Αίμα ενός άλλου

Ας έπαιρνα μια στάλα απ' το αίμα σου,
να το ολοκλήρωνα
ενώνοντάς το με την χρεωμένη μου ανάσα
και το στραπατσαρισμένο είναι μου
να σού' δινα
για μια στάλα απ' το αίμα σου
να το κρατήσω στην καρδιά μου
και να λυτρώσω το δικό μου
που με πνίγει σε αδέκαστες χαράδρες.

Απρίλιος '09

Επιρροή ουρανού

Περπάτησες
και βλάστησες το δρόμο
τώρα προσέχεις
μήπως μαραθεί ο ουρανός
και δεν προλάβουμε να τον δούμε
όπως όταν άνοιξε τα χρώματα
στα μάτια σου.

Αποκρυστάλλωση

Ευχάριστα σε βρίσκω να σαρώνεις τις χαραυγές
να μπλέκεσαι με τα στόματα που πάγωσαν.
Κρύσταλλο.
Σε κρατάει πνιγμένη μια σταγόνα από υδράργυρο
εφοδιασμένα τα κύπελλα της ανημποριάς με πόνο και μνήμη
πρόσφορα τα αφήνεις
κι ένα χαμόγελο χάρισμα για κάθε γουλιά
μέχρι να γίνει η θλίψη όνειδος
κι ο οδυρμός μουσικός σκοπός.

Απρίλιος '09

Η Βροχή και ο γελωτοποιός

Αστράφτει μέσα μας το μάτι του κόσμου
από καιρό μας ρίχνει στο βάλτο
καταδικές του οι θελήσεις για ποτάμια με βάθος
μα πως να αποφύγεις τον πάτο
ταγμένος στη φωνή σου
αντιστέκεσαι γυμνός ψάχνοντας την αχτίδα
που θα διαλύσει το φως
στο μόνο αποδεκτό ημίφως
εσύ ένας γελωτοποιός.

Φωνές

Πως να σηκωθείς;
πεθαμένες σκιές γύρω σου.
Διώχνεις τις κουρτίνες,
και μένεις ακόμα πιο μόνος
πιο έτοιμος,
να οργιάσεις με τα σύννεφα,
να υποδεχτείς τ' αφόρητα.

Κυματιστή σιωπή σπάει σε χρώματα ξερά,
κι ερμητικά διαλύεται για να φτάσει στα πόδια σου
κοχύλι, σχηματισμένο από την προσμονή σου για όνειρα.

Άκου τη βροχή.
ψιθυρίζει,
πιο δυνατά,
κι απ' το θόρυβο της παραλιακής
κι απ' το χτύπο του πάθους σου
που τίποτα δεν υπομένει.

Μάρτιος '09

Αδημονία

Πότε θα φανεί το άστρο μας;
Πότε θα διασυρθεί ο πόθος μας;

Σύντομα θα περάσει το σύννεφο και η βροχή του θα μας βρει γυμνούς
Σύντομα θα σε θυμάμαι να εξατμίζεσαι και θ' αφήνομαι να εξατμιστώ μαζί σου.

Κι αφρόντιστες αδυναμίες της κάθε μέρας θα γίνουν κτήμα μου
με κρουστές ηδονές που θα ανατινάζουν τη φτήνια μου
ασχημάτιστα αλλά όμορφα, ιδιαίτερα,
με μια λάμψη αόρατη και τόσο ισχυρή
που θα παρασύρει κάθε μου κύτταρο που δεν μπόρεσε να ζήσει
σε αρμονία με τα υπόλοιπα
σε σύμμιξη με το εγώ μου.

Μάρτιος '09

Μίλτος Σαχτούρης - Το Άσπρο Περιστέρι ( απ' τη συλλογή "ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια" 1998, αφιερωμένο στον Γιώργο Στενό )

Σήμερα ήρθε και κάθισε στο περβάζι
του παραθύρου μου
ένα άσπρο περιστέρι.
-Τί γυρεύεις εδώ, του είπα,
μήπως σου δώσαν λάθος διεύθυνση;
-Καθόλου, μου απάντησε, τί νομίζεις
το περβάζι σου είναι μόνο
για μαύρα πουλιά;
Έκανε δύο τρείς βόλτες πάνω κάτω,
άφησε μιά κουτσουλιά και πέταξε,
αφήνοντάς με έκπληκτο!

Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο... ( Γιώργος Σαραντάρης )

J' ai cueilli ce brin de bruyere G. Apollinaire Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο ο ύπνος με εμπόδιζε να την δω στα μάτια Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα Μου 'λεγε πως μ' αγαπούσε, αλλά δεν το άκουγα καθαρά Μου 'λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα Τ' αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της Η καινούρια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη. (6.11.1938)