Διαιρέσεις

Μία σαφής λάμψη διάττοντα αστέρα είσαι στο ασυνάρτητο όνειρο όπου με θύελλες προσκυνάω τη χρηστή σου άχνη μέχρι να βγεις από μια αχιβάδα για να τη διαλύσεις στα εξ ων συνετέθη και διαμελισμένος να αναζητάω τα μέλη σου.
Χέρια του πάθους κρατάτε τη θέλησή μου.
Χέρια του θέρους οκνηρά με σέρνετε σε πρασινογάλανα όνειρα.
Χέρια του κόσμου αγκαλιάστε ό,τι παρέχει την αέναη κοσμική κίνηση κι ας κλονίζεται η χρηστοήθεια.
Χέρια οπλισμένα αν και σε έρεβη κάποτε βυθισμένα αιώνια θα φυλάτε τη γνήσια αγάπη.

Άξεστα ήθη

Άξεστα ήθη μας καθορίζουν και πάλι προχωράμε με ένα απροσμέτρητο βήμα προς την καταστροφή σαν να πρόκειται για τη λύτρωση. Όταν ζητάμε εξιλέωση είναι γιατί φοβόμαστε την ποινή κι όταν είμαστε σε θέση να την επιβάλλουμε αντλούμε κύματα υπερηφάνειας και τιμής. Μιλάω για τιμή σε ένα τόπο που τη γέννησε για να την σκοτώσει. Η γνώση που διαθέτουμε σήμερα περί τιμής φτάνει μέχρι το πόσα λεφτά μπορεί να δαπανήσει ο καθένας για να καταστήσει τον εαυτό του κοινωνικά ευαρεστότερο, και τότε έρχεται η φιλάρεσκη κοινωνία να μας δώσει νέες τάσεις συμπεριφοράς που αν δεν τις ακολουθήσουμε το αυτοσυναίσθημά μας κινδυνεύει με κατακρήμνιση σε σύγχρονους καιάδες. Φτιάξαμε μία χώρα που διαθέτει σύστημα για να αυτοεξυπηρετείται και όχι για να εξυπηρετεί. Παραμένουμε κακοί μιμητές ξένων οραμάτων και προγραμμάτων καθιστώντας τους εαυτούς μας ολοένα ανευθυνότερους. Κάποτε μιλούσαν και δίδασκαν σ'αυτά τα μέρη γνήσιοι εκπρόσωποι ήθους και τώρα οι πολιτικές βγαίνουν από στόματα που μοναχά ανοιγοκλείνουν.
Και μετά απ'αυτήν την κατ'ευφημισμόν εξέλιξη τι;

Κατηγορώ

Ασύδοτα προσχώρησες στη δίνη των παθών. Κράταγες ένα εθεροβάμον όνειρο σαν φυλαχτό, και από ένα φυλαχτό που φοβήθηκες να αποκαλύψεις καθορίστηκε η ζωή σου.

Έψαχνες τα λάθη των άλλων για ν'αποφύγεις να τα κάνεις και κατέντησες να σέρνεσαι στην ανυπαρξία. Τη ζωή την ύψωσες σε ιδέα και ακόμα να τη φτάσεις. Περίμενες ότι θα ανυψωθείς μαζί της αλλά αυτή αποδείχθηκε πιο αυθύπαρκτη κι από σένα.

Τι ζητάς τώρα έρποντας ανάμεσα σε πάθη και αλήθειες; Μήπως κατάφερες ποτέ να τα διαχωρίσεις;

"Ας είναι", είπες, "σήμερα θα ξεχάσω το χθες και θα πορευτώ αθώα".

Μα δεν κατάλαβες ότι με το να ξεχάσεις την ίδια σου την ύπαρξη εξομοίωσες την αθωότητα με την εθελούσια λήθη, μεταμορφώνοντάς την σε λέπι. Είναι αλήθεια ότι ζεις μόνο κάτω απ'το νερό αξιοπρεπώς, το αναλλοίωτο φως σε τυφλώνει.

Προχωράς απ'τη μία πλάνη στην άλλη με την πεποίθηση ότι τις ξεπερνάς, ενώ τις συσσωρεύεις και τις κάνεις ολοένα δριμύτερες. Ποιός θα σε βγάλει τώρα απ'το αδιέξοδο; Μόνο μια αλυσιδωτή έκρηξη προς ένα βιβλικό τοπίο νομίζεις ότι σε καθαγιάζει ετερόφωτε άνθρωπε.

Λόγοι αναπόδραστοι

Oνειροβατώντας στην μέθεξη της ιδιοποίησής σου κι έχοντας μικρά μικρά ασυνάρτητα εφηβικά σκιρτήματα στην έπαλξη του άχρονου σηκού του Έρωτα ξέρω πως πατρίδα μου είναι το φως που αναβλύζει το ενιαίο σύμπαν της λεπτής μας αντίφασης της εγγύτερης στη φύση ομορφιάς ντυμένης άλυτα μυστήρια μέσα από ρακένδυτα τσαλαβουτήματα στα ένρινα νερά της αδιάσειστης φυγής από τη λογική προς την αλήθεια καθώς αγρός για τα κλωνάρια μας η ασύνειδη πηγή της αθέλητης μοίρας ενός λουλουδιού αναπόδραστου μέχρι να το ιδιοποιηθούμε μαραίνοντάς το στην κολυμβήθρα της συνείδησης.