήν.
Εικόνες δύο αδελφών, ο ένας απέναντι στον άλλον
Και δες. Την ομορφιά που έχρισε αυτό εδώ το πρόσωπο
Τα μαλλιά του Υπερίωνα. Το κυρτό μέτωπο του Δία
Τα μάτια του Άρη. Εντολές τά βλέμματά του
Σαν τον Ερμή τον κύρυκα. Σαν κούρος ακροβατεί
στο χείλος του ουρανού εκεί πού φιλάει έναν λόφο
Με μέτρα των θεών πλασμένος, με το αποτύπωμά τους
πάνω του. Αυτοί τον πρόσφεραν στον κόσμο
σα να βεβαίωναν ότι αξίζει ο άνθρωπος. Αυτός ήταν
ο άνδρας σου. Δες τώρα τον άλλον. Είναι ο άντρας σου
Στάχυ κίτρινο δίπλα στο χρυσό το αδελφό του
Έχεις μάτια; Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα βουνό
από ένα έλος; Έχεις μάτια; Μπορείς
να ξεχωρίσεις τις βοσκές από τον βούρκο;
Όχι, αυτό μην το πεις έρωτα. Στην ηλικία σου
το αίμα κοπάζει το πάθος είναι κουρασμένο
Ταπεινώνεται και πειθαρχεί στον νου. Όμως ποιος νους
θα πηδούσε από αυτό σ' αυτό; Αισθάνεσαι, δεν γίνεται
Αλλιώς δεν θα κουνιόσουν. Σίγουρα λοιπόν
ο νους σου είναι απόπληκτος. Ούτε η τρέλα
μπορεί τόσο να παρανοεί ούτε η έκσταση να παραλύει
έτσι τον νου. Που να μην του μένει
και μια ελάχιστη κρίση για να καταλαβαίνει
αυτήν εδώ την διαφορά. Ποιός διάβολος σε γέλασε
σου έδεσε τα μάτια. Θα έφθανε, να βλέπεις
χωρίς να αισθάνεσαι. Να αισθάνεσαι χωρίς να βλέπεις
Να ακούς χωρίς να πιάνεις και να βλέπεις. Να μυρίζεις
και τίποτε άλλο να μην αισθάνεσαι
Ή κι έναν υπόλοιπο από όποιαν φυσική αίσθηση να είχε
και να ήταν ακόμα κι αυτό άρρωστο. Θα έφθανε
Για να μην είσαι έτσι χαμένη
Δεν έχεις ντροπή; Έστω το χρώμα της;



Αν γενναιότητα είναι να μάχεσαι για τα μεγάλα
Είναι μεγαλωσύνη να μάχεσαι όταν κι ένας ίσκιος μονάχα
περάσει επάνω από την τιμή σου. Να. Εδώ
στέκομαι εγώ. Μ' έναν πατέρα σκοτωμένο. Μητέρα
που την ατίμασαν. Στέκομαι εδώ ασάλευτος
Κι εκεί απέναντι είκοσι χιλιάδες άνθρωποι προχωράν
προς τα εκεί που βγαίνει ο παγωμένος ήλιος των νεκρών
Τους βλέπω και τους ντρέπομαι. Να τους παρακινεί
μια φαντασία μια απάτη δόξας. Πηγαίνουν και παν
να γείρουν μέσα στους τάφους τους
σα να ήταν τα στρωσίδια ενός βραδυού και πολεμούν
για ένα νύχι γης. Όπου δεν χωράει ούτε το αναφιλητό
από το πιο μικρό τους όνειρο. Δεν θα χωρέσει
ούτε το ίδιο τους το λείψανο. Α Από τώρα
Από αυτήν την ώρα ο νους μου
παύει να είναι νους. Τον στέφω Αίμα



Πεθαίνω. Η ψυχή μου σκοτείνιασε προχώρησε μέσα στο σκοτάδι
Δεν βλέπω Δεν θ' ακούσω τι έγινε στην Αγγλία
Σαν τους τυφλούς προφήτες βλέπω τον Φορτεμπράς
να στέφεται βασιληάς. Ας έχει και την δικιά μου
την ετοιμοθάνατη ψήφο μου. Να του πεις ότι του την δίνω
Κι όλα όσα έγιναν. Να του τα πεις. Πώς έγιναν
Τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Πες του με λεπτομέρειες όπως έγιναν
Μονάχα αυτά που έγιναν. Τα άλλα είναι σιωπή

(πεθαίνει)


μτφρ: Γιώργος Χειμωνάς. Εκδόσεις Κέδρος