Σύμπνοια κυμάτων μας έφερε στον πάτο
αναδύοντας μέρες θύελλας στα βράχια τσακισμένες
επιμένοντας στην αποκρυπογράφηση ενύπνιας λογικής
χαραγμένης με όνειρο σε μάτια μισοπνιγμένα
αγκιστρωμένης σε δολώματα εφήμερα, μανιασμένης θλίψης.
Αδιαχώρητα ναυάγια μελοποιούν την οργή μου
επισύρουν την κολάση στην ακτή μιας παιδικής μας βουτιάς
χαμένης σε οράματα ανέφικτης νηνεμίας
χαράς επικυρηγμένης σε δόσεις αφαίμαξης
παγιδευμένης σε φλέβες που κήρυξαν την απεργία
ιδρώτας γραμμένος σε χαρτιά παγωμένα
στοιβαγμένα σε ράφια αλμυρής συνείδησης
σκισμένος ο τοίχος απ' το βλέμμα μας
την ώρα της καθιέρωσης της πέτρινης αναπνοής.
υγ: γραμμένο με την Αφροδίτη Λ..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
m αρέσουν οι γραφές κοινοκτημοσύνης σαν και τούτη
πιστεύω πως η διάδραση μεταξύ ανθρώπων στη δημιουργία είναι όμορφη κι εδώ μου άρεσε πολύ τούτο
και θα'θελα να σε δω ανέστη, ή και την άφρω μαζί!
την καλησπέρα μου!
η διάδραση είναι πάντα θεμιτή, παράγει σπίθα και ποίηση πολύ πιο φυσικά μερικές φορές. Η ποίηση πρέπει να γίνεται από όλους, όχι από έναν. Έλεγαν οι σουρεαλιστές δανειζόμενοι τη φράση του Λωτρεαμόν.
Καλησπέρες!
Post a Comment