Εμψύχωση ακατέργαστης θέλησης

Αόριστα σε έσπρωξε το ερυθρό της θέλησης
Έμπνεα να δοθείς στην κατάδοση της χρηστής υπάρξεως
Κι αόριστα να θέσεις στόχο στον ουρανό της πάχνης σου

Περπάτησες στο πλάι μιας απέραντης νεφέλης και χρηματίζοντας τις δοτές επάλξεις σφυροκοπούσες τις ανελέητες κραυγές της

Εώς το βράδυ

Της έχιδνας το σκότος σε διώχνει, ξανά και ξανά,
Μακριά απ'τον πόλο της δίψας σου

Εώς το πρωί

Που θα λουστείς στο φως των αμετανόητων αστεριών σου
Kαι θα επιζητήσεις το δέρας της ασυδοσίας στην πρόγευση της ηδυπάθειας.

Ανάδυση ελπίδας μας αυριανής.

[Για ένα μικρό θαύμα]
Φάνηκε στο θεόρατο γίγνεσθαι ένα βλέμμα ρόδινο
Χρύσωνε το περιβαλλον χαμόγελο κι έσπαγε η αφροσύνη της σιωπής

Ζωή αναπεπταμένη
Ξετύλιξε το πέπλο της εφήμερης δημιουργίας
Κρατήσου στον αφρό! Άδραξε τα κύματα! Ενατένισε το μυστικό!

Ανεπίστρεπτη μοναδικότητα
Ζωγράφισε στον άνεμο!

Επιθανάτια εξανθρώπιση

Άστατα προχωρούσαν τα αδόκιμα σύννεφα της καρδιάς του
Μέσα από πόλους ενύπνιας θέλησης αδημονούσε να περάσει με ασελγείς κινήσεις
Σαν από πάντα τον καλούσε το θεόρατο έδαφος της Πλησμονής
Εγκλώβισε τα κοράκια του κι αφάνισε τους μύθους από πράσινο μήλο
Σαν από πάντα νέος, σαν από πάντα να του ανήκει το αείποτε
Εμπνεύστηκε κλεισμένος μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι από αμέθυστο την ένωση υπέρ του θαύματος
Ατένισε από πάνω του την επέλαση των αστείρευτων συνειδήσεων
Έσπασε το μπουκάλι με μία σκέψη-ενόρμηση
Και τα κομμάτια που τον θέρισαν εξανθρώπισαν το εβένινο κορμί του.