Ασέβεια

Ξέχνα με σε ένα ασήμαντο πέραν της άκρατης ανυπαρξίας και δώσε μου να χρησιμοποιήσω μια άφατη δημιουργική γυναίκα. Θα την εκτοξεύσω στο σύμπαν μέσα από δοτούς λυγμούς και με την αχρηστία που βουλώνει τα αυτιά της θα καθαρίσω το δρόμο από τη σαβούρα μέχρι μπροστά της να φανεί ολοκάθαρο το φως της νιότης και της ομορφιάς που συμβολίζεται από ένα αστέρι που στάζει θαλάσσια αλμύρα και γοργόνια γλυκύτητα.
Τότε θα μου δείξει την ψεύτικη υφή της σοφίας μου και θα με παρασύρει στα όμορφα χρυσανθοφόρα εδάφη της αγνότητας που είχε καταδικαστεί απ'το δεδομένο πολιτισμό μου.
Τότε θα κρούσω την καμπάνα της ανάγκης και θα φανερώσω τα ακάθαρτα όνειρά μου στην πραγματικότητα της ζωής που με προίκισε η ίδια η αψεγάδιαστη ανωριμότητά της και τότε θα συνεχίσω το δρόμο μου μέσα από θορύβους και λάσπες και ποδοβολητό ως το άδολο πανί του ουρανού για να το πάρω από πάνω του και να αντικρύσω στα μάτια το Θεό που τόσο περίτεχνα έκρυβα.

Αν η επάρκεια δεν ήταν ανεπαρκής

Ερχόμαστε μόνοι. Φεύγουμε μόνοι. Ταξιδεύουμε χώρια. Για να ζήσουμε μαζί.
Είσαι το έρμαιο της άθυρμης άστατης ανάγκης και ζητάς να δεχτούν την απόρροιά της. Δεν έρχεσαι στο δέλεαρ της ύπαρξης σου με φρούτα αγάπης και μίσους αλλά με φρούτα άγουρα ταϊζεις τη μιζέρια σου.
Χριστέ πως μπόρεσες να φέρεις στις πλάτες σου το αφόρητο; Όταν θα τρυπήσουν τα στεγανά της εκπολιτισμένης σοφίας μας πώς θα αντικρύσουμε το είδωλο Σου και πως θα ζητήσουμε το έλεός Σου; Σίγουρα τρελάθηκες Χριστέ να μου λες ότι δικό μου είναι το προνόμιο της θεϊκής Σου γνώσης. Δε γνωρίζω μέχρι να μάθω ότι δε γνωρίζω Χριστέ. Είναι κρίμα να φτάνει κανείς στο γνώθι σαυτόν για να συντρίψει ό,τι έζησε σε συνθλίμματα ασέβειας και μάταια τα ζητάει ξανά όταν δικό Σου είναι το προνόμιο της δημιουργίας.
Όχι αγαπητέ Χριστέ, ό,τι δημιούργησες θα ξαναδημιουργηθεί.
Γεννήθηκες στο σκοτάδι.
Έπλασες το φως βλέποντας μέσα από το σκοτάδι.
Δεν έφτανε.
Δεν έφτασες,
μέχρι το φως.

Χρυσάφι στο βυθό

Στο ανεξιχνίαστο βλέμμα σου βλέπω θάλασσα και αποζητάω ό,τι ποτέ δεν είχα αλλά φαντάστηκα γιατί μου είπαν πως η θάλασσα είναι απέραντη και στο τέρμα της δεν είναι η αρχή της και ακόμα πως δεν έχει ζωή αλλά μόνο την παρέχει σε όλους τους άλλους κι έτσι πάντα πίστευα ότι αν ταξιδεύα όλο και κάπου θα σ'έβρισκα να χαζολογάς με τα κύματα αλλά δεν ήξερα πως και στο βυθό υπάρχει ζωή που ζωές ολόκληρες περιμένει ντυμένη χρυσά κοχύλια την άδυτη εκείνη λέξη που θα της προσδώσει και την αιθέρια υπόστασή της.

Παιγνίδι μπλογκοαλληλογραφίας...

Μετά την πρόσκληση από τη Δινονόη ακολουθεί ένα παιγνίδι (οι κανόνες υπαρχουν στο αντίστοιχο ποστ της Δινονόης) :






για το :http://www.autographcollectors.blogspot.com/

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τη madame de la luna .

Η έχουσα

Κρουστά τα χείλια σου που σμίγουν σαν δύο σφαλιστά κοχύλια
Διατυμπανίζουν ενσυναίσθητα την παιδική ανεμελιά
Κι όλο άφατη μένει η λαλιά
Όταν χρωστάς ψυχή μου την πνοή σου σε άλλων κόσμων την ανείπωτη ουσία.

Δοτή ολοένα περισσότερο η υφή σου
Αισθητή των άδυτών σου η χλόη
Kι όλο μου λεν θα'ρθούν οι σταυροφόροι
Mα πως να κλέψουν την αείπνευστη πνοή σου;