Σχήμα (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης)

Συ που 'χεις φτερά
και η αδυναμία τα κατάλυσε
τα έκανε και σπάσανε
τώρα υπόμενε την πίκρα
δεχόμενος τα σβησμένα όνειρα
κατάλαβε πως από την αδυναμία σου
δημιούργησες την παρεξήγηση.
Συ που ονειρεύτηκες νάσαι
καθρέφτης καθαρός
της φωτεινής χάρης του ήλιου
νάναι μια στάλα που τον ήλιο αντανακλά
και απ' αυτόν μετά λειώνει και σβήνει
Μάη και Γιούνη το φεγγάρι τ' ολόγιομο
δυο μήνες περάσαν δίχως να το χαρείς.
Μπόρεσε τουλάχιστο καλύτερος να γίνεις
νικώντας τον πόνο που σε τρώει
σαράκι καθημερινό
που σε μακραίνει απ' ό,τι είσαι.

(Ιούλιος 1930)

Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988)

Θαλάσσια επίκκληση

Για ποιό λόγο ξυπνάς,
όταν έχεις ματώσει τη θάλασσα
και κυβερνάς ένα διάτρητο καράβι;

Σύννεφα τρεμοπαίζουν στο μπαλκόνι
κι εγώ κλεισμένος στο αμπάρι
να ψάχνω το δρόμο για το μοναδικό,
σίγουρο σπίτι της νιότης.

Μα η πυξίδα ναυάγησε
και -ευτυχώς- τα νερά βαθαίναν
όσο φοβόμουν να βουτήξω.

Μάρτιος 09

Σχίσμα ζωής

Πόροι πάθους άνοιξαν

να υποδεχτούν βροχές

-άστατες μα δυνατές-

εισέβαλαν από κάθε αμυχή

άδραξαν τη μέσα φωνή

κι εκείνη ορμητική

ξεχύθηκε στη γη

σείωντας μόνο

μια μικρή

μικρή

σχισμή.

10.4.09

Σου γράφω από ένα τόπο μακρινό. (Ανρί Μισώ, 1899-1984)

Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα. Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπυτος. Ο ήλιος δεν έρχεται παρά στην ώρα του.

Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο.

Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι.

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης