Thursday, September 26, 2013

Ανήλεη η ζωή μας τραγουδά


Η γλώσσα μας οφείλει τις κραυγές της
όταν η φωνή μας διώξει το χαμένο της πρόσωπο
θα ξέρουμε πως να συμφωνούμε με τη χαρά μιας σκιας
μας αρκεί ο ήλιος όσο δε μας τυφλώνει
και σίγουρα ξεχνάμε τη θέληση που διέσωσε ο κατακλυσμός
σάμπως να είμαστε έτοιμοι να πνιγούμε
ή είμαστε ήδη πνιγμένοι
περπατάμε τότε στο βυθό και δε σαλεύει η επιφάνεια
μια αόρατη ισορροπία βρέθηκε στα ίχνη της ανθρωπιάς.

9/2/10

Thursday, September 5, 2013

Σώμα ήμουν μέχρι να γίνω όνειρο


Από τότε που έφερες το σχήμα σου στη θέα μου
ξεχνάω πως να σαρώνω τις πτυχές του
αφού σ' αυτές κολυμπάει κάθε ανατολή
αμέριμνα σηκώνομαι να ξεσκονίσω τον ήλιο
για να φανεί η πελώρια στάση σου
η χώρα της ομορφιάς και η θάλασσα
σε γέννησαν ή πέθαναν για να ζεις
αφού χωρίς καμία ενόχληση επικρατείς.

8/2/10