Η έχουσα

Κρουστά τα χείλια σου που σμίγουν σαν δύο σφαλιστά κοχύλια
Διατυμπανίζουν ενσυναίσθητα την παιδική ανεμελιά
Κι όλο άφατη μένει η λαλιά
Όταν χρωστάς ψυχή μου την πνοή σου σε άλλων κόσμων την ανείπωτη ουσία.

Δοτή ολοένα περισσότερο η υφή σου
Αισθητή των άδυτών σου η χλόη
Kι όλο μου λεν θα'ρθούν οι σταυροφόροι
Mα πως να κλέψουν την αείπνευστη πνοή σου;