Τα μάτια σου ακόμα σπάνε τη σιωπή
σε χίλια φιλιά που χτίζουν
με υλικό στιγμές, χρυσάφι
και μέλι
λιωμένες εκλάμψεις
και ποτέ δε θα σε χρειαστώ λιγότερο
απ' ότι ο ήλιος τη φωτιά.
6.7.09
Monday, February 14, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Δεν ξέρω τι υπερισχύει σ' ετούτο το ποίημα: το πάθος ή η απελπισία. Ωραίες εικόνες, πάντως.. Καλώς σε βρήκα :) Τους ντανταϊστικούς μου χαιρετισμούς.
Post a Comment