Ασφαλιστική δικλείδα

Καλυμμένες στιγμές από μετάξι ζαρωμένο
πως να σταματήσεις την επέλαση της νύχτας;
Αδύναμα χέρια, στερημένοι πόθοι
πως ν' αντικρίσεις το ματωμένο ορίζοντα της δύσης;

Σαν να βρισκόσουν σε ένα κλειδωμένο σύμπαν
με μόνη διέξοδο τη μη-διέξοδο
βρέθηκες να επεκτείνεις τις κλειδαριές προς τα μέσα
μέχρι που ξέχασες απ' έξω την καρδιά σου.

Ιngrediturque solo, et caput inter nubila condit

Έπρεπε να βγει το βλέμμα της κάργιας
ν'ανοίξουν τα πανιά της διαπόμπευσης
ενώ ατάραχος εσύ επέμενες στο ηλιοβασίλεμα
γιατί έπρεπε να μάθεις
να μάθεις πως τίποτα δε γέννησες.

Και τώρα που έφτασες στις άκρες του ουρανού
πατάς στις κορυφές των δέντρων με το κεφάλι σου να υπερβαίνει τα σύννεφα
σκορπώντας τα φύλλα στο στέρφο έδαφος
για να τα μαζέψουν σε όμοιες στοίβες
οι θιασώτες της επίπεδης λογικής.

25/11/08

υγ: Ο τίτλος είναι απ'την Αινειάδα του Βιργιλίου:She (Fame) walks on the earth, and her head is concealed in the clouds. [Lat., Ingrediturque solo, et caput inter nubila condit.] - The Aeneid (4, 177)

Ένα επίμονο παιδί μαθαίνει...

Ένα επίμονο παιδί ψαχουλεύει στα συρτάρια
ένας μικρός πρίγκιπας με μεγάλα όνειρα -πως να χωρέσουν στα συρτάρια;
κάποια στιγμή κουράζει τα χέρια του κι αρχίζει να βασίζεται περισσότερο στα μάτια του
με το άφθαρτο βλέμμα του βρίσκει τα πιο πολύτιμα αστέρια -αν και του φαίνονται μικρότερα απ' τα συρτάρια

επίμονα ψάχνει το δρόμο γι' αυτά μιας και δεν μπορεί να τα ψαχουλέψει από δω κάτω
μέχρι που μαθαίνει πως δεν υπάρχει κοινός δρόμος και σταματάει να ρωτάει τους μεγάλους
φαντάζεται τότε τον εαυτό του αστροναύτη
αλλά και πάλι μαθαίνει πως κανένας απ' αυτούς δεν έφτασε πιο μακριά απ' το κοινό φεγγαράκι

επίμονα σκέφτεται ώρα πολύ και καταλαβαίνει πόσο μακρύς είναι ο δρόμος
και τότε απλώνει τα όνειρά του στο διάβα
μιας και μόνο το διάστημα
μπορεί να τα χωρέσει.

έκκληση φωτός

Αστροποιημένο πέταγμα του στραμμένου ονείρου,
κραταιό κοίταγμα του στέρεου ασύμμετρου,
κέρινο χαμόγελο της αχνιστής γοητείας.

Αστράψτε τις ύστατες αχτίδες σας
κι αρπάξτε το δέρας της απάθειας απ' το εμπαιγμένο σαρκίο μου.

Αφήστε μου μονάχα την ασύδοτη ευφροσύνη του ωραίου
μέχρι την εσπερινή σταλαγματιά και τη γήινη ενύπαρξη
για να χειρίζομαι τις ενύπνιες φωτιές μου.

Μέρες άμοιρες

Μέσα από στιγμές που ζυγίζουν τόνους και στρογγυλοκάθονται αυτοβούλως στην πλάτη σου
βρίσκεις τη δύναμη να σηκωθείς και ν' αντικρίσεις τη μοίρα κατά πρόσωπο
γιατί αδυνατείς να πιστέψεις πως δε σε κοιτάει κι αυτή
σαν έμβρυο εσύ μπροστά της χτυπάς στα τοιχώματα της κάθε μέρας.

Δεν την αφομοίωσες -δεν πίστεψες καν ότι υπάρχει διέξοδος προς τα πάνω
για να νιώσεις με τις αισθήσεις της τα πολύχρωμα ευεργετήματά της
πάντα προσπαθούσες να σπάσεις τα τοιχώματα
μέχρι που σε απέβαλαν μαζί με τις εγκλωβισμένες μέρες σου.