Απροσδόκητη χρήση μιας χώρας που ανέτειλε μια για πάντα και τα πελιδνά μου σήματα χώρεσαν το δώρο της ενόρασης. Βαθιά βρίσκω δυο διασπασμένα όνειρα που τα πλάθω με ορμή για να γίνουν δικά μου. Απροσμέτρητα χρόνια που θα έρθουν κι όμως εγώ ψάχνω την αιωνιότητα στη μόνη στιγμή που δεν έχει χρόνο, στη μόνη στιγμή που δεν έχει ταίρι στον κόσμο, μόνη αυτή ξερνάει του κόσμου τη χάρη. Κι ένα άστρο βουβό απλώνεται σ' όλη μας την νύχτα, τη νύχτα που γέννησε τ' ορφάνεμα της μέρας κι άδολα σιμώνει τη μοίρα μας.
11.4.09
2 comments:
Το βουβό άστρο και τα διασπασμένα σου όνειρα, οδηγός για τη χώρα του πουθενά που μια αναλαμπή της φώτισε την Νύχτα του Παραδείσου..
Φιλί!
Ευχαριστώ για το ποίημα.
Φιλιά
Post a Comment