Με κοιτάς με μάτια κρυμμένου έρωτα,
με μεθάς μυστήρια.
Άσεμνα σ' αφήνω,
να κατεβαίνεις κι άλλο τα σκαλοπάτια.
Αλλά δεν έχω κατώφλι,
και δεν ξέρω να σου πω σταμάτα.
Βυθίζεσαι,
φωτισμένη με ελπίδες από γιασεμί.
Γλυκαίνεις,
μπροστά στην κουλουριασμένη γάτα μου.
Κι όλο χαμογελάς,
αν και κλαις.
Ήθελες να ταξιδεύεις στα ζωγραφισμένα όνειρα
μα το τοπίο κρύβεται πίσω σου,
και δεν μπορείς να τρέξεις να το βρεις,
καθηλωμένη στην τελειότητά σου.
Μα οι άνθρωποι στέκονται μπροστά σου
κι εσύ -διχασμένη-
δε θες να χάσεις ούτε στιγμή απ' το αντικαθρέφτισμα των ματιών τους,
ο μόνος τρόπος να ταξιδεύεις.
Απρόσκοπτες ματιές του εφήμερου.
Πόσο ν'αντέξει το μυστήριo όταν το τυφλώνουν με προβολείς
και το γιορτάζουν με πυροτεχνήματα;
Πως να σε πω αγία και να μη βλασφημήσω ξέροντας πως όλοι άγιοι είναι;
Κι όλο χαμογελάς,
αν και κλαίω,
γιατί μ' έχει καταπιεί η σιωπή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
ανέστη, τι ερωτικό, τρυφερό, ωραίο ποίημα!
πολύ πολύ το χάρηκα! συγχαρητήρια, συγγνώμη που το γράφω, μα με άγγιξε ιδιαίτερα...
πω,πω! ένα ποίημα που στάζει έρωτα!
πω, πω! πόσο υπέροχο να βλέπεις την τελειότητα ενός άλλου ανθρώπου!
πω, πω! τι καλά που βρήκες τις λέξεις να το αποτυπώσεις αυτό!
και εμένα με άγγιξε.
φιλιά:)))
Πόσο ν'αντέξει το μυστήρι όταν το τυφλώνουν με προβολείς
και το γιορτάζουν με πυροτεχνήματα;
τόοοσο υπέροχος στίχος!
νομίζω πως όταν είσαι ερωτευμένος, είσαι πιο άμεσος και γράφεις λιγότερο μπερδεμένα :-S
-,
ευχαριστώ..διαχυτικότατη σε βρίσκω.. :)
bright Φω,
εμ τάκανα όλα αυτά ε; χεχε νά' σαι καλά φωτεινή μου :)
MAD,
ωραία επιλογή.. Νομίζω ότι απλά γράφω πιο αποστασιοποιημένα απ' ότι κάποτε.. Νά' σαι καλά.
Γιατί λένε όλοι ότι είσαι ερωτευμένος? Είσαι?
:-Ρ
Κι εμένα γιατί το γραπτό σου μου 'φερε στο μυαλό υπόγειο πόνο, λιπαρό σεξ και δακρυσμένες προσδοκίες?
κανεις σας δεν ειδε το:"Άσεμνα σ αφήνω να κατεβαίνεις κι άλλο τα σκαλοπάτια,αλλά δεν έχω κατώφλι και δεν ξέρω να σου πω σταμάτα";
όπως και να χει όμως είναι ένα πολύ συναισθηματικό ποίημα αλλα στεναχωριέμαι για σένα πιο πολύ από τον αποδέκτη.καλησπέρες
Θέλοντας να προσθέσω και τη δική μου φωνή,διαλέγω να διαφοροποιηθώ απ`τον προηγούμενο ανώνυμο..
" Κι όλο χαμογελάς,
αν και κλαις. "
ένα σχήμα οξύμωρο,μια αντίθεση μέσα σ`ένα πρόσωπο.Ένας αποπροσανατολισμός,μια αδυναμία ή ίσως ανασφάλεια ξεκαθαρίσματος με τον απέναντι και με τα ίδια τα συναισθήματα του ανθρώπου που κρύβεται ή επαναπαύεται πίσω απ`τα δακρυά του.
" Κι όλο χαμογελάς,
αν και κλαίω "
το χαμόγελο παραμένει όμως,εναλλάσονται τα πρόσωπα μα νομίζω πως εξαίχει μια ανεπάρκεια,ένας νοσηρός ασυντονισμός,δύο άνθρωποι,ένας χαμογελά,μια άμυνα,μια συνήθεια,ένα αντίδοτο στη ζοφερή πραγματικότητα και ο άλλος κλαίει,αφήνεται στην ανακούφηση που χαρίζουν λίγα δάκρυα,είναι μια ανάγκη που διαλέγει να εκφραστεί έτσι.
Νομίζω πως τα συναισθήματα που περιγράφεις βρίσκονται τόσο κοντά.
Κλάμα και γέλιο,ένταση σε κάθε έκφανση και όλα σε ενεστώτα - δίνεις διάρκεια.-
Όπως και αν έχει,η ερμηνεία ποικίλει και αυτό ομορφαίνει τη ποίηση και τη ζωή.
Φιλιά πολλά
ανώνυμη.
paperflowers,
δεν μπορώ να πω ότι έπεσες έξω.. κράτα αυτά που σου έφερε στο μυαλό κι ας τον έρωτα να κάνει ό, τι θέλει!
anonymous,
σωστή η παρατήρηση, απάντησες για μένα λοιπόν. Μμη στεναχωριέσαι ούτε για μένα ούτε για τον αποδέκτη, ναι; Εκτός κι αν έτσι δέχεσαι το κείμενο.
ανώνυμη,
πολύ πλούσιο σχόλιο.. το γέλιο με το κλάμα έχουν αμφίδρομη σχέση. Και στα 2 κρύβεσαι συχνά ή μάλλον διοχετεύεις τα κρυμμένα σου.. εδώ η αμφίδρομη σχέση περνάει και στα πρόσωπα απλά, γιαυτό η αντιστροφή. Γενικά μαρέσει η ερμηνεία σου. Είπες ήδη αρκετά για να προσθέσω κάτι άλλο εγώ.
πάθη που έχει προκαλέσει πάντως το μυστήριο! και να φανταστείς ότι ο δημιουργός-ζωγράφος, ήταν εκείνος που έλεγε ότι η τέχνη υπηρετει την αλήθεια! αν ζούσε θα γέλαγε πάντως!πρέπει να τόχω ξαναπεί εδώ, για ένα "δημοψήφισμα" πούκανε κάποτε το bbc γα το αν η τέχνη θάπρεπε να υπηρετεί τη φήμη ή την αλήθεια... αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα, και αφορμή παίρνω μόνο από την πολυσημία του ποιήματος. Και όταν ένα έργο είναι πολυσήμαντο, η κουβέντα ξεπερνάει το έργο και το περιεχόμενο και εστιάζει στην πολυσημία. Που με τη σειρά της, αν οφείλεται σε βαθιά αλήθεια, όλα είναι υπέρ του έργου. Αλλά παράλληλα δημιουργείται΄και ένα μυστηριο που προκαλεί και γέλιο και κλάμα, μαζί.
υ.γ. έχω γράψει κι εγώ έναν διάλογο με την ίδια κυρία -σύμπτωση- !
Μ' αρέσει το πως οδηγείσαι στη δημιουργία και γέλιου και κλάματος μέσα απ' την τέχνη. Δε νομίζω ότι πρέπει να υπηρετεί κάτι η τέχνη, ούτε την ίδια, ούτε τη φήμη, ούτε την αλήθεια. Μου αρκεί να είναι σύμφωνη με τον ψυχισμού του κάθε ανθρώπου που όταν έχει καλό υλικό πάντα θα βγάλει φλόγα που ξεπηδάει στα ίδια ύψη με αυτές ανθρώπων από εντελώς διαφορετικές κουλτούρες και με διάφορα μέσα και σκοπούς.
Post a Comment