Στην απεραντοσύνη του εγώ μου
Θέλω να βρω την ύπαρξη που θα μου υποσχεθεί την αιώνια αγάπη
Και μέσα απ'τη θολούρα του είναι μου να δω αστέρια γραμμένα με ανείπωτες εκφράσεις, αιώνιες καταφάσεις και γλυκές μυρωδιές
Μόνο για να δω το χαμόγελό σου να μου ομορφαίνει το βλέμμα
Και να γλυκαίνει η σιωπή.
Απρόβλεπτα τα μονοπάτια της επιθυμίας σου
Και αδυσώπητα μοιραία
-όπως τα δίχτυα ενός μονομάχου που ξεχύνει όλη του την ορμή γιατί ξέρει πόσο λίγο διαρκεί η τελευταία πνοή-
Ενέδωσες στο επίχρυσο σκεύος της δύναμής σου
Και σαν ανέκφραστος δήμιος
Αποτέλειωσες το κρυστάλλινο όνειρο της σύμμιξης
Με την ψυχή της αναδημιουργημένης θέλησης.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Επίχρυσο σκεύος της δύναμης;
Μιλάμε για αδυναμία και φαίνεσθαι;
Γειά σου Ανέστη,
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου στο blog μου. Χαίρομαι που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.
Αυτό από μένα...
Καταπίνεις τους λυγμούς, ωμούς σαν φρέσκο κρέας.
Πόσο κουράγιο άραγε για να μιλήσεις;
Λαλιά μουδιασμένη στην πλάνη του κόστους.
Είναι αβάστακτη η μοίρα του κόστους,
μόνο που πάντα ήθελες να την προλάβεις.
λάκων,
ναι ακριβώς.. αλλίως δε θα μιλούσαμε για επίχρυσο σκεύος, ούτε καν για σκέυος.
soncrete,
παρακαλώ, τα πάθη μοιράζονται και μας μοιράζουν ευτυχώς. υποθέτω για ποιό μπλογκ λες αλλά θα με βοηθούσε μια διευκρίνιση. Καλώς σε βρίσκω.
αναγνώστης,
αυτό εγώ το κρατάω.. και δε θέλω να συμπληρώσω κάτι. σ'ευχαριστώ.
Post a Comment