Τι μένει μετά την περιήγησή μας στον κόσμο των ζωντανών;
Μήπως και ο θάνατος στους ζωντανούς δε ζει;
Γιατί να καταπολεμάμε με τη ζωή τη ζωή του αντί να τις ενώσουμε και μέσα απ'την ένωση να έρθει η δημιουργία;
Είπε και επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών με ένα λόγο παραπάνω να μην αφήσει το θάνατο να πεθάνει μαζί του.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
Πέρα απο τη ποιητική σου διάθεση ίσως η φράση "Μήπως και ο θάνατος στους ζωντανούς δε ζει;" να κρύβει την αλήθεια.
Ποιός μπορεί να θανατώσει το νεκρό;
Ουδεις..
Ίσως γιατί ο θάνατος έχει φύγει απο μέσα του.
Μιλώντας λίγο κυνικά είμαστε νεκροζώντανοι.
Πολύ μελαγχολικά όμορφο..
Αλλά και ο θάνατος στην ουσία,μια μορφή ζωής δεν είναι?
Καλύτερα απο το να ζούμε για το τίποτα.
Σου είπα ποτέ ότι θαυμάζω την γραφή σου; Κι αν ναι τι πειράζει ακόμα μία φορά;
έχω άσχημα νέα να χαρείτε
ο θάνατος είναι νεκρός
τον παγίδεψα με τα εξωτερικά μου χείλη
και τον έπνιξα με τα εσωτερικά
λακων,
ναι άλλα και ποιός μπορεί να αναστήσει ένα νεκρό; θέλω να πω, ναι ο θάνατος δε χαρίζεται στη ζωή.. αλλά όχι και να το φοβόμαστε σαν το διάολο! Γιατί αυτό σημαίνει ότι φοβόμαστε τη ζωή.. Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ.
an,
είναι αν θέλουμε να είναι, από μόνος του δεν είναι πάντως.. το δίπολο δημιουργεί. Καλώς ήρθες.
χνούδι,
είσαι πολύ καλή αλλά δε με πειράζει καθόλου αγαπητή μου :)
Είναι αμοιβαία η εκτίμηση ξέρεις..
το της πανΔώρας,
άντε να του κάνουμε και μία τρικούβερτη κηδεία! :)
ωραία αντίφαση, αυτή η κουβέντα, από έναν ονομαζόμενο "Ανέστης", λίγο ματά την κορύφωση του καλοκαιριού... οι μικροί θάνατοι, μήπως?
από τη βόλτα, στον κόσμο των ζωντανών, αποκόμισα μία σιωπή ή μία βαβέλ
αντίθετα, αυτό που ο καθένας τοποθετεί στο χώρο του αθάνατου-άφθαρτου είναι μελωδικό και λαλίστατο
"η ζωή με τη ζωή" μπορεί να είναι το πιο απλό, όπως και το πιο απαιτητικό.
ο πάτος πάντως του βαρελιού έχει μια οσμή από ξυνισμένο καλοκαίρι, αλλά και μια υπόσχεση για γλυκό κρασί του χειμώνα.
καλή επ(άνοδο), Ανέστη! και καλό καινούργιο τρύγο!
σε διαβάζω ανελλιπώς
Εδώ θα βυθιστώ...
Καλημέρα.
:)
σε επισκέπτομαι πρώτη φορά...
πρέπει να πω πως ήσουν ευχάριστη έκπληξη...
καλή σου μέρα :)
Σωστός. Και καλό είναι να μην ξεχνάμε το θάνατο. Φερόμαστε λες και θα ζήσουμε για πάντα.
Αν το θυμόμασταν δεν θα κάναμε ανάξια πράγματα για την επιταγή της σύντομης ζωής που μας έχει δοθεί.
imarias,
αυτή η σιωπή τελικά εφιστά την προσοχή στον κόσμο των ζωντανών..
μέσα στην ανεξιχνίαστη υπόστασή της η ζωή για τη ζωή μένει αναπόκριτη.
ευτυχώς αυτό το γλυκό κρασί ακουμπάει ερωτικά τα χείλη όταν γλυκαίνει και η ζωή.. σ'ευχαριστώ,
κι εγώ σε διαβάζω εξίσου :)
chryssa,
και καλά θα κάνεις :) εφοδιάσου με φιάλη οξυγόνου και βούτα!καλησπέρα
αγγελίνα,
καλώς σε βρίσκω, θα σε επισκεφτώ επίσης. σε χαιρετώ για τώρα..
λάκων,
ίσως αν ζούσαμε για πάντα να είχαμε πολύ περισσότερη υπομονή βέβαια.. που τόσο μας λείπει. καταλαβαίνω το ύφος σου πάντως, φταίει η αλαζονεία της προσφοράς μετά θάνατον ζωής ίσως; κάποιος είχε πει ότι η θρησκεία είναι μια πυγολαμπίδα που θα χαθεί στο φως της επιστήμης, αλλά δε νομίζω ότι το σκέφτηκε αρκετά εκτός κι αν είδε πολύ πολύ μπροστά..!
την καλησπέρα μου
Post a Comment