Για την Ακρόπολη. Aλμπέρ Καμύ:

27 [Απριλίου 1955]

Με την ανατολή, άνεμος, σύννεφα και ήλιος. Μερικά ψώνια. Ο χαριτωμένος διερμηνέας μου, εικοσιενός ετών, που με την αξιολάτρευτη φρεσκάδα του ("σας είπα ότι ήμουνα κοντά στο ξενοδοχείο, αλλά δεν ήταν αλήθεια και έτρεχα συνέχεια για να μην αργήσω, γι' αυτό είμαι λαχανιασμένος") με κατακτά και τον υιοθετώ.

Ακρόπολη. Ο άνεμος έδιωξε όλα τα σύννεφα, και το φως ολόλευκο και ολόγυμνο πέφτει από τον ουρανό. Παράξενο αίσθημα που διαρκεί ολόκληρο το πρωινό ότι είμαι εδώ από χρόνια, σαν στο σπίτι μου άλλωστε, χωρίς καν να με ενοχλεί η διαφορά της γλώσσας. Ανεβαίνοντας στην Ακρόπολη αυτή η εντύπωση μεγαλώνει καθώς διαπιστώνω πως πηγαίνω "σαν γείτονας" χωρίς συγκίνηση.

Εκεί επάνω είναι αλλιώς. Στους ναούς και στην πέτρα του εδάφους που ο άνεμος μοιάζει να τα λείανε κι αυτά ως το κόκκαλο, το φως στις έντεκα η ώρα πέφτει άπλετο, αναπηδά, θρυμματίζεται σε χιλιάδες σπαθιά άσπρα και καυτά. Το φως σκάβει τα μάτια, τα κάνει να δακρύζουν, μπαίνει στο σώμα με οδυνηρή ταχύτητα, το αδειάζει, το ανοίγει σαν να το βιάζει μ' έναν τρόπο εντελώς φυσικό, και ταυτόχρονα το καθαρίζει. Τα μάτια συνηθίζουν και ανοίγουν σιγά σιγά και η αλλόκοτη (ναι, αυτό είναι που μου προκαλεί κατάπληξη, η εξαιρετική τόλμη ετούτου του κλασσικισμού) ομορφιά του τόπου εισχωρεί σε ένα πλάσμα εξαγνισμένο, οξειδωμένο από το φως.

Τότε οι βαθυκόκκινες παπαρούνες που δεν είχα δει ποτέ ως τότε κι ανάμεσά τους μία να φυτρώνει κατευθείαν, μοναχική πάνω στη γυμνή πέτρα, [δυσανάγνωστη λέξη] οι μολόχες, και, σημαδεμένος από τέλειες προοπτικές, ο χώρος ως τη θάλασσα. Και το πρόσωπο της δεύτερης Κόρης, η λυγισμένη κνήμη της τρίτης, στο Ερέχθειο...

Αντιστεκόμαστε εδώ στην ιδέα ότι η τελειότητα επιτεύχθηκε εκείνη την εποχή κι ότι από τότε ο κόσμος δεν έπαψε να παρακμάζει. Όμως αυτή η σκέψη στο τέλος συντρίβει την καρδιά. Πρέπει ξανά και πάντοτε να την αποκρούουμε. Θέλουμε να ζήσουμε, ενώ το να πιστεύεις αυτό, είναι θάνατος. Το απόγευμα ο Υμηττός χρώμα μενεξεδί. Η Πεντέλη. Εφτά η ώρα. Διάλεξη*. Δείπνο σε ταβέρνα της Πλάκας.

*Η διάλεξη-συζήτηση που έδωσε ο Καμύ στο Γαλλικό ινστιτούτο το 1955 με τη συμμετοχή των Α. Κατακουζηνού, Ε. Παπανούτσου, Κ. Τσάτσου, Γ. Θεοτοκά, Φ. Βεγλέρη και Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα κυκλοφορεί απ' τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια με τίτλο: ΑLBERT CAMUS, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, Μια συζήτηση στην Αθήνα, 1955.

Πηγή: ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΑΛΛΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ. Εκδ. Ολκός, Αθήνα 1995. σσ 296-297.

(Η Ακρόπολη άνοιξε χθες, με τη λήξη του πολυήμερου αποκλεισμού της -άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου- μετά και από την παρέμβαση του Κ. Παπούλια)