Μα πως γίνεται,
πάντα μου διαφεύγει η πραγματικότητα;
Εκεί που βρίσκομαι μέσα της
και είμαι έτοιμος να συμμετάσχω
στην ανίκητη πορεία της
κάτι -αόριστο πάντα-
με πιάνει απ' το χέρι
με μετατρέπει σε μωρό παιδί
που η βούλησή του υπαγορεύεται
από κάτι που ποτέ δε θα προσδιορίσει
αλλά πάντα στέκεται ανυπεράσπιστο.
Ίσως να λειτουργεί και σε μένα η νοσταλγία
-αν και νόμιζα πως μ' αφορά μόνο το μέλλον-
τουλάχιστον σ' ένα βαθμό τέτοιο
που να θαυμάζω
μόνο την παιδική ηλικία.
Σεπτέμβριος '09
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
- Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια - Τομ Ρομπινς. Όλοι, λανθασμένα έχουμε στο μυαλό μας πως η παιδική ηλικία ζει στο σώμα ενός παιδιού και πεθαίνει όταν το παιδικό σώμα γίνεται πλέον μεγάλο.Ο καθένας όμως φέρει μέσα του,-κυρίως και δυστηχώς- σε λανθάνουσα μορφή αυτή την παιδική ηλικία την οποία σαν μονάδες αρχικά πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο της ζωής μας και έπειτα σαν κοινότητες μονάδων να ξαναφτιάξουμε την παιδική μας χαρά.
Post a Comment