Alphonse de LAMARTINE (1790-1869)

Η λίμνη

 

Ώστε, πάντα σπρωγμένοι σε νέες όχθες,

Ριγμένοι χωρίς γυρισμό μες στην αιώνια νύχτα,

Δε θα μπορέσουμε ποτέ στον ωκεανό των εποχών

Να ρίξουμε μονο μια μέρα την άγκυρα;

 

Ω λίμνη! η χρονιά μόλις που τελείωσε την πορεία της,

Και κοντά στα ακριβά κύματα όπου όφειλε να ξανάρθει,

Κοίτα! έρχομαι μόνος να καθίσω σ’ αυτή την πέτρα

Όπου την είδες να κάθεται!

 

Μούγκριζες το ίδιο κάτω από αυτούς τους βαθείς βράχους,

Το ίδιο έσπαγες πάνω στις ξεσκισμένες πλευρές τους,

Το ίδιο ο άνεμος έριχνε τον αφρό των κυμάτων σου

Πάνω στα χρυσωμένα πόδια της.

 

Ένα βράδυ, το θυμάσαι; πλέαμε γαλήνια,

Δεν ακουγόταν τίποτα, πάνω στο κύμα και κάτω απ’ τον ουρανό,

Εκτός απ’ το θόρυβο των κουπιών που χτύπαγαν ρυθμικά

Τα αρμονικά σου κύματα.

 

Σε κάθε χτύπημα προφορές άγνωστες στη γη

Της γοητευμένης όχθης κρούανε την ηχώ

Το κύμα έγινε προσεκτικό, και η ακριβή φωνή

Άφησε να βγουν αυτές οι λέξεις:

 

«Ω χρόνε! διέκοψε το πέταγμά σου, κι εσείς, ώρες βιαστικές!

Σταματήστε την πορεία σας:

Αφεθείτε να γευτείτε αυτές τις γρήγορες απολαύσεις

Των πιο όμορφων των ημερών μας!

 

Αρκούν οι δυστυχισμένοι που εδώ κάτω σας επικαλούνται

 Τρέξτε, τρέξτε για αυτούς,

Πάρτε μαζί με τις μέρες τους, τις έγνοιες που τους κατατρώνε,

Ξεχάστε τους ευτυχισμένους.

 

Αλλά μάταια ζητάω λίγες στιγμές ακόμα,

Ο χρόνος με ξεπερνάει και φεύγει,

Λέω σ’ αυτή τη νύχτα: ας είσαι πιο αργή, και η αυγή

Θα διαλύσει το σκοτάδι.

 

Ας αγαπάμε λοιπόν, ας αγαπάμε λοιπόν! για την ώρα που φεύγει,

Ας βιαστούμε, ας χαρούμε!

Ο άνθρωπος δεν έχει πουθενά λιμάνι, ο χρόνος δεν έχει πουθενά όχθη,

Ρέει, και εμείς περνούμε!»

 

Χρόνε φθονερέ, μπορεί άραγε αυτές οι στιγμές της μέθης,

Όπου ο έρωτας με τα μεγάλα του κύματα μας φέρνει την ευτυχία,

Να πετάξουν μακριά μας με την ίδια ταχύτητα

Των μερών της δυστυχίας;

 

Ε τι! δεν μπορούμε έστω να κρατήσουμε το ίχνος;

Τι! περασμένες για πάντα! τι! εντελώς χαμένες!

Αυτός ο χρόνος που τις έδωσε, αυτός ο χρόνος που τις έσβησε,

Δε θα μας τις επιστρέψει πια!

 

Αιωνιότητα, μηδέν, παρελθόν, σκοτεινές άβυσσοι,

Τι τις κάνετε τις μέρες που καταβροχθίζετε;

Μιλήστε: δε θα μας επιστρέψετε αυτές τις ψηλές εκστάσεις

Που μας αρπάξατε;

 

Ω λίμνη! βράχοι βουβοί! σπηλιές! δάσος σκοτεινό!

Εσείς, που ο χρόνος σας λυπάται ή μπορεί να σας ανανεώσει

Φυλάξτε αυτή τη νύχτα, φυλάξτε, φύση όμορφη,

Έστω την ανάμνηση!

 

Ας υπάρχει στις ανάπαυλές σας, ας υπάρχει στις καταιγίδες σας,

Όμορφη λίμνη, και μέσα στην όψη των γελαστών λόφων,

Και μέσα στα μαύρα έλατα, και μέσα στους άγριους βράχους

Που κρέμονται πάνω στα νερά σας.

 

Ας είναι μες στον ζέφυρο που τρέμει και περνά,

Μες στους θορύβους των γκρεμών σου απ’ τους συνεχείς γκρεμούς σου,

Μες στο άστρο με το ασημένιο μέτωπο που ασπρίζει την επιφάνεια

Των απαλών διαύγειών σου.

 

Αφού και ο άνεμος που στενάζει, το καλάμι που αναπνέει,

Και τα απαλά αρώματα του ευωδιαστού αέρα σου,

Και όλα όσα ακούμε, βλέπουμε ή αναπνέουμε,

Όλα λένε: Αγάπησαν!