Μοναξιά που διαπερνάει τα στήθια τον έφερε μπροστά στο άστρο που ακτινοβολούσε την αλήθεια
Μπροστά στη λάμψη του -άμοιρος σκλάβος- έμεινε να κοιτάει την αδυναμία του να δει από μέσα της
Τυφλωνόταν όλο και περισσότερο αλλά το άστρο καθοδηγούσε τη σιωπή του σε ευγενικά ύψη
Σίγουρα θα ξεπέρναγε την καθημερινή ασυδοσία όσο η ψυχή του ατένιζε τον ωκεανό της αλήθειας
Σύντομα ντύθηκε την τύφλωση, ξέρασε τη μνήμη, ερωτεύτηκε τη λησμονιά
Έμεινε έτσι -καθηλωμένος μέσα στη βουβή του ενύπαρξη να ακούει την αλληλεγγύη του κόσμου και να της δίνεται μέχρι την εντελεχή αφοσίωση στο μη είναι του- για πάντα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
17 comments:
πολύ μου άρεσε...
κρατάω την μοναξιά και την κάνω άστρο, που με φωτίζει, με διαπερνά και με προχωράει σε μονοπάτια αλληλεγγύης..
Το να ερωτευτείς τη λησμονιά, κάποιες φορές είναι λυτρωτικό. Άλλες πάλι, σε κάνει ν' αδειάζεις ακόμα κι απ' τον ίδιο τον εαυτό σου.
Η μοναξιά πολλές φορές μας φέρνει κοντά στη γνώση.
Και αν τυφλωθούμε απο τη γνώση βλέπουμε με το μέσα φως.
Καμμιά φορά η μοναξιά ...
είναι ο καλύτερος σύμβουλος.
Ανοίγει δρόμους στην ψυχή μας,
ξεκαθαρίζει τις απόψεις μας,
μας ετοιμάζει για το επόμενο λάθος ...
Συμφωνω με τους προηγουμενους,με μια προυποθεση.Η μοναξια αυτη να ειναι μοναξια που επιλεγεις και οχι μοναξια που σου επιβαλλουν...
ελευθερία αραβανή,
χαίρομαι που σε βρίσκω. ωραία προσέγγιση αλλά πρόσεχε το άστρο γιατί όσο λαμπερό κι αν είναι παραμένει απομακρυσμένο..
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω. :)
madame de la luna,
είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.. αν ερωτευτείς τη λησμονιά και τη βάλεις δίπλα στον εαυτό σου τότε ίσως συμπορεύονται, ειδάλλως συγκρούονται.. δύσκολες ισορροπίες.
λάκων,
ακριβώς, το μέσα φως δεν προβάλλει χωρίς τη μοναξιά και την τύφλωση απ'το φως της γνώσης-αλήθειας..
side 21,
η μοναξιά είναι άκρως αξιοποιήσιμη όπως λες, αρκεί να ξέρουμε να την αγαπάμε, αρκεί να της παραδινόμαστε με εμπιστοσύνη.. τότε η μοναξιά γίνεται στήριγμα και καταφύγιο και δείχνει δρόμους(δες Ρ.Μ. Ρίλκε, Γράμματα σε ένα νέο ποιητή)..
Και το κλειδί για ολά αυτά δεν είναι άλλο από την καρτερική υπομονή.
elementstv,
η μοναξιά που σου επιβάλλουν δεν είναι μοναξιά, είναι μια ηττοπαθής συμβατική αποξένωση.. Ή καλύτερα είναι μια μοναξιά χωρίς αξία του εαυτού και αν σκεφτείς την ετυμολογία της λέξης(μόνη-αξία), αν δε νιώθεις ότι ο εαυτός σου είναι επαρκής και εκτιμητέος για να περνάς εποικοδομητικό χρόνο μόνος σου, χωρίς να σε καταδιώκουν αρνητικά συναισθήματα, τότε χάνεται όλη η ευγενής προσφορά της.. είπαμε, δύσκολες ισορροπίες.
Και ομως διαφωνω καθετως.Το οτι υπαρχει μοναξια που σου επιβαλλουν δεν σημαινει οτι δεν αισθανεσαι καλα με τον εαυτο σου.Μην ξεχνας αλλωστε πως ο ανθρωπος ειναι ζωο κοινωνικο.Δηλαδη εμενα πχ η γιαγια μου που βρισκεται μονη και ξεχασμενη στο σπιτι της ,χωρις να εχει κανεναν ,πρεπει να κανει ενδοσκοπηση εαυτου?Απλά μην κολλας στην μια πλευρα ,υπαρχουν παντα 2 οψεις...
Χμμ...μια εκκληση στη μοναξια η την αλληλεγγυη?γιατι συγκρουεις δυο εννοιες που εκ των πραγματων δεν συμβιβαζονται?η μοναξια οπως και η αλληλεγγυη σου χαριζονται ως"δυναμωτικο".η μοναξια θελει πολλους οσο παραδοξο κι αν ακουγεται.ποιος σε πληγωσε κι εσυ διαλεξες την αποστασιοποιηση?ποιον πληγωσες?να σου πω ενα παραμυθι?θα ειναι αποσπασμα κι εσυ βαλε τη συνεχεια..λοιπον:"Μονη,μονη ποσο μονη ενιωθε και τι εφταιγε γι αυτο?ενιωθε σα να μην ειχε καποιον να του χαρισει ενα μαδημενο τριανταφυλλο χαμογελωντας με αφελεια.ειχαν υπαρξει στιγμες μ εκεινον οταν την κοιτουσε στα ματια και ζητουσε κι αλλα φεγγοβολα βλεμματα.μα τωρα πως να του χαρισει κατι που κρυφτηκε πισω απο την απορριψη?ευχοταν στον υπνο του να του εμφανιστει σα νεραιδα οπως παλια.να τον παρει μακρια πανω σ ενα μονοκερο που κραταει γιασεμι στο στομα του να τρεχει πανω σε συννεφα.ζωγραφισε την ευχη της......"Ενταξει τωρα?καποιοι δεν μπορουν τη μοναξια.ποσω μαλλον προσωπα που φτιαχνουν παραμυθια.Καλημερα...
Άλλο μόνος και άλλο μοναχικός.
Μοναξιά μπορεί να αισθάνεται κανείς ακόμα και με εκατομμύρια ανθρώπους γύρω του.
Και όταν ένας άνθρωπος ανεβαίνει πνευματικά αισθάνεται μοναξιά και υποφέρει.
Όπως μια πυραμίδα που στη βάση είναι πολλοί και στην κορυφή ένας ή ελάχιστοι.
Ακριβώς ο άνθρωπος επειδή είναι κοινωνικό όν αισθάνεται μοναξιά όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει και αισθάνεται τυφλός όταν βλέπει αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι.
ξέρασε την μνήμη.... ερωτεύτηκε τη λησμονια...!!
Τόσο απλές λέξεις με τόσο πολύ αλήθεια ζωγραφισμένη ανάμεσα στα κενά από τα γράμματα!!!!
Μία νέα φίλη!
elementstv,
νομίζω ότι ο λάκων απάντησε άψογα..
συμφωνώ λοιπόν και το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, μόνο που όταν γεννιόμαστε η αξία του εαυτού μας είναι εκτιμημένη στο έπακρο λόγω των δικών μας ανθρώπων που μας περικλείουν με αγάπη. Γιαυτό σε ένα βαθμό τα μωρά έχουν απίστευτη διάθεση για παιχνίδια και ό,τι άλλο πλάθει ο νους τους.. Δυστυχώς τα γηρατειά είναι η άλλη όψη του νομίσματος.. πάντα, όμως, η ενδοσκόπηση μπορεί να βοηθήσει.
κατερίνα,
μια έκκληση στη μοναξιά που συμπλέει με την αλληλεγύη.. δε μίλησα για απομόνωση, πάντα μέσα στους άλλους πρέπει να έχεις το θάρρος της μοναξιάς, κι αν δεν το έχεις θα νιώσεις σίγουρα μόνος και μέσα στην οχλοβοή συνήθως είναι άσχημο συναίσθημα.. Το παραμύθι σου είναι ερωτικό, πάντα υπάρχει ο φόβος του να μείνει κάποιος μόνος όταν είναι ερωτευμένος, φόβος και έρωτας πάνε χέρι χέρι...
λάκων,
όπως είπα συμφωνώ με όσα λες.. και τα σχόλια σου πάντα καίρια. ;)
pandora's box,
ευτυχώς αυτά τα κενά ανάμεσα στα γράμματα χωράνε τις αλήθειες και δεν επιτρέπουν τις ελεύθερες πτώσεις..
καλώς σε βρίσκω. :)
Πολλοί αυτό, το ονομάζουν ωριμότητα...
Ενσυναίσθηση.. Αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό, συνειρμικά, διαβάζοντας το κείμενό σου. Ίσως είναι άτοπη η χρήση της εδώ (εσύ σίγουρα ξέρεις καλύτερα), όμως είναι ένα ζητούμενο για πολλούς (ίσως όλους) από εμάς, που νιώθουμε την ανάγκη της παρουσίας του 'άλλου', της συνύπαρξης ή απλά της αλληλεγγύης.. Η κατανόηση της 'αλήθειας του άλλου' προυποθέτει σίγουρα την ανακάλυψη της ατομικής μας αλήθειας.. Η μοναξιά αποτελεί πλεονέκτημα, αν επιθυμείς να προσεγγίσεις, σε ένα βαθμό έστω, το τελευταίο. Αν το καταφέρεις, η αλληλεγγύη είναι το αμέσως επόμενο (συνειδητό και ειλικρινές πια) βήμα..
paperflowers,
αυτό το σχόλιο διδάσκει οικονομία λέξεων!:) Συμφωνώ,η ωριμότητα είναι μια απαραίτητη προυπόθεση..Φιλιά
weirdo,
"Η κατανόηση της 'αλήθειας του άλλου' προυποθέτει σίγουρα την ανακάλυψη της ατομικής μας αλήθειας.. "
Κρατάω αυτό για να συνδέσω καλύτερα το εξαιρετικό κατα τάλλα σχόλιό σου με το κείμενο.. Πρέπει να ξέρει κανείς να έχει το θάρρος να βλέπει μέσα του για να μη φοβάται και την αλήθεια του άλλου. Ενσυναίσθηση είναι μια λέξη με δύσκολη εφαρμογή στην ιδανική της έννοια αλλά πάντα βοηθάει τις ανθρώπινες σχέσεις.. Η αλληλεγγύη έρχεται μετά όπως είπες και τις ολοκληρώνει. Φιλιά
πολλά ενδιαφέροντα λέγονται εδώ, θα σταθώ σε λίγα. Η ενσυναίσθηση ως τεχνική, αν αυτό ή και αυτό, εννοείται με τη λέξη, έρχεται να αναπληρώσει εκείνο το κενό που αναφέρεται από τον Ανέστη σαν ιδανική κατάσταση πάνω απ΄την κούνια, η προσφορά πλήρους και ανιδιοτελούς αγάπης. -που προσφέρει άμεσα και έμμεσα στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιβιώνει ψυχικά, αφού ολα του είναι και αποδεκτά και καλοδεχούμενα. αλλά ποιός μπορεί να επιστρέψει εκεί? όλοι το θέλουν και το αναζητούν από τους άλλους, συγκρούονται με την ίδια επιθυμια των άλλων και πάει λέγοντας. "μη γινεσαι παιδί" δεν λέμε?
και όμως πιστευω, μέχρι να διαψευστώ, ότι αυτή η ιδανική κατάσταση μπορεί δυνητικά να "αναπαραχθεί", όχι σαν διπλή και αμοιβαια μεταβίβαση-αντιμεταβίβαση, αλλά σαν σύμπτωση τέτοιων αναγκών ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρις μεσολάβηση ντιβανιών και εγχειριδίων. αφορμή είναι η φυσική έλξη -λίγο από παππού Πλάτωνα- το θέμα να μην παραμείνει κανείς εκεί, η έλξη είναι αφορμή.
η μοναξιά και ο "πάτος" είναι εντελώς απαραίτητη αν θέλει να κανείς να αυτοιαθεί πάντως, από πληγές που μάλλον άνοιξε μόνος του γαι να επιζητήσει από άλλους την γατριά. η μοναξιά, ενώ είναι ο μόνος χώρος που χωράει όλα μας τα συναισθήματα, μερικές φορές εκεί ακριβως, είμαστε τόσο αυστηροί και κακοί κριτές του εαυτού μας, που γι αυτό και για κανέναν άλλο λόγο την απευχόμαστε. δηλητιριάζουμε από μόνοι μας το άπλετο οξυγόνο που μας προσφέρει με καυσαεριουχες ενοχές.
στη μοναξιά βλέπει κανείς τις επαναλήψεις, τους επάλληλους κύκλους, την συμπεριφορά του ίδιου -κάτι σαν print preview, το λέω εγώ- και πάει παρακάτω, ή μένει στα ίδια, ή διαπιστώνει ότι "ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" κατά Πορτοκάλογλου.
φτάνει αυτή η δύναμη να μη φτάσει ποτέ να σε σκοτώσει, υπάρχει και αυτό. ούφ, πολλά είπα πάλι!
imarias,
έγινε μια πολύ όμορφη συζήτηση εδώ και χαίρομαι που τη συμπληρώνεις.
Συμφωνώ με το σχόλιό σου για την ενσυναίσθηση, έρχεται να αναπληρώσει ένα κενό λοιπόν, αλλά αυτό το κενό δε χρειάζεται να γίνουμε παιδιά για να αναπληρωθεί, μην ξεχνάς τον άκρατο εγωισμό του παιδιού, δεν μπορεί να δε με τα μάτια του άλλου ένα παιδί..
ότι δηλητηριάζουμε το οξυγόνο της μοναξιάς είναι πολύ εύστοχο.. όταν δεν πιστεύουμε στην αξία που έχουμε από μόνοι μας είναι που η ατμόσφαιρα βαραίνει και το νέφος επικρατεί.. Βέβαια ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό -κατά τον Νίτσε- αλλά όσο πιο συχνά φτάνεις στο σημείο μηδέν τόσο πληγώνεται η ευαισθησία σου, και μερικοί άνθρωποι τότε αντιδρούν άσχημα, αποξενώνονται και φοβούνται-αποφεύγουν τις αληθινά μοναχικές στιγμές που επαναλαμβάνω θεωρώ απαραίτητες για τις υγιείς ανθρώπινες σχέσεις.
Aυτά τα ολίγον ετεροχρονισμένα.. Και χαίρομαι που μακρυγόρησες :)
Post a Comment