Καλημέρα φλόγα.
Απλώνει προς το μέρος μου τα μακριά, μαύρα της γάντια.
Κι είναι πρωί φωτιά αυγή σκοτάδια λάμψη.
Καλημέρα φλόγα.
Δεν με καις.
Αλλού με πας.
Και, ω φλόγα, θα γίνω στάχντη αν μ' απαρνηθείς.
Λοιπόν, όπως πέφταν τ' αστέρια από τον ουρανό μες στην αόρατη λάμψη που μέσα της βυθιζόμουν με ηδονή,
Τα χέρια της έβαλε στο λαιμό μου και καθώς με κοίταζε στα μάτια μ' αυτό το βλέμμα που τα μάτια ρουφάει, είπε: "Εσένα θα' πρεπε να είχα αγαπήσει".
Θυμήσου αυτά τα λόγια στα χρόνια που θα 'ρθουν, εσύ, η μόνη άξια να ενσαρκώσεις την ασύγκριτη αγάπη για μιαν άλλη που για πάντα έχει χαθεί,
Ίσως ποτέ δε θα τα ξαναπείς
Στο σταυροδρόμι των ρυτίδων, κάτω από τον ουρανό των μαραμένων ημερών, των ξεχασμένων πόθων.
Φιλώ τα χέρια σου,
Έχεις κάθε δικαίωμα να μη με αγαπάς
Ανόητος όποιος δεν το αναγνωρίζει
Φιλώ τα χέρια σου.
Ψηλά στον ουρανό ανεβαίνουν ήρεμοι ατμοί και το τραγούδι ενός πουλιού τόσο άσχημου που το διώχνουν τα σύννεφα, ενώ ο ουρανός, όταν αυτό το μοναχικό πουλί πετά, γίνεται πιο φωτεινός, πιο καθαρός,
Φιλώ τα χέρια σου.
Φιλώ τα χέρια σου πριν φύγω για τη νύχτα, την ώρα που έρχονται οι εφιάλτες, όταν εσύ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι, όταν με σκέφτεσαι και όταν με ξεχνάς.
Φιλώ τα χέρια σου, είσαι ελεύθερη να μη με αγαπάς. Και συ,
Θυμάσαι εκείνη τη σειρήνα από κερί που μου 'χεις δώσεις;
Ω να πεθάνεις δεν μπορείς από την μεταμόρφωση του έρωτά μου, ζεις απ' αυτήν εις τον αιώνα.
Γιατί μόνο τον έρωτα αποζητάς εσύ, τον έρωτα ποθεί εκείνη.
Ποτέ δε θα πεθάνεις
Μόνο τη μέρα που θα 'χω ξεχάσει ότι αγάπησα.
Αυτή η σειρήνα που μου έχεις δώσει, είναι εκείνη.
Ξέρεις ποια τρομαχτική σειρά συμβόλων με οδήγησε από σένα, που υπήρξες το αστέρι, σε κείνη που είναι η σειρήνα;
Ω αδελφές παράλληλες του ουρανού και του ωκεανού!
Είσαι όμως εσύ.
Σε συνάντησα μια άλλη νύχτα,
Μια περίφημη νύχτα καταιγίδων, δακρύων, τρυφερότητας, οργής,
Ναι, εσένα συνάντησα, ήσουν εσύ.
Όταν όμως σε πλησίασα, όταν σε κάλεσα και μίλησα,
Κάποια άλλη γυναίκα μου απάντησε:
Πώς ξέρετε το όνομά μου;
πηγή: Robert Desnos, Ποιήματα, μτφρ: Βερονίκη Δαλακούρα, εκδ. Εστία.
Απλώνει προς το μέρος μου τα μακριά, μαύρα της γάντια.
Κι είναι πρωί φωτιά αυγή σκοτάδια λάμψη.
Καλημέρα φλόγα.
Δεν με καις.
Αλλού με πας.
Και, ω φλόγα, θα γίνω στάχντη αν μ' απαρνηθείς.
Λοιπόν, όπως πέφταν τ' αστέρια από τον ουρανό μες στην αόρατη λάμψη που μέσα της βυθιζόμουν με ηδονή,
Τα χέρια της έβαλε στο λαιμό μου και καθώς με κοίταζε στα μάτια μ' αυτό το βλέμμα που τα μάτια ρουφάει, είπε: "Εσένα θα' πρεπε να είχα αγαπήσει".
Θυμήσου αυτά τα λόγια στα χρόνια που θα 'ρθουν, εσύ, η μόνη άξια να ενσαρκώσεις την ασύγκριτη αγάπη για μιαν άλλη που για πάντα έχει χαθεί,
Ίσως ποτέ δε θα τα ξαναπείς
Στο σταυροδρόμι των ρυτίδων, κάτω από τον ουρανό των μαραμένων ημερών, των ξεχασμένων πόθων.
Φιλώ τα χέρια σου,
Έχεις κάθε δικαίωμα να μη με αγαπάς
Ανόητος όποιος δεν το αναγνωρίζει
Φιλώ τα χέρια σου.
Ψηλά στον ουρανό ανεβαίνουν ήρεμοι ατμοί και το τραγούδι ενός πουλιού τόσο άσχημου που το διώχνουν τα σύννεφα, ενώ ο ουρανός, όταν αυτό το μοναχικό πουλί πετά, γίνεται πιο φωτεινός, πιο καθαρός,
Φιλώ τα χέρια σου.
Φιλώ τα χέρια σου πριν φύγω για τη νύχτα, την ώρα που έρχονται οι εφιάλτες, όταν εσύ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι, όταν με σκέφτεσαι και όταν με ξεχνάς.
Φιλώ τα χέρια σου, είσαι ελεύθερη να μη με αγαπάς. Και συ,
Θυμάσαι εκείνη τη σειρήνα από κερί που μου 'χεις δώσεις;
Ω να πεθάνεις δεν μπορείς από την μεταμόρφωση του έρωτά μου, ζεις απ' αυτήν εις τον αιώνα.
Γιατί μόνο τον έρωτα αποζητάς εσύ, τον έρωτα ποθεί εκείνη.
Ποτέ δε θα πεθάνεις
Μόνο τη μέρα που θα 'χω ξεχάσει ότι αγάπησα.
Αυτή η σειρήνα που μου έχεις δώσει, είναι εκείνη.
Ξέρεις ποια τρομαχτική σειρά συμβόλων με οδήγησε από σένα, που υπήρξες το αστέρι, σε κείνη που είναι η σειρήνα;
Ω αδελφές παράλληλες του ουρανού και του ωκεανού!
Είσαι όμως εσύ.
Σε συνάντησα μια άλλη νύχτα,
Μια περίφημη νύχτα καταιγίδων, δακρύων, τρυφερότητας, οργής,
Ναι, εσένα συνάντησα, ήσουν εσύ.
Όταν όμως σε πλησίασα, όταν σε κάλεσα και μίλησα,
Κάποια άλλη γυναίκα μου απάντησε:
Πώς ξέρετε το όνομά μου;
πηγή: Robert Desnos, Ποιήματα, μτφρ: Βερονίκη Δαλακούρα, εκδ. Εστία.
