Η νύχτα που κράτησε μέρες

Μέσα στην ανεφάρμοστη ειρήνη
μπλέχτηκαν γυναικόπαιδα
και φθαρμένες απ' τη σκουριά έσπασαν οι αλυσίδες
ανήμπορες να φυλακίσουν την αγανάκτηση.

Ώσπου να ξεχυθεί η οργή
και να παρασυρθούν τα δεκανίκια.

Κι όποιος δεν έκλαψε κάτω απ' το μπαρουτοκαπνισμένο ουρανό
δεν είχε βγάλει στιγμή τη μάσκα του ή
-προκαλώντας την οδυνηρότερη διάζευξη ανάμεσα σε ανθρώπο και άνθρωπο-
είχε για δεκανίκι το όπλο του.

Αλμπέρ Καμύ: Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 1939. Γιατί υπάρχουν ακόμα Χιτλερικοί.

Είναι μάταιο να αποζητά κανείς να μένει στην άκρη, ακόμα και λόγω της ηλιθιότητας ή της σκληρότητας των άλλων. Δε γίνεται να πει "Τον αγνοώ". Συνεργάζεται ή εναντιώνεται. Τίποτα δε δικαιολογείται λιγότερο από τον πόλεμο και την έκκληση στα εθνικά μίση. Όταν όμως ξεσπάσει ο πόλεμος, είναι μάταιο και άνανδρο να θέλεις να μείνεις παράμερα, με το πρόσχημα ότι δεν ευθύνεσαι. Οι φιλντισένιοι πύργοι έπεσαν. Η φιλοφροσύνη απαγορεύτεαι και προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους.
Το να κρίνει κανείς ένα γεγονός απ' έξω είναι αδύνατο και ανήθικο. Μέσα στην παράλογη αυτή δυστυχία διατηρεί το δικαίωμα να το περιφρονεί.
Η αντίδραση ενός ατόμου αυτή καθεαυτή δεν έχει καμμιά σημασία. Μπορεί να εξυπηρετεί σε κάτι αλλά δε δικαιολογεί τίποτα. Το να θέλεις, μές' από τον ντιλεταντισμο, να υπερίπτασαι και να διαχωρίζεις τη θέση σου από το περιβάλλον σου, ισοδυναμεί με πειραματισμό της πιο γελοίας των ελευθεριών. Να γιατί θα έπρεπε να στρατευθώ. Και αν δε με θέλουν, πρέπει να αποδεχθώ κατά τον ίδιο τρόπο το ρόλο του περιφρονημένου πολίτη. Και στις δυο περιπτώσεις, η κρίση μου μπορεί να μείνει ακέραιη και η αποστροφή μου ανεπιφύλακτη. Και στις δυο περιπτώσεις, βρίσκομαι εν μέσω του πολέμου και έχω δικαίωμα να τον κρίνω και να δράσω.

*

Γράμμα σ'έναν απελπισμένο:
Μου γράφετε ότι αυτός ο πόλεμος σας συνθλίβει, ότι θα δεχόσασταν να πεθάνετε αλλά δεν μπορείτε να υποφέρετε αυτή την παγκόσμια βλακεία, αυτή την αιμοχαρή ανανδρία και την εκληματική αφέλεια που εξακολουθεί να πιστεύει ότι το αίμα μπορεί να λύσει κάποια ανθρώπινα προβλήματα.
Σας διαβάζω και σας καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω προπάντων αυτή την επιλογή και την αντίθεση ανάμεσα στην προθυμία σας να πεθάνετe και στην αποστροφή σας όταν βλέπετε τους άλλους να πεθαίνουν. Αυτό δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου. Τον τοποθετεί στην τάξη εκείνων προς τους οποίους μπορεί κανείς να απευθύνει το λόγο. Αλήθεια, πως να μην απελπίζεται κανείς; Πολύ συχνά η τύχη αγαπημένων μας προσώπων απειλείται. Αρρώστια, θάνατος, τρέλα, ωστόσο μένουμε εμείς και αυτά στα οποία πιστέψαμε (...).
Σας καταλαβαίνω, δεν μπορώ όμως να σας παρακολουθήσω όταν ισχυρίζεστε ότι θα μεταβάλετε αυτή την απελπισία σε κανόνα ζωής και, επειδή θεωρείται τα πάντα ανώφελα, θα αποσυρθείτε πίσω από την αηδία σας. Γιατί η απελπισία είναι συναίσθημα και όχι κατάσταση. Δεν μπορείτε να σκέκεστε σ' αυτήν. Το συναίσθημα πρέπει να δίνει τη θέση του σε μια σαφή άποψη των πραγμάτων.
Λέτε: "Άλλωστε τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω;" Κατ' αρχήν, το ερώτημα δεν τίθεται έτσι. Εξακολουθείτε βέβαια να πιστεύετε στο άτομο, αφού αντιλαμβάνεστε τα θετικά στοιχεία που υπάρχουν σ' εκείνους που σας περιβάλλουν και σας τον ίδιο. Αυτά τα άτομα όμως είναι ανήμπορα, και απελπίζεστε για την κοινωνία. Προσέξτε όμως μήπως αυτή την κοινωνία την απαρνηθήκατε ήδη πολύ πριν από την καταστροφή, μήπως εσείς κι εγώ ξέραμε πως το τέλος της ήταν ο πόλεμος και το καταγγείλαμε, ανάμεσα σ' εμάς κι εκείνη. Αυτή η κοινωνία σήμερα είναι ίδια. Έχει φθάσει στο φυσιολογικό της τέλος (...).
Θα μου πείτε ότι το να ξέρουμε πως η κατάσταση ήταν εξίσου απελπιστική(...) δε μας βοηθά σε τίποτα. Αυτό είναι μονάχα φαινομενικό. Γιατί τότε δεν ήσασταν ολότελα απελπισμένος, ενώ τώρα όλα σας φαίνονται μάταια. Αν τα πράγματα δεν άλλαξαν, φταίει η εσφαλμένη κρίση σας. Και είναι εσφαλμένη κάθε φορά που, αντί να εξετάσετε μια αλήθεια υπό το πρίσμα της λογικής, την εξετάζετε ενσαρκωμένη στη ζωντανή πραγματικότητα(...).
Ωστόσο υπάρχει ακόμα χρόνος για να διαψεύσουμε αυτόν το λόγο του Χίτλερ. Αυτές τις αδικίες που συμπαρέσυραν και άλλες αδικίες, μπορούμε ακόμα να τις αρνηθούμε και να ζητήσουμε να αναιρεθούν οι επιπτώσεις τους. Υποθέτετε ότι ο ρόλος σας ως ατόμου είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος. Θα αντιστρέψω ωστόσο τον προηγούμενο συλλογισμό μου και θα σας πω ότι δεν είναι ούτε μεγαλύτερος ούτε μικρότερος από ό,τι ήταν το 1928. Ξέρω άλλωστε ότι δεν έχετε πλήρως εδραιωμένες απόψεις σχετικά με την έννοια του ανώφελου. Γιατί πιστεύω πως δε θα συμφωνήσετε με τους ηθικούς ενδοιασμούς σας. Κι αν δε συμφωνήσετε αυτό δε σημαίνει έλλειψη θάρρους ή θαυμασμού, αλλά πως κρίνετε ότι δεν έχει καμιά χρησιμότητα. Συλλάβατε επομένως ήδη την ιδέα μιας κάποιας χρησιμότητας, που θα σας επιτρέψει να παρακολουθήσετε τα λόγια μου.
Μην αμφιβάλετε πως μπορείτε να κάνετε κάτι. Κάθε άνθρωπος διαθέτει μια ζώνη επιρροής, μεγαλύτερη ή μικρότερη. Την οφείλει τόσο στα ελαττώματα όσο και στα προτερήματά του. Άσχετα απ' αυτό, υπάρχει και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευθύς αμέσως. Μην εξωθείτε κανένα στην επανάσταση. Να είστε φειδωλός στο αίμα και την ελευθερία των άλλων. Μπορείτε όμως να πείσετε δέκα, είκοσι, τριάντα ανθρώπους ότι αυτός ο πόλεμος δεν ήταν και δεν είναι μοιραίος, ότι μπορούν να δοκιμαστούν μέσα ανάσχεσής του που δε δοκιμάστηκαν ακόμη, ότι αυτό πρέπει να λέγεται, να γράφεται -όταν είναι δυνατόν-, να διαλαλείται -όταν χρειάζεται. Αυτοί οι δέκα ή τριάντα άνθρωποι θα το πουν με τη σειρά τους σε άλλους δέκα, κ.ο.κ. Αν η ολιγωρία τους σταματήσει τόσο το χειρότερο, ξαναρχίστε από την αρχή με άλλους. Κι όταν θα κάνετε αυτό που πρέπει στη ζώνη επιρροής σας, στο χώρο σας, τότε σταματήστε και απελπιστείτε όσο θέλετε. Πρέπει να καταλάβετε ότι μπορείτε να απελπίζεστε για το νόημα της ζωής γενικά όχι όμως και για τις ειδικές μορφές της. Για την ύπαρξη ναι, μιας και δεν έχετε πάνω της καμμιά ισχύ, όχι όμως και για την ιστορία, όπου το άτομο είναι πανίσχυρο. Άτομα μας κάνουν να πεθαίνουμε σήμερα. Γιατί άλλα άτομα να μην κατορθώσουν να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο; Μόνο που δεν πρέπει κανείς να αρχίζει με τόσο μεγάλους στόχους. Πρέπει λοιπόν να καταλάβετε ότι ο πόλεμος γίνεται με τον ενθουσιασμό εκείνων που τον θέλουν αλλά και με την απελπισία εκείνων που τον αρνιούνται ολόψυχα.


πηγή:Albert Camus, Σημειωματάρια. Εκδ. Εξάντας. σελ. 112-113 και 116-119

Ο ξεχρεωμένος θάνατος

Χρέος του ανθρώπου να θυμάται
Μην του ξεφύγει καμιά στιγμή και κλαίει άδεια δάκρυα
-γιατί κλαίει κι ας μην το θέλει -ακόμα κι αν καταφέρνει να μην το δείχνει-
Κι όταν μαζί του εφορμήσουν τα δρώμενα της κάθε μέρας
Και ξεδιψάσει την αγάπη που ιδρώνει το κορμί του
Και αμαρτήσει για να σώσει την πάντα συγχωρητέα ψυχή του
ασυγκράτητος μπροστά στον ήλιο που ομορφαίνει και το πιο άσημο κομμάτι της γης του
Τότε μέσα στο αφορισμένο δήθεν και το απενοχοποιημένο γιατί
Ανάμεσα στον ενεστώτα και τον αόριστο
θα φωνάξει με μια κραυγή σιωπής μπροστά στο θάνατο:
"Έζησα όσο μου έπρεπε κι ας μην έπρεπε"
-βυθιζόμενος ασυμφιλίωτος στη γαλήνη.

Η Χίμαιρα ή ο χείμαρρος

Ερχόμουν δίπλα στο ποτάμι που φέρνει τις έμπλεες στιγμές μας
Και αναπολούσα τότε που άρπαξα το χέρι σου -για να διαβάσω δήθεν τη μοίρα σου-
Αγνοώντας πως η μοίρα έπλεκε τα πεπρωμένα -μόνο με την επιθυμία να την πλέξω γύρω απ'την αφηνιασμένη μου καρδιά.

Κρύβοντας τις θελήσεις μου, απορρίπτοντας τις ενορμήσεις μου, χτυπώντας το σίδερο αφού κρυώσει
Ακόμα δίπλα στο ποτάμι ποτίζω μνήμες και αναπολώ
-προσπαθώντας να ξεχωρίσω τι υπήρξε και τι ονειρεύτηκα-
Διότι χρειάζομαι να πείσω τον εαυτό μου πως το ρεύμα θα φέρει κάτι πιο ορμητικό
Και τότε θα βουτήξω μέσα του με όλες μου τις άμυνές μου αφημένες-σκισμένες στην όχθη.

(και συνειδητοποιώ τώρα πια
που το όμορφο δεν είναι τόσο όμορφο
πως η ομορφιά μπορεί να σημαίνει κάτι)

Αντικρυστά ενδεχόμενα

Στην απεραντοσύνη του εγώ μου
Θέλω να βρω την ύπαρξη που θα μου υποσχεθεί την αιώνια αγάπη
Και μέσα απ'τη θολούρα του είναι μου να δω αστέρια γραμμένα με ανείπωτες εκφράσεις, αιώνιες καταφάσεις και γλυκές μυρωδιές
Μόνο για να δω το χαμόγελό σου να μου ομορφαίνει το βλέμμα
Και να γλυκαίνει η σιωπή.

Απρόβλεπτα τα μονοπάτια της επιθυμίας σου
Και αδυσώπητα μοιραία
-όπως τα δίχτυα ενός μονομάχου που ξεχύνει όλη του την ορμή γιατί ξέρει πόσο λίγο διαρκεί η τελευταία πνοή-
Ενέδωσες στο επίχρυσο σκεύος της δύναμής σου
Και σαν ανέκφραστος δήμιος
Αποτέλειωσες το κρυστάλλινο όνειρο της σύμμιξης
Με την ψυχή της αναδημιουργημένης θέλησης.

Εμψύχωση ακατέργαστης θέλησης

Αόριστα σε έσπρωξε το ερυθρό της θέλησης
Έμπνεα να δοθείς στην κατάδοση της χρηστής υπάρξεως
Κι αόριστα να θέσεις στόχο στον ουρανό της πάχνης σου

Περπάτησες στο πλάι μιας απέραντης νεφέλης και χρηματίζοντας τις δοτές επάλξεις σφυροκοπούσες τις ανελέητες κραυγές της

Εώς το βράδυ

Της έχιδνας το σκότος σε διώχνει, ξανά και ξανά,
Μακριά απ'τον πόλο της δίψας σου

Εώς το πρωί

Που θα λουστείς στο φως των αμετανόητων αστεριών σου
Kαι θα επιζητήσεις το δέρας της ασυδοσίας στην πρόγευση της ηδυπάθειας.

Ανάδυση ελπίδας μας αυριανής.

[Για ένα μικρό θαύμα]
Φάνηκε στο θεόρατο γίγνεσθαι ένα βλέμμα ρόδινο
Χρύσωνε το περιβαλλον χαμόγελο κι έσπαγε η αφροσύνη της σιωπής

Ζωή αναπεπταμένη
Ξετύλιξε το πέπλο της εφήμερης δημιουργίας
Κρατήσου στον αφρό! Άδραξε τα κύματα! Ενατένισε το μυστικό!

Ανεπίστρεπτη μοναδικότητα
Ζωγράφισε στον άνεμο!

Επιθανάτια εξανθρώπιση

Άστατα προχωρούσαν τα αδόκιμα σύννεφα της καρδιάς του
Μέσα από πόλους ενύπνιας θέλησης αδημονούσε να περάσει με ασελγείς κινήσεις
Σαν από πάντα τον καλούσε το θεόρατο έδαφος της Πλησμονής
Εγκλώβισε τα κοράκια του κι αφάνισε τους μύθους από πράσινο μήλο
Σαν από πάντα νέος, σαν από πάντα να του ανήκει το αείποτε
Εμπνεύστηκε κλεισμένος μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι από αμέθυστο την ένωση υπέρ του θαύματος
Ατένισε από πάνω του την επέλαση των αστείρευτων συνειδήσεων
Έσπασε το μπουκάλι με μία σκέψη-ενόρμηση
Και τα κομμάτια που τον θέρισαν εξανθρώπισαν το εβένινο κορμί του.

Ανα-κατανομή πνοής

Μία μικρή αναπνοή έμεινε να κοιτάει τη θάλασσα
Σαν άδειο μπουκέτο από τριαντάφυλλα κόκκινα
-όπως οι νύχτες της ατέλειωτης υγρασίας που εύχεσαι να φτάσει στο κόκκαλο-
Αν κάποτε γύρισε πίσω ο λεπτοδείκτης για να σημάνει την επαναφορά στο ίδιο όνειρο
Δε φρόντισε να το διορθώσει
Μύρισε μόνο τις ίδιες σκέψεις γεύσης πορτοκάλι που χάριζε η ομοψυχία της στιγμής
Προοπτική του κάλλους την ξέβρασε στο αιώνιο λιμάνι της μοίρας
Έστρεψε το ίδιο βλέμμα στη θάλασσα
Το ίδιο ανυπόμονα αφουγκράστηκε τον αλμυρό παλμό της
Ίσως γιατί δε νοιάστηκε ποτέ να δεθεί
Να δέσει μόνο.

Σαρκοβόρα εξημερωμένα

Σαρκοβόρα όρνια όρμηξαν στον αφέντη της γης του τεχνητού πυρός
Tα έστεψε με τη νεφέλη του παλατιού του
Kαι σαν από πάντα εξημερωμένα έφυγαν στο πρόσταγμά του

Αφόρησες τη λύπη γιε του σέλατος και εφορμάς στο χθες διατάζοντας ν'αρχειοθετηθεί
Αλίμονο στο φόβο του νέου ερχομού που θα σαρώσει τα καλοβαλμένα χρώματά σου
Πως θα αγκαλιάσεις τον παράδεισο αν δεν τον ζωγραφίσεις ο ίδιος;
Ημίθεος ή θεός πρέπει να αποκαλείσαι;
Δεν κατάλαβες ποτέ τη διαφορά

Ώσπου το μεγάλο τίποτα σαν βόμβα εξερράγη
Κι έτσι αγκαλιά με τα θραύσματα φαντάζεις ακόμα μεγάλος

Σε σχέση με τα θραύσματα.

απολίθωση κυμάτων

Έστειλα δύο σήματα νυχτερινής αναπόλησης
Το ένα αναπαύτηκε στη θύμηση της αχρείας σου πάλης με τα σύννεφα
Το άλλο βρέθηκε στα μισά του δρόμου να παιδιαρίζει με τους βράχους
Βράχοι ωχροί-τρυπημένοι απ'τα καμώματα τις ηδονίζουσας περιπτύξεως με το χθες
Στάθηκε να προσπαθεί να διαπεράσει τις οπές και βρέθηκε χτυπημένο από το φραγμό της αδηφάγας απολίθωσης

Σήμερα η πέτρα έχει γίνει άμμος και τη σκορπάω στα κύματα για να πολλαπλασιαστεί
Και μαζί της οι νύχτες
Οι μέχρι χθες πέτρινες.

Άφησέ με..

Να σου μιλήσω για τον εαυτό που έκρυψα πίσω απο τη μάσκα της έλξης
Να μάθεις για τις ανέφικτες επάλξεις των ερεβώδων χαρών μου και να ξέρεις πως να κοιτάς ένα βλέμμα που φτάνει σε μια πηγή ελπίδας που οι άνθρωποι δε γνώρισαν και ούτε θα γνωρίσουν
Όσο το απόλυτο το βγάζουν έξω απ΄τη σφαίρα της αγάπης, το χρηστό το κατατάσσουν σε θεϊκό δόκιμο και την ομορφιά τη στολίζουν με λέξεις διακοσμητικές και φράσεις περιγραφικές
Το λαβείν ποτέ δε σε ολοκληρώνει
Το δούναι αρκεί να αφομοιώνεις.

μοναξιά - αλληλεγύη

Μοναξιά που διαπερνάει τα στήθια τον έφερε μπροστά στο άστρο που ακτινοβολούσε την αλήθεια
Μπροστά στη λάμψη του -άμοιρος σκλάβος- έμεινε να κοιτάει την αδυναμία του να δει από μέσα της
Τυφλωνόταν όλο και περισσότερο αλλά το άστρο καθοδηγούσε τη σιωπή του σε ευγενικά ύψη
Σίγουρα θα ξεπέρναγε την καθημερινή ασυδοσία όσο η ψυχή του ατένιζε τον ωκεανό της αλήθειας
Σύντομα ντύθηκε την τύφλωση, ξέρασε τη μνήμη, ερωτεύτηκε τη λησμονιά
Έμεινε έτσι -καθηλωμένος μέσα στη βουβή του ενύπαρξη να ακούει την αλληλεγγύη του κόσμου και να της δίνεται μέχρι την εντελεχή αφοσίωση στο μη είναι του- για πάντα.

Ακροβατώντας

Τι μένει μετά την περιήγησή μας στον κόσμο των ζωντανών;
Μήπως και ο θάνατος στους ζωντανούς δε ζει;
Γιατί να καταπολεμάμε με τη ζωή τη ζωή του αντί να τις ενώσουμε και μέσα απ'την ένωση να έρθει η δημιουργία;
Είπε και επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών με ένα λόγο παραπάνω να μην αφήσει το θάνατο να πεθάνει μαζί του.

δυο τετράστιχα για δυο σκέψεις

Στην καταχνιά της ύπαρξης
Εκεί που σκίζονται τα δίχτυα
Ξεκίνησες ταξίδι για το τίποτα
Με μια βαλίτσα λογική και πυξίδα την ανάσα.

Κόκκινος ορίζοντας γλύφει τις κορυφές των πόθων
Ένα χέρι βουτάει στην ηδυπάθεια
Οδηγός η ανάμνηση της νιότης που ματώνει τη γέρικη καρδιά
Κι έτσι διασώζεται η αγάπη.

Κατάληξη αναπεπταμένου ιστίου

Ένας χρυσός έγινε σήμερα αμυδρή στάχτη στην αγκαλιά της κάθε μέρας
Χτυπούσα το καυτό σίδερο με τα χέρια αλλά παραμόρφωνα μόνο τα χέρια
Ένα απομεινάρι από φτερά αγγέλων κρατάω
εβένινη υφή των πόθων
κρουστή αναλαμπή των ηδονών.

Πότε θα πάψει να ακούγεται ο κρότος της θέλησης και θα ξανοιχτεί η θάλλασα του "έλα";

Όταν αφομοιώσεις το "δώσε"
Όταν μάθεις να ακούς το "συγγνώμη".

Για ένα μαχόμενο συγγραφέα

Τέκνο της αγέρωχης προσμονής μέσα απ'τη θαυμαστή αντίθεση που ένωσε ο πόθος
Ποιός ήξερε τον ερχομό σου και ποιός έφερε τα φύλλα που έντυσαν τη σκέψη σου;
Ω εραστή του απόλυτου και δυνάστη του φλύαρου
Εσύ που ξέθαψες τις λαλιές της θύμησης και έζεψες τις άκρες του ονείρου
Για ένα ανθρώπινο "έλα" που τιθασεύει τη μητρική σιωπή
Για μια -αθόρυβα- αδυσώπητη αναζήτηση της πατρικής φιγούρας μέσα απ'το θολό τοπίο της αβίωτης εγκαρτέρησης.

α στερητικό

Σώμα από αμέθυστο με ξέβρασες στα βράχια της αδημονίας και θέλγοντάς με από τα μάτια τα μεγάλα της θύμησης μου φανέρωσες μπροστά μου την αθεράπευτη γλύκα της σύμπνοιας της γεννημένης από τα ζεστά δάχτυλα που ακουμπούν το ατελεύτητο.
Τώρα μόνος κοιτάω τα σύννεφα και οι αστραπές τους με προσκαλούν στο αδιόρατο που χάρισε η στιγμή της σύμμιξης.
Γιατί τόσα λόγια να κρύβουν τα συναισθήματα και τόσα συναισθήματα να κρύβονται στα λόγια;
Άγγιξα ουρανό με μία κίνηση για να λυγίσω κάτω απ'το βάρος της ευθυτενούς βούλησης που μ'έριξε στη γη να προσκυνάω το χώμα το γενεσιουργό γενεών που ανήγαγαν τα λάθη τους σε θρησκείες και τις θρησκείες σε λάθη.
Γιατί έπρεπε να γεννηθεί το ανεπίστρεπτο της ύπαρξης το εμπνευσμένο από αστείρευτες πηγές και βράδια αξημέρωτα σταυρωμένα στο αδύνατο επίτευγμα της αέναης επανάληψης του άχρονου πεπρωμένου.

Στη Λέσβο

Στου Μόλυβου την πέτρα λάξεψα τ'όνομά σου
για να το δουν οι πειρατές και να σωθεί η ομορφιά.
Στης Ερεσού τον απελεύθερο άνεμο χρωστάω τη φωνή
που έσπασε το στέρεο της ύπαρξης κι απίθωσε τον έρωτα.
Στων απολιθωμένων τη σήψη περιηγούμενος
ξερνάω -ανόητα αλλά υπόχρεα- τις λέξεις
τις χαρισμένες απ'τα βάθη της εγκόλπιας αφαλάτωσης.

Ομορφιά ασφοδέλινη

Την ομορφιά πως να την σύρεις στα τάρταρα όταν και αυτά ακόμα την αναδεικνύουν;
Την ομορφιά σου πως να την υποτιμήσω όταν σε μία στιγμή στίλβει την απαιδευσιά του κορμιού μου με γαρύφαλλα από αναστεναγμούς φλοισβίζοντες;
Όμορφη σε αποκαλώ κι αμέσως εμπνέεται το περιβάλλον φωτισμένο μέσα σε καύσωνα στιλπνής αβρότητας και στα ίδια τα μάτια που έβλεπα χθες την ασύδοτη θέληση για καταστροφή σήμερα βλέπω πηγάδια χωρίς πάτο και φόβο με ένα φως κατευθυνόμενο από τα βάθη θα έλεγες μιας αδέσμευτης αστραμοιβής -του έρωτα πηγής- και των ανεξερεύνητων μελλούμενων κλωστήριο και του ασφοδελού λειμόνα παρέκκλιση.
Την ομορφιά πως να την σύρεις στα τάρταρα όταν και αυτά ακόμα την αναδεικνύουν;

Κάποτε...

Κάποτε είδα μια άρρητη γυναικεία μορφή στο άκρος της νιότης να χτυπάει ένα καυτό σίδερο και να φωνάζει με όλη τη δύναμη της στριγγλιάς της το Θεό.
Κάποτε είδα ένα φιλόσοφο να μιλάει τη ζωή πλέκοντας το φόρεμα της στα μέτρα του και δίνοντας του ελαστικότητα τέτοια ώστε να χωράνε μέσα του και άνθρωποι ελέφαντες.
Κάποτε είδα ένα Χριστό να περπατάει ανάλαφρα διαλαλώντας την αγάπη και να κουβαλάει τον ενθουσιασμό του με την περιοπή του πάθους του για Θεό και λύτρωση.
Σήμερα η γυναικεία μορφή βαφτίστηκε, ο φιλόσοφος έγινε επιστήμονας και ο χριστός ιερέας
κι εγώ
-στο χείλος ενός ονείρου με πινελιές καθημερινής αισθητικής ενώ ζωγραφίζω το θαλάσσιο γίγνεσθαι του είδους που ενέχει την κόλαση και τον παράδεισο στην ίδια ένταση-
συνεχίζω να αποζητάω μορφές που θα αξίζουν να τις αναπολούν κάποτε...

Διαιρέσεις

Μία σαφής λάμψη διάττοντα αστέρα είσαι στο ασυνάρτητο όνειρο όπου με θύελλες προσκυνάω τη χρηστή σου άχνη μέχρι να βγεις από μια αχιβάδα για να τη διαλύσεις στα εξ ων συνετέθη και διαμελισμένος να αναζητάω τα μέλη σου.
Χέρια του πάθους κρατάτε τη θέλησή μου.
Χέρια του θέρους οκνηρά με σέρνετε σε πρασινογάλανα όνειρα.
Χέρια του κόσμου αγκαλιάστε ό,τι παρέχει την αέναη κοσμική κίνηση κι ας κλονίζεται η χρηστοήθεια.
Χέρια οπλισμένα αν και σε έρεβη κάποτε βυθισμένα αιώνια θα φυλάτε τη γνήσια αγάπη.

Άξεστα ήθη

Άξεστα ήθη μας καθορίζουν και πάλι προχωράμε με ένα απροσμέτρητο βήμα προς την καταστροφή σαν να πρόκειται για τη λύτρωση. Όταν ζητάμε εξιλέωση είναι γιατί φοβόμαστε την ποινή κι όταν είμαστε σε θέση να την επιβάλλουμε αντλούμε κύματα υπερηφάνειας και τιμής. Μιλάω για τιμή σε ένα τόπο που τη γέννησε για να την σκοτώσει. Η γνώση που διαθέτουμε σήμερα περί τιμής φτάνει μέχρι το πόσα λεφτά μπορεί να δαπανήσει ο καθένας για να καταστήσει τον εαυτό του κοινωνικά ευαρεστότερο, και τότε έρχεται η φιλάρεσκη κοινωνία να μας δώσει νέες τάσεις συμπεριφοράς που αν δεν τις ακολουθήσουμε το αυτοσυναίσθημά μας κινδυνεύει με κατακρήμνιση σε σύγχρονους καιάδες. Φτιάξαμε μία χώρα που διαθέτει σύστημα για να αυτοεξυπηρετείται και όχι για να εξυπηρετεί. Παραμένουμε κακοί μιμητές ξένων οραμάτων και προγραμμάτων καθιστώντας τους εαυτούς μας ολοένα ανευθυνότερους. Κάποτε μιλούσαν και δίδασκαν σ'αυτά τα μέρη γνήσιοι εκπρόσωποι ήθους και τώρα οι πολιτικές βγαίνουν από στόματα που μοναχά ανοιγοκλείνουν.
Και μετά απ'αυτήν την κατ'ευφημισμόν εξέλιξη τι;

Κατηγορώ

Ασύδοτα προσχώρησες στη δίνη των παθών. Κράταγες ένα εθεροβάμον όνειρο σαν φυλαχτό, και από ένα φυλαχτό που φοβήθηκες να αποκαλύψεις καθορίστηκε η ζωή σου.

Έψαχνες τα λάθη των άλλων για ν'αποφύγεις να τα κάνεις και κατέντησες να σέρνεσαι στην ανυπαρξία. Τη ζωή την ύψωσες σε ιδέα και ακόμα να τη φτάσεις. Περίμενες ότι θα ανυψωθείς μαζί της αλλά αυτή αποδείχθηκε πιο αυθύπαρκτη κι από σένα.

Τι ζητάς τώρα έρποντας ανάμεσα σε πάθη και αλήθειες; Μήπως κατάφερες ποτέ να τα διαχωρίσεις;

"Ας είναι", είπες, "σήμερα θα ξεχάσω το χθες και θα πορευτώ αθώα".

Μα δεν κατάλαβες ότι με το να ξεχάσεις την ίδια σου την ύπαρξη εξομοίωσες την αθωότητα με την εθελούσια λήθη, μεταμορφώνοντάς την σε λέπι. Είναι αλήθεια ότι ζεις μόνο κάτω απ'το νερό αξιοπρεπώς, το αναλλοίωτο φως σε τυφλώνει.

Προχωράς απ'τη μία πλάνη στην άλλη με την πεποίθηση ότι τις ξεπερνάς, ενώ τις συσσωρεύεις και τις κάνεις ολοένα δριμύτερες. Ποιός θα σε βγάλει τώρα απ'το αδιέξοδο; Μόνο μια αλυσιδωτή έκρηξη προς ένα βιβλικό τοπίο νομίζεις ότι σε καθαγιάζει ετερόφωτε άνθρωπε.

Λόγοι αναπόδραστοι

Oνειροβατώντας στην μέθεξη της ιδιοποίησής σου κι έχοντας μικρά μικρά ασυνάρτητα εφηβικά σκιρτήματα στην έπαλξη του άχρονου σηκού του Έρωτα ξέρω πως πατρίδα μου είναι το φως που αναβλύζει το ενιαίο σύμπαν της λεπτής μας αντίφασης της εγγύτερης στη φύση ομορφιάς ντυμένης άλυτα μυστήρια μέσα από ρακένδυτα τσαλαβουτήματα στα ένρινα νερά της αδιάσειστης φυγής από τη λογική προς την αλήθεια καθώς αγρός για τα κλωνάρια μας η ασύνειδη πηγή της αθέλητης μοίρας ενός λουλουδιού αναπόδραστου μέχρι να το ιδιοποιηθούμε μαραίνοντάς το στην κολυμβήθρα της συνείδησης.

Ασέβεια

Ξέχνα με σε ένα ασήμαντο πέραν της άκρατης ανυπαρξίας και δώσε μου να χρησιμοποιήσω μια άφατη δημιουργική γυναίκα. Θα την εκτοξεύσω στο σύμπαν μέσα από δοτούς λυγμούς και με την αχρηστία που βουλώνει τα αυτιά της θα καθαρίσω το δρόμο από τη σαβούρα μέχρι μπροστά της να φανεί ολοκάθαρο το φως της νιότης και της ομορφιάς που συμβολίζεται από ένα αστέρι που στάζει θαλάσσια αλμύρα και γοργόνια γλυκύτητα.
Τότε θα μου δείξει την ψεύτικη υφή της σοφίας μου και θα με παρασύρει στα όμορφα χρυσανθοφόρα εδάφη της αγνότητας που είχε καταδικαστεί απ'το δεδομένο πολιτισμό μου.
Τότε θα κρούσω την καμπάνα της ανάγκης και θα φανερώσω τα ακάθαρτα όνειρά μου στην πραγματικότητα της ζωής που με προίκισε η ίδια η αψεγάδιαστη ανωριμότητά της και τότε θα συνεχίσω το δρόμο μου μέσα από θορύβους και λάσπες και ποδοβολητό ως το άδολο πανί του ουρανού για να το πάρω από πάνω του και να αντικρύσω στα μάτια το Θεό που τόσο περίτεχνα έκρυβα.

Αν η επάρκεια δεν ήταν ανεπαρκής

Ερχόμαστε μόνοι. Φεύγουμε μόνοι. Ταξιδεύουμε χώρια. Για να ζήσουμε μαζί.
Είσαι το έρμαιο της άθυρμης άστατης ανάγκης και ζητάς να δεχτούν την απόρροιά της. Δεν έρχεσαι στο δέλεαρ της ύπαρξης σου με φρούτα αγάπης και μίσους αλλά με φρούτα άγουρα ταϊζεις τη μιζέρια σου.
Χριστέ πως μπόρεσες να φέρεις στις πλάτες σου το αφόρητο; Όταν θα τρυπήσουν τα στεγανά της εκπολιτισμένης σοφίας μας πώς θα αντικρύσουμε το είδωλο Σου και πως θα ζητήσουμε το έλεός Σου; Σίγουρα τρελάθηκες Χριστέ να μου λες ότι δικό μου είναι το προνόμιο της θεϊκής Σου γνώσης. Δε γνωρίζω μέχρι να μάθω ότι δε γνωρίζω Χριστέ. Είναι κρίμα να φτάνει κανείς στο γνώθι σαυτόν για να συντρίψει ό,τι έζησε σε συνθλίμματα ασέβειας και μάταια τα ζητάει ξανά όταν δικό Σου είναι το προνόμιο της δημιουργίας.
Όχι αγαπητέ Χριστέ, ό,τι δημιούργησες θα ξαναδημιουργηθεί.
Γεννήθηκες στο σκοτάδι.
Έπλασες το φως βλέποντας μέσα από το σκοτάδι.
Δεν έφτανε.
Δεν έφτασες,
μέχρι το φως.

Χρυσάφι στο βυθό

Στο ανεξιχνίαστο βλέμμα σου βλέπω θάλασσα και αποζητάω ό,τι ποτέ δεν είχα αλλά φαντάστηκα γιατί μου είπαν πως η θάλασσα είναι απέραντη και στο τέρμα της δεν είναι η αρχή της και ακόμα πως δεν έχει ζωή αλλά μόνο την παρέχει σε όλους τους άλλους κι έτσι πάντα πίστευα ότι αν ταξιδεύα όλο και κάπου θα σ'έβρισκα να χαζολογάς με τα κύματα αλλά δεν ήξερα πως και στο βυθό υπάρχει ζωή που ζωές ολόκληρες περιμένει ντυμένη χρυσά κοχύλια την άδυτη εκείνη λέξη που θα της προσδώσει και την αιθέρια υπόστασή της.

Παιγνίδι μπλογκοαλληλογραφίας...

Μετά την πρόσκληση από τη Δινονόη ακολουθεί ένα παιγνίδι (οι κανόνες υπαρχουν στο αντίστοιχο ποστ της Δινονόης) :






για το :http://www.autographcollectors.blogspot.com/

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τη madame de la luna .

Η έχουσα

Κρουστά τα χείλια σου που σμίγουν σαν δύο σφαλιστά κοχύλια
Διατυμπανίζουν ενσυναίσθητα την παιδική ανεμελιά
Κι όλο άφατη μένει η λαλιά
Όταν χρωστάς ψυχή μου την πνοή σου σε άλλων κόσμων την ανείπωτη ουσία.

Δοτή ολοένα περισσότερο η υφή σου
Αισθητή των άδυτών σου η χλόη
Kι όλο μου λεν θα'ρθούν οι σταυροφόροι
Mα πως να κλέψουν την αείπνευστη πνοή σου;

Φενάκες παράλληλες

Πως να θεριέψεις τις ανομίες σου ενώ χτυπάς πάνω στα κύματα της ύπαρξης κρατώντας σφιχτά τον πάσαλο της αγάπης και σχεδιάζεις ταξίδια μα αδυνατώντας να τον μεταμορφώσεις σε σχεδία αποζητάς μαζί του τη στεριά και με το που φτάνεις εκεί θέλεις πάλι να ξανοιχτείς αρκεί να μη γνωρίζεις την κατάληξη;


Αχρήστεψες την αντοχή μου και δημιουργείς μια νέα. Δεν θα το χρειαστώ άλλο το χέρι σου, μόνο πόδια θέλω για να τρέχω. Μόνο καύσιμα χρειάζομαι για να ζώ. Δεν μπορώ να σε συνεφέρω από τη λήθη γιατί εγώ είμαι ο καλύτερος της σύμμαχος. Βάζε ένα-ένα τα λιθαράκια στο σάπιο οικοδόμημα της ύπαρξής σου και άφηνε τους άλλους να σε πείσουν ότι θα συνέλθεις. Δε θα σε πείσει ποτέ ο εαυτός σου.

Ο ύμνος του Παράλογου

Αδηφάγα ύπαρξη δεν κλονίζεσαι απ'τις μέρες που σε φρενάρουν τα κοσμικά διόδια.
Αψήφιστα λαμβάνεις το νόμο της τιμωρίας κι όπως τρέχεις κατά πάνω τους με λύσσα απόκοσμη στιγμή δε στραβοτιμονιάζεις.
Δέχεσαι την αγέλαστη θεϊκή σοφία χωρίς να την επικαλείσαι κι ενώ σιωπάς μπροστά στην ειμαρμένη ψυχρός αφήνεσαι σε λογικά συναισθήματα.
Συνοδηγός του χρόνου αντλείς τις εμπειρίες κι αυτές δε συσσωρεύονται -μόνο ανανεώνονται.
Φαντάζεις πως θα ζήσεις 500 χρόνια και η υπομονή σου μοιάζει να εκπηγάζει απ'την ασυνειδησία σου μέχρι που επεμβαίνεις στου χρόνου τα άψυχα μαθηματικά τρέχοντας προς το τέλος οδηγημένος από το μόνο σου πάθος για βεβαιότητα.

Κι άλλο παιγνίδι!

Χάρη στη νέα ευχάριστη πρόκληση της madame de la luna ακολουθεί ένα ερωτηματολογίο, με σουρεάλ χρώμα αυτή τη φορά. Με τη σειρά μου να περάσω την πρόσκληση στη φίλη freedula και στον σουρεαλίζοντα Διονύση Μ.





Γιατί κλαις;

Γιατί αν δεν κλάψω απ'έξω μου θα σπαράξω από μέσα μου..



Γιατί δεν κλαις;

Γιατί δειλιάζω..



-Που είναι ο βάλτος;

Εκεί που κινείσαι μηχανικά και ανήμπορα, εκεί που οι προκλήσεις δεν υφίστανται.



-Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Στο κεφάλι μας που όταν δυσλειτουργεί μας βάζει σε φυλακές που συνήθως έχουν φτιάξει από πριν άλλοι.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Στη μοναξιά, ειδικά όταν έχω την συντροφιά κάποιου ωραίου βιβλίου.

- Περιφρονείς κάτι;

Την περιφρόνηση.

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Για όσο αποφάσιζε ο θείος έρωτας. Εγώ δεν αποκλείω τίποτα..

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατί υπάρχουν γκαλερί και συλλέκτες. Γιατί η τέχνη ανταμείβεται και υλικά (αν και δευτερεύον). Γιατί αλλιώς θα είχαν γεμίσει τα κάθε είδους άσυλα δυνάμει καλλιτέχνες(μπρρρ, τρομακτικό ενδεχόμενο).

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Καλό θά ήταν. Εκτός κι αν εννοείς τα κατ'ευφημισμόν έργα τέχνης.

- Do you remember revolution?

Σε μόνιμη βάση.

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Παρακαλώ;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;Δε θα σκότωνα γενικώς.

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Προτιμώ να την αντιμετωπίσω με ανοιχτά τα μάτια.

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’ το νόμο;

Νομίζω έχω απαντήσει ήδη αρνητικά στο θέμα.

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Αν με περίμενε κάτι αξιόλογο στο τέλος.

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Δε θα σκοτώνα γενικώς και δεν τρώω εκλέρ.

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’ αστέρια;

Αν το ήθελες κι εσύ.

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Θα έπεφτα αρκεί να έβγαινα αναγεννημένος. Μια κάθαρση χρειάζεται ενίοτε.

Σαιν-Ζιστ: "οι αυστηρές αρετές δημιουργούν τα απάνθρωπα ήθη"

Στο μέτωπο της ζωής σου ρίχνεις σφαίρες ασάφειας και αναδεικνύεις στα μαύρα μέτωπά μας την αυθάδεια του έρωτά μας κι Εσύ άφατε δικαστή του σώματος που δε μας δίνεις λίγη απ΄την ανερμάτιστη σοφία Σου και μας κυλάς σε βούρκους από ανέσεις αποσυνδέοντας την πραγματικότητα απ'τη ζωή κι ενώ ξέρεις τις ασύρματες παραλλαγές της ύπαρξής μας τις αφήνεις μετέωρες.

Χρειάζεται ένας διασυρμός της κράσης μας για να φτάσουμε έρποντας σε μια ηθική που να νικάει την αυστηρή αρετή με το σπαθί της ενότητας των ανθρωπίνων αδυναμιών που τόσο δυνατές αποδεικνύονται ώστε επιστήμες να εξελίσσονται για να συνειδητοποιούν προοδευτικά την ανεπάρκεια τους να δώσουν λύση.

Κι όμως όλοι μπορούν να λύσουν τα δεσμά τους όσο δε χρειάζεται λογική για να αγαπάμε παρά μόνο να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια και να μην αποστρέφουμε το βλέμμα αντικρίζοντας με θάρρος και ψυχή την άλλη ψυχή όταν η δειλία είναι το διαβατήριο για την αποξένωση και την απομόνωση της αυτοέκφρασης μας στους 4 τείχους του τεχνητού πολιτισμού μας.

Παιγνίδι!

Να ευχαριστήσω τη madame de la luna για την πρόσκλησή της στο παρακάτω παιχνίδι και να καλέσω με τη σειρά μου τους αγαπητούς χνούδι, δινονόη και από μηχανής Θεό.

1. Όνομα: Ανέστης
2. Γενέθλια: 22-8
3. Ζώδιο: λέων
4. Χρώμα μαλλιών: καστανά
5. Χρώμα ματιών: καστανό ανοιχτό
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; προφανώς
7. Είδος μουσικής που ακούς; ροκ και έντεχνα
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Ντόναλντ
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; ο Γιώργος στην κρήτη (η κρήτη είναι πιο μακριά απ'τη Θεσσαλονίκη ε;)
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: ας κοιμηθώ λίγο ακόμα..
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Κινητό
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Πίνακες
13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Πλακάκια και ενίοτε χαλί
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα έδιωχνα τη γάτα-εισβολέα.
15. Αγαπημένος αριθμός: δεν έχω
16. Αγαπημένο όνομα: δεν έχω προτίμηση
17. Τα χόμπι σου: διάβασμα, ταινίες, μουσική, βράδινες εξόδοι κ.α. πιο σπάνια
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στη χαβάη στη θέση του Θωμά
19. Μια ευχή για το μέλλον: να ζω το παρόν..Και φυσικά ειρήνη και αφοπλισμός!
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Αρχαία Ελλάδα (σικ)
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: όσα βιβλία προλάβω και το λάπτοπ
22. Αγαπημένο λουλούδι: ηλιοτρόπιο
23. Αγαπημένη σειρά: δεν ξέρω δεν απαντώ
24. Αγαπημένη ταινία: Πολλές κατά καιρούς. Τώρα μού'χει κάνει εντύπωση το "μέσα απ΄το σπασμένο καθρέφτη" του Μπέργκμαν...
25. Αγαπημένο τραγούδι: Άστοχη ερώτηση, είναι πολλά και διαφορετικά κατά καιρούς.. Κι όταν ακούω κάποιο συνέχεια είναι θέμα χρόνου να πάψει να είναι αγαπήμενο..!
26. Aγαπημένο βιβλίο: "ο Ξένος" του Καμύ
27. Αγαπημένο ζώο: Σκύλος
28. Αγαπημένο ρούχο: μαύρο πουκάμισο!
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Μπονιουέλ από σινεμά, Νταλί από ζωγραφική, Mάλαμας (αν και δεν τρελαίνομαι πλέον) από μουσική.
30. Αγαπημένο χρώμα: μάυρο
31. Αγαπημένο φαγητό: μακαρόνια με κάποια περίεργη σάλτσα!
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Με κανέναν!
33. Κακή συνήθεια: αργώ να ξυπνήσω..
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: αφήνομαι εύκολα
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Μάλλον υπέρ του δέοντος διακριτικός.. Και κατά περίσταση αναβλητικός.
36. Συνηθισμένη ατάκα: πλάκα με κάνεις ρε μαλλλάκα;(αστειεύομαι..δεν έχω ατάκα!)
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: ψυχαναλυτής<
38. Μεγαλύτερος φόβος: να μην είμαι εγώ!
39. Η καλύτερη pizza: πίτσα νάναι κι ό,τι νάναι (από την domino's συνήθως).
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: ευχάριστη συντροφιά για το σπίτι αλλά όχι απαραίτητα

Victor Hugo

Αν είχε δοθεί η δυνατότητα στα μάτια μας να έβλεπαν μέσα στη συνείδηση του άλλου ανθρώπου, θα τον κρίναμε με μεγαλύτερη σιγουριά από αυτά που ονειρεύεται, παρά από αυτά που σκέφτεται.

Radio Casbah

Ένα ελπιδοφόρο ίντερνετ ράδιοφωνο δημιουργήθηκε και ήδη έχει προσελκύσει αρκετούς μπλόγκερς και μη. Από σήμερα και κάθε Τετάρτη 6-8 βρίσκομαι εγώ στις επιλογές τραγουδιών.
Για να συμμετέχετε όμως και όσοι άλλοι επιθυμείτε απλά ζητήστε μου ένα τραγούδι που αγαπάτε και θα το παίξω την επόμενη εβδομάδα στη δεύτερη ώρα.
Στην πρώτη μου εκπομπή τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν τα εξής (περίπου με αυτή τη σειρά): new order-true faith, pulp-razzmatazz, morrissey-i have forgiven jesus, deus-nothing really ends, snow patrol-run, james-protect me, beck-everybody's gotta learn sometimes, the killers-read my mind, the decemberists-we both go down together, air-you make it easy, moby-dream about me, stranglers-always the sun, U2- I still haven´t found what im looking for, moby-everloving, the cranberries-animal instict, the pixies-where is my mind, portishead-roads(live), manic street preachers-if you tolerate this your children will be next.

Στην επόμενη θα παίξουν και ελληνικά (έντεχνα). Ευχαριστώ όσους άκουσαν την πρώτη παρά τις ατυχείς διακοπές. Iδιαίτερα το χνούδι που παρευρέθηκε όπως μου είχε πει. Εξάλλου μάλλον από αυτήν επηρεάστηκα (πρέπει να ξέρεις ότι εκτιμώ πολύ τα γραφόμενα σου) και έλαβα μέρος στο πρόγραμμα. Και όσους άλλους προφανώς ήρθαν αν και δεν μπορώ να αναφερθώ ξεχωριστά.


υγ: η πρώτη εκπομπή είχε προβλήματα λόγω της κακής κατάστασης του λάπτοπ μου. Μέχρι την επόμενη όμως θα έχει μεσολαβήσει το απαραίτητο σέρβις...

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

.....Συγγραφέας, σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου, δάσκαλος ασύγκριτος και ένας από τους δύο-τρεις μεγάλους κινηματογραφιστές του κόσμου. Ασχολήθηκε πολύ βαθιά με το άτομο και βρήκε το κοινό εκείνο σημείο της απελπισίας που προκάλεσε την καθολική ταύτιση με τους ηρωές του. Δε δίστασε να μεταδώσει σε όλες τις μορφές το ερωτικό, το ψυχολογικό, το κοινωνικό πρόβλημα. Η κωμωδία, το δράμα, το μεσαιωνικό μυστήριο, η ψυχολογική ανάλυση, η βιογραφία, το θεατρικό παιχνίδι, τίποτα δεν του φάνηκε δύσκολο.
Ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί την κύρια έγνοιά του: «Αυτό που για μένα έχει την περισσότερη σημασία στη ζωή, είναι η δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με έναν άλλον άνθρωπο. Αν κατορθώσουμε να επιτύχουμε αυτό το πρώτο βήμα προς την επικοινωνία, την κατανόηση, την αγάπη, τότε σωθήκαμε».

Ο Μπεργκμαν στα γυρίσματα της ταινίας «άγριες φράουλες»

Από σήμερα και για 6 μέρες στον κινηματογράφο Δαναός (Λ.Κηφισίας, Πανόρμου) γίνεται απ'το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» σε συνεργασία με την πρεσβεία Σουηδίας αφιέρωμα στο Σουηδό σκηνοθέτη. 22 ταινίες του θα προβληθούν με 6 ευρώ αντίτιμο η κάθε μία. O μεγάλος κινηματογραφιστής της ανθρώπινης ψυχής έφυγε μόλις πέρυσι από τη ζωή, πλήρης ημερών.

«Πάντοτε τον θαύμαζα και εύχομαι να γινόμουν εξίσου καλός σκηνοθέτης με αυτόν, αλλά ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Η αγάπη του για τον κινηματογράφο με κάνει να αισθάνομαι ένοχος!»
Στίβεν Σπίλμπεργκ

«Ίσως ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης από την εφεύρεση της κινηματογραφικής μηχανής». Γούντι Άλεν

πηγές: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, η τριλογία της σιωπής (εκδόσεις γαλαξία)
www.cinemag.gr

«Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» (Ευγένιου Ο’Νήλ)

Ένα θεατρικό έργο βαθύ όσο η ανθρώπινη ψυχή, έντονο όσο η αδιέξοδη οργή. To δικό του «έργο μιας παλιάς θλίψης, γραμμένο με δάκρυα και αίμα».



Αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό, το έργο του Ο’Νήλ ρίχνει φως στις πιο σκοτεινές γωνιές της ύπαρξής του μέσα απ’τους τριγμούς της οικογένειάς του που έχουν αφήσει τις ρωγμές τους σ’όλο του το είναι. «Εδώ επιτέλους βρίσκουμε το εκμαγείο της τραγικής άποψης του Ο’Νήλ για τη ζωή, την πηγή της αγωνίας του, που πάλλεται μέσα σε τόσα πολλά γραπτά του»(Louis Sheaffer).



Διάλογοι ανερμάτιστοι, παρασυρμένοι απ’την δίνη της ψυχής των ηρώων, δίαμορφώνουν ένα ρυθμό φρενήρη που τα 155 λεπτά της παράστασης φαντάζουν λίγα. Μια δράση αμιγώς εσωτερική κι όμως ορμητική, που διοχετεύεται κυρίως μέσα από τους μονόλογους του έργου. Πιστός στο δυναμικό ρεαλισμό, ο Ο’Νήλ διαχέει το παρελθόν μέσα στο παρόν, δημιουργεί εξατομικευμένες αντιφάσεις στους πρωταγωνιστές του που συμπλέκονται μεταξύ τους και βασανίζουν την ήδη βασανισμένη ψυχή τους. «Η αντιστικτική του διευθέτηση συμβάντων που βλέπουμε στο θέατρο και συμβάντων αναφοράς, που γίνονται πραγματικά μόνο στο θέατρο του μυαλού, δίνουν στο ρεαλισμό του ένα ελεύθερο και ευρύχωρο ύφος» γράφει ο Stamn.



Γιος Ιρλανδού μετανάστη ο Ο’Νήλ, προσωποποιεί την αμερικανική τραγωδία με την αιτία να μην εντοπίζεται τόσο στην συγκρουσιακή οικογενειακή κατάσταση, και τις αλλεπάληλες επιθέσεις που εξαπολύονται αναμεταξύ των μελών σε στιγμές ανεξέλικτες που τα τραυματισμένα είδωλά τους ξεπηδάνε με ορμή.. Η βαθύτερη αιτία είναι η ίδια του η καταγωγή και το αφιλόξενο αμερικάνικο έδαφος, δημιουργώντας αναγκαστικά συνθήκες δύσκολες για τη διαμόρφωση μιας ακέραιης ταυτότητας. Σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στους γιάνκηδες και στους θεοποιημένους Ιρλανδούς -όπως τους παρουσιάζει ο πατέρας του- ο Ο’Νήλ «ένιωθε ακόμα πιο κοντά στον Μαλλιαρό πίθηκο, που δεν θα ενσωματωνόταν ποτέ στην αμερικανική κοινωνία, εκπροσωπώντας την ψυχολογία του αιώνια περιθωριακού -Ιρλανδού ή Νέγρου» (Frederic Carpenter).



Προς επίρρωση αυτής της αλλοτρίωσης έρχεται η κοινωνική απόρριψη των γονιών του που ζούσαν σε απόσταση απ’τους συντηρητικούς μεσο-αστούς της Νέας Αγγλίας. Οι Ιρλανδοί μετανάστες των αρχών του 20ού δεν ήταν σαν τους άλλους μετανάστες. Όντας εξοστρακισμένοι ακόμα και στις Βρετανικές νήσους, υπέφεραν από ένα «σύμπλεγμα Ιούδα» όπως το χαρακτηρίζει ο Τζων Χένρυ Ράιλυ. Σ’αυτά έρχεται να προστεθεί η αβεβαιότητα του ηθοποιού (το επάγγελμα του πατέρα του Ο’Νήλ) ως προς την αληθινή του ταυτότητα. «Οι γιοί του τον αποκαλούσαν "Η ωραία φωνή". Ταυτίζοντας τον εαυτό του με το ρόλο του, ο Τζέημ Ο’Νήλ μήπως "έχασε τον πραγματικό του εαυτό για πάντα"; Και ποιός ήταν, ακριβώς, ο "πραγματικός εαυτός" ενός Ιρλανδού μετανάστη ηθοποιού -ή και του γιου του; Ο Ευγένιος θα ανάλωνε όλη του τη ζωή σ’αυτη την αναζήτηση»(F.Carpenter). Ταυτόχρονα το επάγγελμα του πατέρα του εξανάγκασε την οικογένεια σε νομαδική ζωή και στέρησε την οικογενειακή θαλπωρή τόσο απ’τη μητέρα όσο κι απ’τον Ευγένιο -που στο έργο δίνει, όχι τυχαία, στον εαυτό του το όνομα του αδικοχαμένου όταν ήταν 2 ετών αδερφού του Έντμοντ και αντίστροφα- και τον αδερφό του Τζέημι...



υγ: Η παράσταση παίζεται στο απλό θέατρο. Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας. Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καταλειφός(=Τζέιμς), Ράνια Οικονομίδου(=Μαίρη), Άλκης Κούρκουλος(=Τζέημι), Κώστας Βασαρδάνης(=Έντμοντ), Σοφία Καλεμκερίδου(=υπηρέτρια).

πρωί - απόγευμα

(πρωί)

Όνειρα που ξεμπροστιάζουν κρυφές σου γνώμες

που υιοθετούν οπτικές σου απαρνημένες

που ψάχνουν στο παρελθόν για να το αναπλάσουν με αντιφάσεις προερχόμενες απ’το παρόν

γιατί μου αναστατώνετε το πρωινό;

(απόγευμα)

Ακούγοντας τις συζητήσεις των πουλιών
νιώθοντας το χάδι από τον ανοιξιάτικο άνεμο στο μάγουλό σου
πως να μην πιστεύεις σ’αυτό το απαράμιλλο θαύμα που αποκαλούμε φύση
και
πως να μην το υπηρετείς με όλο σου το εξιλασμένο είναι;

Φαύλος κύκλος

Παλεύουμε για την αξιοπρέπεια όπως αναπνέουμε
Απογοητευόμαστε γιατί νιώθουμε πως αποτυγχάνουμε
Έτσι πικραμένοι την καταπατάμε στους γύρω μας
Και τελικά παλεύουμε για μια καταπατημένη αξιοπρέπεια.
Ασυνείδητα.

Gustave Moreau

«Ο μεγάλος μοναχικός της οδού La Rochefoucauld, εκείνος που, κι αν παραμερίσουμε τις άλλες του χάρες, έφερε στο αποκορύφωμα την δύναμη της υποβολής και του οποίου η στάση σαν ανθρώπου και στοχαστή -μέσα στην εποχή της επιδειξιομανίας που ζούμε- πρέπει να θεωρείται πρότυπο αξιοπρέπειας». (Αντρέ Μπρετόν)

Αλμπέρ Καμύ

«Ο πιο διαρκής πειρασμός,

εναντίον του οποίου δεν έπαψα ποτέ να κάνω
εξουθενωτικό πόλεμο,

είναι ο κυνισμός»