Σκισμένος στα βράχια της ανέφικτης
επιστροφής στην αθωότητα
έπλεξα δυο πανωφόρια για να ζεσταθούμε -μα και τα δυο στο νούμερό μου.
Χρήσιμα τα δάκρυα για να ξεπλύνουν τη λύπη σου
και τόσο βαριά για να τ' αντέξει η ανάσα μου.
Αυτόν τον κόμπο ποτέ δεν τον έλυσα,
μόνο τον συνήθισα.
Έκτοτε σου μιλάω σκυφτός,
αλλά σε σκέφτομαι ορθός.
Σε παραλίες αμάραντες και νύχτες κόκκινες,
χωρίς λόγια -εύκολα ο φλοίσβος τα νικούσε-
πόσες πορφύρες πνίγηκαν σε κείνα τα νερά;
Κι ακόμα βουτάω για τα μαργαριτάρια σου αλλά το σκάφανδρο τρύπησε
και δεν αντέχω άλλο να ψάξω, παρά μόνο να βγω στην επιφάνεια
φωνάζοντας τη ζωή που ξέχασα πίσω
αντλώντας λαίμαργα απ' το θάνατό της.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
καλή ΑΝΑΠΝΟΗ!
αυτό το ποίημα μου θυμίζει ένα κείμενο που έγραψα για ένα όνειρο που είδα πρόσφατα. μάλλον περνάμε παρόμοιες καταστάσεις...
με την αναπνοή έρχεται και ο πόνος...!
να είσαι καλά :)))))
Κορμορανοι πιανουν τα μαργαριταρια...εγω και παλι τον ελυσα τον κομπο..αν φωναξεις πιο δυνατα θα σε ακουσει...
Ενυπωσιακά αν μπορούμε να το πούμε έτσι τα:
"έπλεξα δυο πανωφόρια για να ζεσταθούμε -μα και τα 2 στο νούμερό μου."
"Χρήσιμα τα δάκρυα για να ξεπλύνουν τη λύπη σου"
"Αυτόν τον κόμπο ποτέ δεν τον έλυσα,
μόνο τον συνήθισα."
"Έκτοτε σου μιλάω σκυφτός,
αλλά σε σκέφτομαι ορθός."
"αντλώντας λαίμαργα απ' το θάνατό της."
bright Φω,
καλή αλλά επώδυνη αναπνοή ε;.. Χαίρομαι που βρίσκεις κοινά. Φιλιά
anonymous,
όμορφα πλάσματα οι κορμοράνοι, αλλά αυτός ο κόμπος είπαμε είναι λίγο δυσεπίλυτος.. Ακόμα και οι κορμοράνοι υποθέτω οτι κατά περίσταση φοβούνται..
Λάκων,
ευχαριστώ.. τα πιο ουσιαστικά κομμάτια επέλεξες.. ;)
2 ποιήματα είναι αυτά, και 2 στο νούμερό μου, τα φοράω και φεύγω, τόνα ριχτά, τάλλο στραβά :)
imarias,
τα φόρεσες και τα 2 τελικά εσύ και σκασίλα σου για το νούμερο.. :)
χάρηκα που πέρασες, φιλιά.
Post a Comment