Ένα επίμονο παιδί ψαχουλεύει στα συρτάρια
ένας μικρός πρίγκιπας με μεγάλα όνειρα -πως να χωρέσουν στα συρτάρια;
κάποια στιγμή κουράζει τα χέρια του κι αρχίζει να βασίζεται περισσότερο στα μάτια του
με το άφθαρτο βλέμμα του βρίσκει τα πιο πολύτιμα αστέρια -αν και του φαίνονται μικρότερα απ' τα συρτάρια
επίμονα ψάχνει το δρόμο γι' αυτά μιας και δεν μπορεί να τα ψαχουλέψει από δω κάτω
μέχρι που μαθαίνει πως δεν υπάρχει κοινός δρόμος και σταματάει να ρωτάει τους μεγάλους
φαντάζεται τότε τον εαυτό του αστροναύτη
αλλά και πάλι μαθαίνει πως κανένας απ' αυτούς δεν έφτασε πιο μακριά απ' το κοινό φεγγαράκι
επίμονα σκέφτεται ώρα πολύ και καταλαβαίνει πόσο μακρύς είναι ο δρόμος
και τότε απλώνει τα όνειρά του στο διάβα
μιας και μόνο το διάστημα
μπορεί να τα χωρέσει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
λέω ότι όταν είμαστε νέοι ή ενώπιον αλλαγών επικαλούμαστε το σύμπαν, όχι άδικα, τόσο σπουδαίο μας φάινεται το big bang που ετοιμάζεται μέσα στα χέρια. καλό μας δρόμο, ένα όνειρο τη φορά, ένα βήμα και από μια ακυρωση, κάθε φορά λιγότερο επώδυνη, (ίσως?). Μέχρι να ανοίξει το κουκούλι, μέχρι να μην πονάει η πλάτη από τα νεότευκτα φτερά... και πάει λέγοντας.
Καλύτερη χρονιά, παρέα
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου.. Κάθε φορά λιγότερο επώδυνη ναι, αν κι εφόσον είναι περισσότερο αποφασιστική.. Μου θύμισες ένα ποίημα του ungaretti: Η ΟΜΟΡΦΗ ΝΎΧΤΑ..
τι τραγούδι κι ετούτο απόψε που ανεβαίνει/κι υφαίνει/με ηχώ από κρύσταλλο καρδιάς/τ'αστέρια/Τι γιορτή πηγής/καρδιάς γαμήλιας/Δεν υπήρξα παρά μια λακκούβα σκοτεινιάς/Τώρα δαγκώνω/Διάστημα/καθώς βρέφος τη ρώγα του βυζιού/Τώρα γίνομαι στουπί/στο μεθύσι από Σύμπαν.
(μετάφραση Οδ. Ελύτη)
αν δεν σε πειράζει να τοκάνω λίγο group therapy, προτιμώ το δικό σου ποίημα , όχι τεχνικά, ούτε καλλιτεχνικά, αλλά ανθρώπινα. Νομίζω πως κάθε ακύρωση είναι πιο αποφασιστική γιατί περιλαμβάνει και τις προηγούμενες, και έτσι και λιγότερο επώδυνη, κι αν οδηγεί και σε αλλαγές, μπορεί να είναι και δημιουργική -π.χ. να γράφονται ποιήματα, ή να μας αλλάζει λίγο την οπτική για την ίδια την ακύρωση. Γι αυτό προτιμώ το δικό σου ποίημα, γιατί μπορούμε και να τα λέμε. Χάλασα λίγο τη μαγεία, αλλά αυτό τον καιρό έχω ανάγκη από λογική και εξυπνάδα συναισθηματική, και διάλογο, μ΄αυτούς που την έχουν.
κι αν μου επιτρέπεις εμένα το ποίημα σου μου θυμισε -από απόψη σσυτατικών ένα δικο μου παλιό σχόλιο περισσότερο πάνω σε μια φωτογραφία, παρά ποίημα, "Παναγιά αστρονάυτισσα" το είχα ονομάσει
imarias,
δε με πειράζει γιατί δεν είναι καν group therapy..θα πάω λίγο μακρύτερα, κάθε ακύρωση περιλαμβάνει τις προηγούμενες και τις επόμενες. ό,τι κάνεις το κάνεις για πάντα. και θα το κάνεις πάντα, εκτός κι αν πιστεύεις ότι τα προηγούμενα θα μπορούσες να τα κάνεις αλλιώς, πράγμα που νομίζω δε γίνεται. Έτσι έχουμε τον ίδιο κανόνα και για τα επόμενα. Όσο η οπτική αλλάζει όπως είπες τα επόμενα θα γίνονται πιο δικά μας..Μακρυγόρησα όμως, το θυμάμαι το σχόλιό σου στη φωτογραφία, χαίρομαι που βρίσκεις κοινά. Τον Ungaretti πάντως εξακολουθώ να τον βρίσκω ανώτερό μου.. :)
Όσο το παιδί παραμένει επίμονο, θα μαθαίνει πάντα.. Και θα κερδίζει (ακόμη κι όταν χάνει..)
\Κοιτώντας λίγο το κείμενο σου που σχετίζεται με τους νέους , έρχονται αυτόματα στη σκέψη και οι νέοι της εποχής μας.
Αυτοί κάτω των είκοσι.
Όλοι θέλουν να τους ακούσουν.
Όλοι αυτοί που λένε πως οι νέοι δεν έχουν παιδεία. (που όντως δεν έχουν)
Άρα να ακούσουν τι;
Άκουσα πρόσφατα μια κοπέλα το πολύ 16 ετών να λέει πως ετοιμάζονται να πάρουν πολιτικές αποφάσεις!!!
Πέρα από το ότι η πολιτική είναι μια δύσκολη επιστήμη και η νεαρή δεν το έχει καταλάβει ήταν σαν να άκουγα κάποιον υπερήλικα πολιτικό.
Η ίδια ξύλινη γλώσσα...
Κάπως άσχετο το σχόλιο αλλά έτσι μου βγήκε.
καλή μου weirdo,
το παιδί παραμένει επίμονο, εξορισμού.. πεισματάρικο και ακλόνητο.. ό,τι και να πάθει δε θα βυθιστεί σ'αυτό, ξέρει καλά το νόμο της δράσης-αντίδρασης. Αν και καμιά φορά νομίζει ότι κερδίζει μόνο όταν κερδίζει.. Δεν πειράζει όμως, θα μεγαλώσει! :)
λάκων,
άσχετο ή όχι μου άρεσε το σχόλιο, μιλάς για μια παγίδα που δεν αποφεύγει μάλλον κανείς νέος, θέλω να ελπίζω πως κι αυτοί ακόμα που πέφτουν για τα καλά μέσα της καταλαβαίνουν πως η λύση δε βρίσκεται μόνο στο να ακουστούν, όσο στο να εκφραστούν -πραγματικά κι όχι ξύλινα..
Post a Comment