Tuesday, October 7, 2008

Επιθανάτια εξανθρώπιση

Άστατα προχωρούσαν τα αδόκιμα σύννεφα της καρδιάς του
Μέσα από πόλους ενύπνιας θέλησης αδημονούσε να περάσει με ασελγείς κινήσεις
Σαν από πάντα τον καλούσε το θεόρατο έδαφος της Πλησμονής
Εγκλώβισε τα κοράκια του κι αφάνισε τους μύθους από πράσινο μήλο
Σαν από πάντα νέος, σαν από πάντα να του ανήκει το αείποτε
Εμπνεύστηκε κλεισμένος μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι από αμέθυστο την ένωση υπέρ του θαύματος
Ατένισε από πάνω του την επέλαση των αστείρευτων συνειδήσεων
Έσπασε το μπουκάλι με μία σκέψη-ενόρμηση
Και τα κομμάτια που τον θέρισαν εξανθρώπισαν το εβένινο κορμί του.

3 comments:

Unknown said...

μ'άρεσε.
σταράτο κι όμορφο, να σαι καλά.

Madame de la Luna said...

Ένωση υπέρ του θαύματος, δεν μπορεί παρά να με βρίσκει σύμφωνη.
Υ. Σ. Που έχεις χαθεί όμως εσύ;

Ανέστης Μ. said...

abttha,
ευχαριστώ. Νά'σαι καλά κι εσύ :)

madame de la luna,
σίγουρα δε θα διαφωνούσαμε εκεί ;)
Όντως άθηκα λιγάκι αλλά παραμένω εν ενεργεία..
Θα τα λέμε. Φιλιά