Monday, September 5, 2011

(άτιτλο)

Είμαστε κάτι στριμωγμένα όνειρα
που αγγίζουμε για πάντα ουρανό
φιλάμε ολόσωμα το χώμα
διασύρουμε την πίκρα μας στο χώρο
μέχρι να λάμψει αστέρια
η φυγή μας.


σεπτέμβριος '09

2 comments:

Ανύπαρκτη said...

Πολύ ωραίο ποίημα. Και ξέρεις τόσο καλά πού να τοποθετείς τις λέξεις....
Αυτή η οπτική γωνία του ονείρου...κάνει το όνειρο λίγο πιο οικείο και ίσως υπάρχει έτσι ελπίδα να το πιάσουμε κάποτε.
Να ήμουν όμως όνειρο πράγματι και δε θα με πείραζε να ήμουν και λίγο στριμωγμένη....

Anonymous said...

Μια φιλοσοφία θανάτου παρόμια του Πλάτωνα