Sunday, January 31, 2010

Εκγύμνωση

Χρόνια που σ' έψαχναν
άνθρωποι που σού' μοιασαν
ποτάμια που στέρεψαν
μέχρι που σε γνώρισα γυμνή
και κατάλαβα πως δεν είσαι άνθρωπος
είσαι αύρα
που φτιάχνει ανθρώπους.
3.5.09

Thursday, January 28, 2010

Καθαρό

Στη λευκότητά σου διαλύεται το φως
ξανθαίνει η νύχτα
καθαρίζουν τα σύννεφα
κι ούτε μια στάλα βροχής,
πέρα από την υδρία του κορμιού σου.
2.5.09

Saturday, January 23, 2010

Κατάκτηση

Σκαρφαλωμένος στα βράχια
ο ουρανός σε κοιτά
-πορτοκαλί βλέμμα-
πριονίζεις τις στιγμές
πια δεν μπορείς να τις μετρήσεις
και κάθε πλοίο είναι για σένα
ο χρόνος νικήθηκε.
1.5.09

Wednesday, January 20, 2010

Εξ εφόδου

Έως το πρώτο σου κοίταγμα
έψαχνα μπόρες
αφημένος κάτω από γκρίζα άλογα
πυκνές στρατιές
αρκούσαν για την δίψα μου
μέχρι που έφτασαν στο τέλος της υπομονής τους
και κάποια αόρατα χελιδόνια
-τα έστειλε το καλοκαίρι σου-
έγραψαν στον ουρανό
το τόξο των φρυδιών σου.
29.4.09

Monday, January 18, 2010

Άτροπος

Αδόκιμα μέλη,
φυγές λιωμένες,
σύνορα λύπης και χαράς,
πως να σας αποφύγω;
Χαράξατε τη γη
και στρώσατε το δρόμο
προς το χάος.
26.4.09

Wednesday, January 13, 2010

Μετωπική

Στρίψε στο μονοπάτι του χαμού
και κύκλωσε το μέρος με επάλξεις
αρκεί και η σύνταξη της δέσης
με το φθαρτό σου είναι σύμπαν
μέχρι τον ήλιο φτάσε
κι άσε εκείνον να διαλέξει
αν πρέπει το σύμπαν να σε δέσει.

Στο δίλημμα θεός ή θάνατος
επέλεξε την άρνηση
μέχρι θανάτου.
Απρίλιος '09

Friday, January 8, 2010

Σφύξεις

Πνοή πνιγμένη πως μπορείς να μην ξεσπάς
αδύναμες ενορμήσεις του εφήμερου
εστεμμένες επιταγές της σύμβασης
πότε θα ενωθείτε με την ορμή;
Nα διασπαστεί μέσα σας το έλεός μου
και στο υπόβαθρό του
-έλος-
να έχετε ένα πνιχτό τέλος.
Απρίλιος '09

Wednesday, January 6, 2010

Εκχώρηση

Στο ανακάτεμα της σιωπής με τα όνειρα
μπερδεύονται οι ανάσες μας
και λύνονται τα χρυσά σου αινίγματα
γίνομαι κοφτερός για να σε βλέπω ελεύθερη
και δίνομαι
στην πιο μικρή αμυχή σου.
Απρίλιος '09

Saturday, January 2, 2010

Ερωτικό

Το ποτάμι μάς υποδέχτηκε στον κήπο του
απ' τη γαλήνη φύγαμε να βρούμε τη μονή μας
στου έρωτα το σύθαμπο
εκεί μας έδινε ο νους μας τις χορδές του
και σε πλατύ υπόβαθρο χάραξε η φωνή σου
είμαστε αυτοί που ξεχνούν ν' αριθμήσουν
τις ακρογιαλιές χτισμένες πλέον με λιμάνια
κι αλίμονο πως τώρα να διαλύσουμε
αυτό που μας οδήγησε στο πρώτο μας αστέρι
της μάνας το χέρι που χάιδευε τον ύπνο μας
κι εμείς ντυμένοι άγνοια
αφήναμε στο όνειρο όλη την οικουμένη.