Ευθανασία

Βγήκε απ' το αμάξι και στεκόταν στον άδειο δρόμο.
Η αντανάκλαση του φωτός στο χιόνι αποκρυστάλλωσε αυτόματα κρυφές μνήμες του.
Ασύμφορες, ανερμάτιστες, χάραξαν το νου με την έμφυτη ικανότητά τους να διχάζουν το χρόνο.
Άδολα, αυθόρμητα χαμόγελα εφόρμησαν κι εκπυρσοκρότησαν πάνω στο γυμνασμένο του εγώ,
αν και το περίστροφο παρέμενε αθόρυβα κρυμμένο στο ντουλαπάκι.
Εξαγνισμένες εικόνες ενός παρελθόντος δικού του
μα τόσο ξένου,
μεσημέρια που έτρεχε στην αγκαλιά του πατέρα με όλο τον παιδικό του ενθουσιασμό.
Ενθουσιασμό που πέρασε από πολλά στάδια εξέλιξης για να μεταμορφωθεί σε σοβαρότητα.
Ο πατέρας τώρα ψυχορραγούσε στο νοσοκομείο κι εκείνος -έρμαιος στο παγωμένο άγνωστο-αδυνατούσε να συνεχίσει βορειότερα.
Ο λύκος στο περιθώριο του δρόμου είχε χτυπηθεί από κάτι πιο απότομο κι απ' τον καρκίνο του πατέρα.
Απ' την βιασύνη του ανθρώπου να ζήσει.
Το όνειρο, τον ελεύθερο χρόνο, τις αγκαλιές των δικών του, το αύριο.
Το αύριο που σίγουρα θα έρθει, μόνο που δεν αποτελούμε προϋπόθεσή του.
Κι αφορισμένος από αυτό,
ο λύκος εξαντλούσε τις τελευταίες του αναπνοές κοιτώντας τον με βλέμμα ραγισμένο.
Αγνώμων για το θάνατο που με κατεύθυνση προς βορρά άφησε τα κόκκινα ίχνη του στο άλλοτε στιλπνό του σώμα.
Κι εξακολουθούσε να στέκεται καρφωμένος απέναντί του, ανήμπορος να δώσει την παραμικρή
βοήθεια, ασάλευτος μπροστά στο θέαμα του ύστατου πόνου, της πληγωμένης ζωτικότητας.
Αγχωμένος μήπως δεν προλάβει τον πατέρα του ζωντανό
κι ανυπόμονος να του δώσει όσες αγκαλιές συνωστίζονταν όλα τα χρόνια που μεγάλωνε.
Ο λύκος θα παρέμενε αβοήθητος,
καταδικασμένος στην ακινησία.
Ούτε θα ξαναέμπαινε στο σκισμένο απ' το δρόμο δάσος.
Η καρδιά του ακουγόταν δυνατά, απέλπιδα.
Αυτόκλητος εκτελεστής του θανάτου που δεν πρόλαβε ν' αφήσει το στίγμα του σ' αυτό το τυχαίο σημείο της διαδρομής του ανθρώπου για το αύριο,
μπήκε στο αμάξι, πήρε το περίστροφο και πυροβόλησε το άμοιρο ζώο.
Σίγουρος ότι ξεψύχησε,
συνέχισε το δρόμο του προς βορρά.
Χωρίς να ξέρει αν το χιόνι ή τα δάκρυα μούσκεψαν το πρόσωπό του.