εμμείναμε, με αφορισμένα χέρια,
ενδίδοντας σε όμηρα χαμόγελα
-εύκολα τέτοια προσδοκία τα γεννάει-
μα χωρίς τα μάτια να προσφέρουν
τις επίμονες συνάψεις του τότε.
Έστεψα τις δυνημένες σου στιγμές
στέρεψα από αφόρητες πνοές
κι αφημένος στη δέση σου
φωνάζω ξέπνοα,
πως να αφήσει πίσω της η άνοιξη το καλοκαίρι;
Φεβρουάριος '09
3 comments:
αριστούργημα-καταπληκτικό!
και ο τελευταίος στίχος του ένας χερουβικός χρησμός στα μεθύστερα αποτελέσματα της κάθε πορείας "ποιήσεως εαυτού"
Όταν οι εποχές αδυνατούν να εγκαταλείψουν η μια την άλλη, το κάνεις εσύ γι'άυτές. Απλά τις προσπερνάς..
Δημήτριε Ιακωβίδη,
ευχαριστώ. Η "ποίηση εαυτού" που λες είναι πολύ εύστοχος όρος, αν και κάθε ποίηση είναι ταγμένη στον εαυτό, του ποιητή ή όχι..
Και συμμερίζομαι το δέος σου για την Αχμάτοβα..
weirdo,
οι εποχές είναι μέσα μας, αν τις προσπερνάς είναι ένα ζήτημα.. Αδυναμία είναι σίγουρα πάντως.
Φιλιά :)
Post a Comment