Πωλ Ελυάρ (απ'τη συλλογή "Εύκολο") :

Φκιάσαμε τη νύχτα κρατάω το χέρι σου ξαγρυπνώ
Σε στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις
Χαράζω πάνω σ' έναν βράχο το άστρο με τις δικές σου δυνάμεις
Βαθιά αυλάκια όπου η καλοσύνη του κορμιού σου θα βλαστήσει
Λέω του εαυτού μου την κρυφή φωνή σου τη δημόσια φωνή σου
Ακόμα γελάω με κείνη την αγέρωχη
Που τη μεταχειρίζεσαι σα ζητιάνα
Τους τρελούς που σέβεσαι τους απλούς που συγχρωτίζεσαι
Και μες στο κεφάλι μου όταν σιγά σιγά συμφωνεί με το δικό σου με τη νύχτα
Θαυμάζω την άγνωστη που γίνεσαι
Μια άγνωστη όμοια με σένα όμοια με ό,τι αγαπώ
Που είναι πάντα καινούριο.

μετάφραση: Μάτση Χατζηλαζάρου

Ο Κύκνος

Κύκνειο άσμα απέραντης καταιγίδας
αφρός της μετέωρης παγίδας
και δύση της χρηστής εφεύρεσης

προς το αύριο

Εφέ μιας οπτασίας εσωτερικής
έσυραν τα παλλόμενα σύννεφα
ως το τέλος της γραμμής

Μια στρατιά ασμάτων
προς την ομορφιά της μόνης ένωσης
έφερε το Θεό σε αμηχανία

Ζώο που θέλησες να σμίξεις με τον εαυτό σου τόσο
ώστε να τον ανάγεις σε μοναδικό, απροσπέλαστο,
αιώνια όμοιο,
με σένα το ίδιο.

Επεισόδιο

Στραμμένος στη φυγή της καταιγίδας
καθώς διαλύονται τα σύννεφα
κι εγώ που έψαχνα το δρόμο αναμεσά τους
γυμνός μέσα στη θεομηνία
τώρα τι να διακρίνω σε τέτοιο ορίζοντα;

Και προχωράω με εικόνες πεθαμένες
στο τώρα μου ματαιωμένες
μα επίμονα δικαιώνω το κάθε μου βήμα
-ποτέ δεν πρόδωσε άνθρωπος το εγώ του-

Άνθρωπος τότε, τώρα
ερπετό με λογική θηλαστικού,
χαμαιλέοντας με συνονθύλευμα χρωμάτων.

Μάρτιος '09

Το ξεγέλασμα μιας πεταλούδας

Το φύλλο σαν από καιρό να περίμενε, υποδέχτηκε μια χαμένη πεταλούδα. Το βάρος της μόνο να το φανταστείς μπορούσες. Το χρώμα της πολύχρωμο, μα η αφέλειά της μοναδική. Παρακαλούσες να μείνει εκεί για όσο κρατάνε τα βλέφαρά σου μα την ίδια στιγμή περίμενες πως και πως να την προλάβεις να πετάξει και να δεις τα φτερά της να αφήνουν πολύχρωμες στιγμές στον ουρανό. Και μην μπορώντας την αναμονή, η εικόνα αυτή σε κέρδισε, και η πεταλούδα πέταξε κι έμεινε μόνο μια γλάστρα.

Ηνίοχος υβριστής

Ένας ηνίοχος παλεύει με τη σκουριά
χρεώνει τα ηνία
και ψάχνει δρόμο ανοιχτό
να τρέξει σαν άλογο.

Όπως έτρεξε άφοβα
να δώσει χρησμό στον Απόλλωνα,
κοιτώντας κατάματα το Θεό
που τόσο Τον ζήλεψε

κι έγινε αστερισμός.