Για ένα μαχόμενο συγγραφέα

Τέκνο της αγέρωχης προσμονής μέσα απ'τη θαυμαστή αντίθεση που ένωσε ο πόθος
Ποιός ήξερε τον ερχομό σου και ποιός έφερε τα φύλλα που έντυσαν τη σκέψη σου;
Ω εραστή του απόλυτου και δυνάστη του φλύαρου
Εσύ που ξέθαψες τις λαλιές της θύμησης και έζεψες τις άκρες του ονείρου
Για ένα ανθρώπινο "έλα" που τιθασεύει τη μητρική σιωπή
Για μια -αθόρυβα- αδυσώπητη αναζήτηση της πατρικής φιγούρας μέσα απ'το θολό τοπίο της αβίωτης εγκαρτέρησης.

α στερητικό

Σώμα από αμέθυστο με ξέβρασες στα βράχια της αδημονίας και θέλγοντάς με από τα μάτια τα μεγάλα της θύμησης μου φανέρωσες μπροστά μου την αθεράπευτη γλύκα της σύμπνοιας της γεννημένης από τα ζεστά δάχτυλα που ακουμπούν το ατελεύτητο.
Τώρα μόνος κοιτάω τα σύννεφα και οι αστραπές τους με προσκαλούν στο αδιόρατο που χάρισε η στιγμή της σύμμιξης.
Γιατί τόσα λόγια να κρύβουν τα συναισθήματα και τόσα συναισθήματα να κρύβονται στα λόγια;
Άγγιξα ουρανό με μία κίνηση για να λυγίσω κάτω απ'το βάρος της ευθυτενούς βούλησης που μ'έριξε στη γη να προσκυνάω το χώμα το γενεσιουργό γενεών που ανήγαγαν τα λάθη τους σε θρησκείες και τις θρησκείες σε λάθη.
Γιατί έπρεπε να γεννηθεί το ανεπίστρεπτο της ύπαρξης το εμπνευσμένο από αστείρευτες πηγές και βράδια αξημέρωτα σταυρωμένα στο αδύνατο επίτευγμα της αέναης επανάληψης του άχρονου πεπρωμένου.

Στη Λέσβο

Στου Μόλυβου την πέτρα λάξεψα τ'όνομά σου
για να το δουν οι πειρατές και να σωθεί η ομορφιά.
Στης Ερεσού τον απελεύθερο άνεμο χρωστάω τη φωνή
που έσπασε το στέρεο της ύπαρξης κι απίθωσε τον έρωτα.
Στων απολιθωμένων τη σήψη περιηγούμενος
ξερνάω -ανόητα αλλά υπόχρεα- τις λέξεις
τις χαρισμένες απ'τα βάθη της εγκόλπιας αφαλάτωσης.

Ομορφιά ασφοδέλινη

Την ομορφιά πως να την σύρεις στα τάρταρα όταν και αυτά ακόμα την αναδεικνύουν;
Την ομορφιά σου πως να την υποτιμήσω όταν σε μία στιγμή στίλβει την απαιδευσιά του κορμιού μου με γαρύφαλλα από αναστεναγμούς φλοισβίζοντες;
Όμορφη σε αποκαλώ κι αμέσως εμπνέεται το περιβάλλον φωτισμένο μέσα σε καύσωνα στιλπνής αβρότητας και στα ίδια τα μάτια που έβλεπα χθες την ασύδοτη θέληση για καταστροφή σήμερα βλέπω πηγάδια χωρίς πάτο και φόβο με ένα φως κατευθυνόμενο από τα βάθη θα έλεγες μιας αδέσμευτης αστραμοιβής -του έρωτα πηγής- και των ανεξερεύνητων μελλούμενων κλωστήριο και του ασφοδελού λειμόνα παρέκκλιση.
Την ομορφιά πως να την σύρεις στα τάρταρα όταν και αυτά ακόμα την αναδεικνύουν;

Κάποτε...

Κάποτε είδα μια άρρητη γυναικεία μορφή στο άκρος της νιότης να χτυπάει ένα καυτό σίδερο και να φωνάζει με όλη τη δύναμη της στριγγλιάς της το Θεό.
Κάποτε είδα ένα φιλόσοφο να μιλάει τη ζωή πλέκοντας το φόρεμα της στα μέτρα του και δίνοντας του ελαστικότητα τέτοια ώστε να χωράνε μέσα του και άνθρωποι ελέφαντες.
Κάποτε είδα ένα Χριστό να περπατάει ανάλαφρα διαλαλώντας την αγάπη και να κουβαλάει τον ενθουσιασμό του με την περιοπή του πάθους του για Θεό και λύτρωση.
Σήμερα η γυναικεία μορφή βαφτίστηκε, ο φιλόσοφος έγινε επιστήμονας και ο χριστός ιερέας
κι εγώ
-στο χείλος ενός ονείρου με πινελιές καθημερινής αισθητικής ενώ ζωγραφίζω το θαλάσσιο γίγνεσθαι του είδους που ενέχει την κόλαση και τον παράδεισο στην ίδια ένταση-
συνεχίζω να αποζητάω μορφές που θα αξίζουν να τις αναπολούν κάποτε...