Κατάδυση

Τρέχω στη δύση φορώντας ένα όνειρο από χαρτί.

Σερπαντίνες πιάστηκαν στα σύννεφα κι έρμαιοι εμείς
δοθήκαμε στην πτώση.

Όμως το χαρτί έπιασε έδαφος και ξέφτισαν οι ελπίδες,
ποιός να πιστέψει ότι κάποτε είχαμε δεκάδες από αυτές για να θωπεύουμε τη λύπη μας;

Σήμερα η λύπη αποκαλύφθηκε -άστατη κι ανείπωτη όπως πάντα-
κι απορούμε για το πως έφτασε τόσο κοντά μας, τώρα που είμαστε τόσο μακριά.
Σύνορα χιονιού έπλασαν τις νύχτες μας,
σύνορα λάσπης βρώμισαν τους πόθους μας.

Κι απ' τη λάσπη σηκωνόμαστε
μα απ' το φως πως να γλυτώσουμε,
που λιώνει μόνο το χιόνι;

Θρήνος του Braulio Arenas για τον Jorge Caceres

Χωρίς να κρεμάσει σε δέντρα τα φρούτα
Χωρίς ν' αναμένει την καλή συμβουλή
Χωρίς καν να προστρέξει σε παράθυρα
Χωρίς να ρέπει προς της αστραπής το μέρος
Χωρίς τις πανοπλίες να πλησιάσει
Χωρίς καρτέρι νά' χει στήσει στον Ιανουάριο
Χωρίς και την πόρτα να στέρξει ν' ανοίξει
Όταν ο Χόρχε έφυγε ταξίδι


(ο Jorge Caceres, ο Rimbaud του νοτιοαμερικανικού υπερρεαλισμού, αυτοκτόνησε σε ηλικία μόλις 26 ετών το 1949)

*πηγή: ΒΙΚΤΩΡ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ: ΥΠΕΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ "ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΙ", εκδόσεις πολύτυπο, Αθήνα 1986.

Απολίθωση χιονιού

Περπατήσαμε ως το πέρας του χιονιού κι ανακαλύψαμε δυο πέτρινες ολόσωμες νιφάδες.
Βαλθήκαμε να τις λιώσουμε αλλά η μόνη μας τύχη ήταν ο διαμελισμός τους,
μέλη αμίλητα -κάποτε παγωμένα- που θύμιζαν το ασύνδετο των σαρωμένων μας υπάρξεων.
Πόσο να αντέξει η πέτρα όταν τη θρυμματίζεις με κύματα εσωτερικής αντανάκλασης;

ΑδύΝΑτη ΠΝΟΗ

Σκισμένος στα βράχια της ανέφικτης
επιστροφής στην αθωότητα
έπλεξα δυο πανωφόρια για να ζεσταθούμε -μα και τα δυο στο νούμερό μου.

Χρήσιμα τα δάκρυα για να ξεπλύνουν τη λύπη σου
και τόσο βαριά για να τ' αντέξει η ανάσα μου.

Αυτόν τον κόμπο ποτέ δεν τον έλυσα,
μόνο τον συνήθισα.

Έκτοτε σου μιλάω σκυφτός,
αλλά σε σκέφτομαι ορθός.

Σε παραλίες αμάραντες και νύχτες κόκκινες,
χωρίς λόγια -εύκολα ο φλοίσβος τα νικούσε-
πόσες πορφύρες πνίγηκαν σε κείνα τα νερά;

Κι ακόμα βουτάω για τα μαργαριτάρια σου αλλά το σκάφανδρο τρύπησε
και δεν αντέχω άλλο να ψάξω, παρά μόνο να βγω στην επιφάνεια
φωνάζοντας τη ζωή που ξέχασα πίσω
αντλώντας λαίμαργα απ' το θάνατό της.

Πολική με διολίσθηση

Απελευθέρωσέ με από την παρουσία-απουσία σου
δώσε μου λίγο χώρο να απλώσω τα όνειρά μου
κι ευώδιασε την ασύμμετρη απειλή σου με αναμνήσεις
-απ' αυτές που επικαλούμαστε μόνο όταν θέλουμε εμείς.

Κι εγώ θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια
και θα σου πλέξω με χρυσή δαντέλα γάντια για το κρύο
για να μη φοβάσαι να προχωράς μόνη σου ανάμεσα από πολυκατοικίες
και ν'απαρνιέσαι κάθε τι που σου βαραίνει την πεντάμορφη ψυχή σου
-ψυχή μου.