έπλασα το πιο μεγάλο όνειρο
αφήνιασα με δοτούς λυγμούς
χαράς οράματα μάζευα
με χέρια γυμνά
-παιδί που διψούσε για άνοιξη-
και κάποτε
στο μαύρο της μαυρίλας
άπλωσα το φως των ματιών σου
και στρώθηκε ο πιο φανταστός άθλος σου.
15.5.09
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment