Απελευθέρωσέ με από την παρουσία-απουσία σου
δώσε μου λίγο χώρο να απλώσω τα όνειρά μου
κι ευώδιασε την ασύμμετρη απειλή σου με αναμνήσεις
-απ' αυτές που επικαλούμαστε μόνο όταν θέλουμε εμείς.
Κι εγώ θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια
και θα σου πλέξω με χρυσή δαντέλα γάντια για το κρύο
για να μη φοβάσαι να προχωράς μόνη σου ανάμεσα από πολυκατοικίες
και ν'απαρνιέσαι κάθε τι που σου βαραίνει την πεντάμορφη ψυχή σου
-ψυχή μου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Το "ψυχή μου" στο τέλος με λύγισε...
πολύ τρυφερό ποίημα!
καλό μήνα!
υ.γ. απαντήσεις υπάρχουν... ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι οι σωστές απαντήσεις... δεν υπάρχει λυσάρι στη ζωή.
Την θέλεις όντως τέτοια "απελευθέρωση"; Δεν ξέρω... Αλλά έχω αναρωτηθεί όπως κι εσύ, κάποτε...
Φιλί!
''Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πως μ αγαπάς δεν είπες
Το χω παράπονο,μάνα μου,στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου
Δε θέλω φως μου κόσμο
Στα χείλη μου έχω δυόσμο
Το χω παράπονο,πάρε μου,ζήτα μου
Της λησμονιάς σαϊτα μου
Σου στέλνω μ ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάτην και χτύπα με
μάνα μου,τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου"
...........................
bright Φω,
ευχαριστώ, ιδιαίτερα. Έχεις μια ευκολία να φωτίζεις ό,τι γράφω..
υγ: κι αν υπήρχε λυσάρι πολύ ευχαρίστως θα το πέταγα(στην ανακύκλωση!)..
madame de la Luna,
δε νομίζω ότι είναι ακριβώς μια απελευθέρωση, είναι μια οριοθετημένη ελευθερία. Αρκεί να μπορείς να θέτεις τα όρια κάθε μέρα. Φιλιά.
anonymous,
όμορφο... ειδικά όταν το ακούς με την κατάλληλη συντροφιά...
Post a Comment