Υπάρχει στο είναι
κάτι το ξέχωρα προκλητικό για τον άνθρωπο
κι αυτό το κάτι είναι ακριβώς.
Α. Αρτώ
Καλύτερα να πηγαίνεις στις μύτες των ποδιών σου
Παρά με τα τέσσερα!
Καλύτερα να περνάς από μια κλειδαρότρυπα
Παρά από ορθάνοιχτες πόρτες!
(Νίτσε, Χαρούμενη Γνώση, ποίημα με τίτλο ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥ ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΩΝ)
Καίγομαι και τρώω τον εαυτό μου.
Ό,τι πιάνω γίνεται φως
Ό,τι αφήνω είναι στάχτη:
Φλόγα είμαι, σίγουρα!
(Νίτσε, Χαρούμενη Γνώση, απ’ το ποίημα ECCE HOMO)
Το δηλητήριο που σκοτώνει τις πιο αδύναμες φύσεις δυναμώνει τις ισχυρές – οι οποίες επίσης δεν το ονομάζουν δηλητήριο. (Νίτσε, Χ.Γ., σ. 68)
Αυτό με το οποίο θέλει να δώσει τις αποδείξεις της η ηθική το αναιρεί την ίδια στιγμή μέσω του κριτήριού της για το τι είναι ηθικό! (Νίτσε, Χ.Γ., σ. 72)
Η διαφθορά είναι απλώς μια άσχημη λέξη για το φθινόπωρο ενός λαού. (Νίτσε, Χ.Γ., σ. 77)
Να ξεμπερδέψουμε με την υπόθεση των πράξεών μας
με το πεπρωμένο
και με την επικρατούσα
εξουσία
σημαίνει ότι επιβάλλουμε
τη θέλησή μας
μ έναν τρόπο
τόσο καινούριο
για να δείξουμε ότι η ρυθμική τάξη των πραγμάτων και της έκβασης που έχουν τα πράγματα άλλαξαν την πορεία τους
(Αρτώ, Γ.Υ.Θ., σ. 36)
«Το να βρεθεί κάποιος, έστω και για λίγο, μόνος σ’ ένα δωμάτιο μ’ ένα ανθρώπινο πλάσμα του αντίθετου φύλου, χωρίς εκείνη να φοβηθεί πως εκείνος θα της επιτεθεί, είναι κάτι που ούτε καν περνάει απ’ το μυαλό του θωρακισμένου ανθρώπου» (Ράιχ, Δ.Χ., σ. 52)
«Η συζυγική αγάπη δεν έχει καμιά σχέση με την άδεια γάμου. Η ανάπτυξη της συζυγικής αγάπης είναι απλή. Εύκολα κατορθώνεται» (Ράιχ, Δ.Χ., σ. 54).
«Ναι, Ανθρωπάκο, σου είναι πιο εύκολο να καταβροχθίσεις την ευτυχία σου παρά να την προστατέψεις» (Ράιχ, Α.Α., σ. 38).
«Αυτός είσαι συ, Ανθρωπάκο. Καλός είσαι στο να κερδίζεις, στο ν’ αδειάζεις με την κουτάλα κάτι έτοιμο, αλλά να δημιουργείς, είσαι ανίκανος. Γιαυτό είσαι αυτό που είσαι. Γιαυτό περνάς όλη σου τη ζωή μέσα σ’ ένα γραφείο, ή μπροστά σ’ ένα ταμπλώ σχεδίων, ή μέσα σ’ ένα συζυγικό σακάκι, ή σε μια αίθουσα διδασκαλίας να μαθαίνεις γράμματα τα παιδιά που μισείς» (Ράιχ, Α.Α., σ. 42).
«Για ρίξει μια ματιά στους πατριώτες σου: δεν περπατάνε, πηγαίνουνε μαρς. Δεν μισούν τον εχθρό˙ έχουν "εχθρούς κληρονομιάς" που ανταλλάζουν κάθε δέκα χρόνια, κάνοντάς τους "φίλους κληρονομιάς", και ξανά "εχθρούς κληρονομιάς"» (Ράιχ, Α.Α., σ. 43).
«Το φυσικό, το "θεϊκό", το "καλό", παραμένουν απρόσιτα, επειδή ο ανθρώπινος χαρακτήρας δεν είναι δομημένος σύμφωνα με τις ανάγκες του, αλλά σύμφωνα με την επιφανειακή, παρορμητική και άσκοπη ανορθολογικότητα» (Ράιχ, Π.Μ., σ. 78)
«Η φύση: δηλαδή, να τολμάς να είσαι μη ηθικός όπως η φύση» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 107).
«η ανελεύθερη θέληση απαιτεί μια ξένη θέληση» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 123)
«"Εκτός αν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά": ω, πόσο πολύ απέχουμε απ’ αυτή την ψυχολογική αφέλεια!» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 167)
«Πότε και πού έμοιασε ένας άνθρωπος κάποιας σπουδαιότητας με το χριστιανικό ιδεώδες; (…) –ας ξεφυλλίσουμε όλους τους ήρωες του Πλουτάρχου» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 184).
«ζούμε στην εποχή της σύγκρισης, (..) η ενστικτώδης δραστηριότητά μας είναι να συγκρίνουμε ένα ανήκουστο αριθμό πραγμάτων» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 184)
«Η δυσπιστία στρέφεται προς τις εξαιρέσεις» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 230).
«για να μπορεί ο άνθρωπος να σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να είναι ικανός να γίνει και κακός» (Νίτσε, Θ.Δ., σ.236).
«Μια απορριπτέα πράξη σημαίνει: ένας αποδοκιμαζόμενος κόσμος γενικά…» (Νίτσε, Θ.Δ., σ.239).
«Πρέπει να είναι κανείς αρκετά φιλόσοφος για να θαυμάζει ακόμη και αυτό το μηδέν» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 245)
«εμείς βλέπουμε κάτι άλλο στην καρδιά των πραγμάτων: την αινιγματική φύση μας, τις αντιφάσεις μας, τη βαθύτερη, πιο οδυνηρή, πιο δύσπιστη σοφίας μας» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 256).
«Όποιος βρίσκει εύκολα την αρετή, γελά επίσης μαζί της» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 256).
«Δεν είναι θέμα να προπορεύεσαι, (…) αλλά να είσαι ικανός να πηγαίνεις μόνος, να είσαι ικανός να είσαι διαφορετικός» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 283).
«"Από τους καρπούς τους θα τις γνωρίσετε" – δηλαδή, τις "αλήθειες" μας: αυτός είναι ο συλλογισμός των ιερέων μέχρι σήμερα» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 308).
«το σκιάχτρο του αρχαίου φιλοσόφου: ένα φυτό αποσπασμένο από κάθε έδαφος˙ μια ανθρώπινη φύση χωρίς ιδιαίτερα ρυθμιστικά ένστικτα˙ μια αρετή που "αποδεικνύεται" με λόγους. (…) Ο Σωκράτης είναι η στιγμή της βαθύτερης διαστροφής στην ιστορία των αξιών. (…) Υπάρχει κάτι το ανάρμοστο στο να δείχνεις όλα τα χαρτιά σου» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 340).
«Κατά βάθος, η ηθική είναι εχθρική προς την επιστήμη» (Νίτσε, Θ.Δ., σ.353)
«Πρέπει να πηγαίνει κανείς το θάρρος και την αυστηρότητά του τόσο μακριά ώστε να αισθάνεται μια τέτοια υποταγή όπως μια ντροπή» (Νίτσε, Θ.Δ., σ. 363).
»…Argentée, légère, telle un poisson ;
Ma barque, à présent, vogue dans l’espace. »
Friedrich Nietzsche
»…Επάργυρη, ανάλαφρη, ίδια ένα ψάρι˙
Η βάρκα μου, στο παρόν, πλανεύεται μέσα στο χώρο.»
πηγές: Friedrich Nietzsche, Η Χαρούμενη Γνώση, εκδ. Εξάντας. 1882. (Χ.Γ.)
Friedrich Nietzsche, Η θέληση για δύναμη, εκδ. Βάνιας. (Θ.Δ.)
Karl Jaspers (1883-1969), Friedrich Nietzsche. 1936.
Wilhelm Reich, Άκου Ανθρωπάκο, εκδ. Πύλη. 1945. (Α.Α.)
Antonin Artaud, Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του Θεού, εκδ. Αιγόκερως. 1948. (Τ.Υ.Θ.)
Wilhelm Reich, Ta παιδιά του μέλλοντος, εκδ. Αποσπερίτης. 1950. (Π.Μ.)
