Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)

γιατί γνωρίσαμε τόσο πολύ τούτη τη μοίρα μας
στριφογυρίζοντας μέσα σε σπασμένες πέτρες, τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια
ψάχνοντας σε οικοδομές γκρεμισμένες που θα ήταν ίσως το δικό μας σπίτι
προσπαθώντας να θυμηθούμε χρονολογίες και ηρωικές πράξεις˙
θα μπορέσουμε;

γιατί δεθήκαμε και σκορπιστήκαμε
και παλέψαμε με δυσκολίες ανύπαρχτες όπως λέγαν,
χαμένοι, ξαναβρίσκοντας ένα δρόμο γεμάτο τυφλά συντάγματα,
βουλιάζοντας μέσα σε βάλτους και μέσα στη λίμνη του Μαραθώνα,
θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;




απ' τη συλλογή "Μυθιστόρημα"






-"Άκουσε ακόμη τούτο. Στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν κάποτε σαν το καλάμι
ανάμεσα σε ζωντανούς καρπούς - τ' αγάλματα˙
κι' η φλόγα γίνεται δροσερή πικροδάφνη,
η φλόγα που καίει τον άνθρωπο, θέλω να πω".

-"Είναι το φως... ίσκιοι της νύχτας..."

-"Ίσως η νύχτα που άνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινός κόρφος, και σε γέμισε άστρα
κόβοντας τον καιρό.

Κι' όμως τ' αγάλματα

λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τον πόθο
στα δυο, σαν το ροδάκινο˙ κι' η φλόγα
γίνεται φίλημα στα μέλη κι' αναφυλλητό
κι' έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος˙
λυγίζουν˙ γίνουνται αλαφριά μ' ένα ανθρώπινο βάρος.
Δεν το ξεχνάς".

-"Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο",

-"Όχι, σε κυνηγούν, πως δεν το βλέπεις;

θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,

με την αλλοτινή μορφή τους που δε γνώρισες

κι' όμως την ξέρεις.

Όπως όταν

στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις

γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι' όλο φοβάσαι.

καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,

τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου˙
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει

σ' άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα

που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν

τόσο εύκολα τόσο εύκολα και ν' αναστήσουν

είδωλα στον καθρέφτη, σώματα που είταν μια φορά˙

την ηδονή τους.

Όπως όταν

γυρίζεις απ' τα ξένα και τύχει ν' ανοίξεις

παλιά κασέλα κλειδωμένη από καιρό

και βρεις κουρέλια από τα ρούχα που φορούσες

σε όμορφες ώρες, σε γιορτές με φώτα

πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, που όλο χαμηλώνουν

και μένει μόνο το άρωμα της απουσίας

μια νέας μορφής.

Αλήθεια, τα συντρίμια

δεν είναι εκείνα˙ εσύ 'σαι το ρημάδι˙

σε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά

στο σπίτι στο γραφείο στις δεξιώσεις

των μεγιστάνων, στον ανομολόγητο φόβο του ύπνου˙

μιλούν για περιστατικά που θα ήθελες να μην υπάρχουν

ή να γινόντουσαν χρόνια μετά το θάνατό σου,

κι' αυτό είναι δύσκολο γιατί..."

-"Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο.

Καληνύχτα".

-"...γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμια,

είμαστε εμείς. Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά... Καληνύχτα."

απ' τη συλλογή "Κίλχη"