Απόκριση

Εφευρίσκεις τη γοητεία
πλάθοντας σύμβολα
θυμικά
εμμένοντας σε όνειρα
αναιμικά.
Με όση χαραυγή μας απέμεινε
χαράξαμε τις μέρες μας
με χρώμα ευφορίας
βουβής.

20.6.09

Ερωτική Περίπτυξη

Εκείνο το βράδυ ήθελε να κάνει λάθη. Nα ξεχάσει το αδιέξοδο κι ας το' βλεπε μπροστά του. Αψήφισε την ματαιότητα και συγκρούστηκαν μετωπικά. Η αύρα της τον περικύκλωσε, στροβιλίστικε μέσα της. Το βράδυ φάνταζε μουντό αλλά δύσκολα το προσπερνούσες. Ήθελε να την αγκαλιάσει. Να χαθεί μέσα του για όσο κρατούσε. Του ζήτησε τα πάντα και δε συμβιβάστηκε με τίποτα άλλο. Αυτός ένιωθε τα πάντα αλλά αδυνατούσε να δώσει ό, τι ζητούσε. Οι συζητήσεις τους ατέλειωτες -ωχριούσαν μπροστά στα σώματά τους. Την πήγε ως τον τοίχο φιλώντας την, κι αυτή του έδωσε τον πιο βαθύ αναστεναγμό της -η χαριστική βολή. Ένας χείμαρρος ερωτικής επιθυμίας τον έπνιξε. Πιάστηκε από πάνω της σαν να ήταν το μόνο σωσίβιο -και ήταν. Αφέθηκε στα χέρια του. Τον έσωσε. Διασώθηκε άλλη μια φορά ο έρωτας. Διασώθηκε ή τους νίκησε; Τους έκανε ό, τι ήθελε. Τους έριχνε στα πιο απόκρημνα φαράγγια και τους υποδεχόταν μ' ένα στρώμα τρυφερότητας. Η πτώση ανώδυνη. Αλλά στη διάρκειά της γεννήθηκαν οι πιο παράλογοι φόβοι. Κι αυτός άβοφα κι ασύδοτα χάραζε μέσα της το όνομα του και της το υπογράμμιζε μέσα απ' την ηδονή της. Μια ηδονή που του θύμιζε πως ήταν ζωντανός. Του έστελνε τα πιο εσωτερικά της σήματα -σήματα κινδύνου; Αντανακλούσαν πάνω του και διαμόρφωναν ακόμα πιο ανεξίτηλα τις κινήσεις του. Επισήμαιναν πως ό, τι κάνουν είναι επιταγή μιας βαθύτερης, μη αναστρέψιμης βούλησης. Ενός Θεού που βρισκόταν και στους δυο το ίδιο και τους κατεύθυνε με μαεστρία. Προς τα πού; Προς την υπερνίκηση της ρουφήχτρας που ονομαζόταν χρόνος, την παραμέριση του θανάτου που ονομαζόταν ύπνος. Γι΄αυτούς έτσι ήταν. Αλλά και για καθέναν που εκείνη τη στιγμή κουβαλούσαν μέσα από εκείνη την πράξη. Μέσα απ' το άχρονο των ερωτικών στιγμών τους. Μέχρι που ξημέρωσε κι ο ήλιος για άλλη μια φορά επαλήθευσε τον Θεό, βρίσκοντάς τους μονιασμένους στο κρυσφήγετό τους. Μακριά απ' τις προσβολές της μνήμης που ξεμύτιζε απ'τα παράθυρα και ξεσήκωνε τον ύπνο τους.

Απρίλιος '09

Επίπτωση

Πέσαμε με φόρα
στη σιωπή μας
άδολα τα βλέμματά μας
μα κρυμμένα
σίγουρα θα κάνουμε εντύπωση
όταν κοιτάξουμε το φεγγάρι
ταυτόχρονα.

19.6.09

GIACOMO LEOPARDI:

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ


Καρπερή μάνα μου γη,
ιδέ, σου παραδίδω τη ζωή που μού' δωσες,

Καλότυχες και ακριβές κι ευλογημένες
οι αρχαίες εποχές, που να πεθάνουν
έτρεχαν για την πατρίδα όλοι μαζί,
κι εσείς πάντα ένδοξα και τιμημένα,
θεσσαλικά στενά,
όπου η Περσία και η μοίρα πιο αδύναμες
φανήκανε από μια χούφτα αγνές και θαρραλέες ψυχές!
Πιστεύω ότι τα δέντρα, τα λιθάρια και το κύμα
και τα βουνά σας στον διαβάτη
με ανεπαίσθητη φωνή
αφηγούνται πως όλη ετούτη την ακτή
σκεπάσανε οι ανίκητες στρατιές
κορμιών που στην Ελλάδα ήτανε ταγμένα.
Και τότε, άνανδρος και αιμοδιψής,
ο Ξέρξης από τον Ελλήσπονο διαφεύγει,
περίγελος των επερχόμενων αιώνων,
ενώ στο λόφο της Αντέλας, όπου πεθαίνοντας
ξέφυγε απ'το θάνατο η ιερή στρατιά,
ανέβηκε ο Σιμωνίδης,
κοιτάζοντας τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γη.