μοναξιά - αλληλεγύη

Μοναξιά που διαπερνάει τα στήθια τον έφερε μπροστά στο άστρο που ακτινοβολούσε την αλήθεια
Μπροστά στη λάμψη του -άμοιρος σκλάβος- έμεινε να κοιτάει την αδυναμία του να δει από μέσα της
Τυφλωνόταν όλο και περισσότερο αλλά το άστρο καθοδηγούσε τη σιωπή του σε ευγενικά ύψη
Σίγουρα θα ξεπέρναγε την καθημερινή ασυδοσία όσο η ψυχή του ατένιζε τον ωκεανό της αλήθειας
Σύντομα ντύθηκε την τύφλωση, ξέρασε τη μνήμη, ερωτεύτηκε τη λησμονιά
Έμεινε έτσι -καθηλωμένος μέσα στη βουβή του ενύπαρξη να ακούει την αλληλεγγύη του κόσμου και να της δίνεται μέχρι την εντελεχή αφοσίωση στο μη είναι του- για πάντα.

Ακροβατώντας

Τι μένει μετά την περιήγησή μας στον κόσμο των ζωντανών;
Μήπως και ο θάνατος στους ζωντανούς δε ζει;
Γιατί να καταπολεμάμε με τη ζωή τη ζωή του αντί να τις ενώσουμε και μέσα απ'την ένωση να έρθει η δημιουργία;
Είπε και επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών με ένα λόγο παραπάνω να μην αφήσει το θάνατο να πεθάνει μαζί του.

δυο τετράστιχα για δυο σκέψεις

Στην καταχνιά της ύπαρξης
Εκεί που σκίζονται τα δίχτυα
Ξεκίνησες ταξίδι για το τίποτα
Με μια βαλίτσα λογική και πυξίδα την ανάσα.

Κόκκινος ορίζοντας γλύφει τις κορυφές των πόθων
Ένα χέρι βουτάει στην ηδυπάθεια
Οδηγός η ανάμνηση της νιότης που ματώνει τη γέρικη καρδιά
Κι έτσι διασώζεται η αγάπη.

Κατάληξη αναπεπταμένου ιστίου

Ένας χρυσός έγινε σήμερα αμυδρή στάχτη στην αγκαλιά της κάθε μέρας
Χτυπούσα το καυτό σίδερο με τα χέρια αλλά παραμόρφωνα μόνο τα χέρια
Ένα απομεινάρι από φτερά αγγέλων κρατάω
εβένινη υφή των πόθων
κρουστή αναλαμπή των ηδονών.

Πότε θα πάψει να ακούγεται ο κρότος της θέλησης και θα ξανοιχτεί η θάλλασα του "έλα";

Όταν αφομοιώσεις το "δώσε"
Όταν μάθεις να ακούς το "συγγνώμη".